Waarom je nooit bij elkaar moet blijven ‘voor de kinderen’
Als het even kan, is het de bedoeling dat je je hele leven samen blijft. Zeker als er kinderen in het spel zijn. Maar soms is de liefde op. Toch vinden veel mensen dat je dan bij elkaar moet blijven voor de kinderen. Vala is het daar niet mee eens.
Laatst was ik met vriendinnen uit eten toen één van hen vertelde dat haar zus in scheiding ligt. Samen met haar man heeft ze drie kinderen, dus het was een behoorlijk drama. Niet alleen een huwelijk, maar ook een gezin kapot, drie jonge leventjes helemaal over de kop, verdriet, woede, angst en noem het allemaal maar op. Maar helaas, shit happens. En such is life. Ik weet er zelf alles van. Jaren geleden moest ik zelf afscheid nemen van het gezin dat ik altijd had gedacht te zullen hebben. Nooit had ik zien aankomen dat dit mij zou overkomen, maar de wegen van het leven zijn nou eenmaal ondoorgrondelijk. En nu, achteraf gezien, ben ik er blij om. Ik ben veel gelukkiger dan ik toen was en dat is niet alleen goed voor mij, maar vooral ook voor mijn kinderen. Maar die mening deelt lang niet iedereen.
LEES OOK: Mama kan het allemaal beter (en gooit zo haar eigen glazen in).
Mooi weer spelen
“Ik vind het niet oké” riep een andere vriendin. “Uit elkaar gaan als je kinderen hebt kan niet.” Verbaasd keek ik op. Kan niet? Moet je dan altijd maar bij elkaar blijven, vroeg ik haar. Ook als het echt niet meer gaat? Zij vond dat dat inderdaad moest. Jammer voor papa en mama als die ongelukkig zijn, maar mooi weer spelen was wat haar betreft het devies. Hun hele leven lang. Die opvatting delen veel mensen. Heb je eenmaal kinderen, dan dien je de rest van je leven samen door te brengen. Dat is beter voor de kinderen. Maar ik, als ervaringsdeskundige, vind dat grote onzin. Wat mij betreft is bij elkaar blijven voor de kinderen zo ongeveer wel het stomste wat je kunt doen.
Leven in een leugen
Als mijn ex-man en ik bij elkaar gebleven waren, weet ik zeker dat dat slecht zou zijn geweest voor onze kinderen. Kinderen zijn namelijk niet achterlijk. Ze hebben alles door en voelen het haarfijn aan als het niet goed zit tussen hun ouders. Ook als je elkaar niet de tent uit vecht, ook als je helemaal geen ruzie hebt, maar de liefde gewoon op is. Het is een illusie te denken dat je kinderen wijs kunt maken dat ze opgroeien in een harmonieuze gezinssituatie als dat gezin eigenlijk niet meer bestaat. En hoewel scheiden natuurlijk heel vervelend en verdrietig is voor kinderen en je de impact daarvan zeker niet moet onderschatten, kun je je afvragen of jarenlang leven in een leugen zoveel beter is. Vergis je niet, het gezin woont dan weliswaar onder één dak, het is toch net zo goed gebroken.
Kinderen kijken dwars door je heen
Ik ken meerdere mensen wiens ouders alleen maar bij elkaar gebleven zijn voor hen en allemaal zeggen ze dat ze liever hadden gehad dat ze dat niet hadden gedaan. Omdat ze als kind altijd het gevoel hadden op eieren te moeten lopen. De spanning vaak te snijden was. En ze het vreselijk vonden om hun ouders, achter dat masker van huiselijk geluk, verdrietig en eenzaam te zien. Dat is het ding met kinderen, die kijken dwars door je heen, recht in je hart en in je ziel. Mijn kinderen zitten sinds hun vader en ik uit elkaar zijn veel beter in hun vel. Natuurlijk blijft er altijd een deel van hen dat verdrietig is omdat we niet meer bij elkaar zijn. Dat is logisch en dat mag ook. Ieder kind wil het liefst dat z’n ouders samen zijn. Maar ze zijn nu beter af. Ze hebben nu meer aan het gebroken gezin, dan aan het gezin toen het nog heel was. Hun vader en ik kunnen nu veel beter met elkaar opschieten dan toen we nog getrouwd waren. We zijn weer ontspannen en vrolijk en daardoor kunnen we onze kinderen de veiligheid bieden die ze nodig hebben en verdienen. Een gezin dat weliswaar bij elkaar is, maar niet gelukkig, kan dat niet.
Stevige basis
Ik vind het nog steeds erg dat ik gescheiden ben. Ook al ben ik nu gelukkiger dan toen, toch heb ik af en toe moeite met het feit dat mijn gedroomde gezin geen werkelijkheid is geworden. Maar ik heb het juíst ook gedaan voor de kinderen. Omdat ik wist dat als hun vader en ik bij elkaar zouden blijven, zij later waarschijnlijk niet met warme gevoelens terug zouden kijken op hun jeugd. En juist dat wil ik ze geven, die warmte, die stevige basis waarop ze zelf hun leven kunnen gaan bouwen. Dat is mijn verantwoordelijkheid als hun moeder. En door het gras onder hun voeten weg te maaien, geef ik ze de mogelijkheid om beter, sterker, wortel te kunnen schieten. Soms moet je eerst afbreken om op te kunnen bouwen.
Moet je er alles aan doen voordat je daadwerkelijk uit elkaar gaat? Natuurlijk. En misschien wel veel belangrijker: bezint eer gij begint als je denkt aan kinderen met iemand. Maar als de koek écht op is, kun je de trommel misschien maar het beste dicht doen. Want de kruimels waar de kinderen het anders mee moeten doen zijn helemaal niet lekker.
LEES OOK: Mag mijn man alsjeblieft weer naar kantoor? Hij is een zak in quarantaine.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
