Waarom jij mij niet hoeft te vertellen dat ik moet genieten van mijn ouderschap
Wie niet altijd juichend van blijdschap over z’n kinderen of het ouderschap vertelt kan rekenen op veel kritiek. Want: je moet ervan genieten. Maar wat als er gewoon niet zoveel te genieten valt?
Onlangs las ik in de krant de column van een vader. Hij had een dochter met een zeldzame, ernstige ziekte. Het gevolg daarvan was dat hij en zijn vrouw in constante zorgen leefden. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit moesten. Hun kind pijn zagen lijden. Verdriet hadden, moe waren. Kortom: best wel een zwaar leven hadden. Daar schreef hij over in zijn columns. Over hoe moeilijk dat was. Hoe heftig het is om een kind te hebben waar iets mee is. Hoe de problemen het grootste deel van zijn leven in beslag namen en het ouderschap voor hem heel vaak niet leuk is. Maar het is blijkbaar niet de bedoeling dat je je daarover uitspreekt. Vaak kreeg hij opmerkingen van lezers die van mening zijn dat hij niet zo negatief moet doen. Ook eens iets positiefs moet schrijven over zijn dochter. Want; alsof er niks leuk is aan dat kind ofzo. Hij kon toch ook weleens genieten van het ouderschap? Net zoals deze vader hoor ik dit soort dingen regelmatig. Zoals laatst nog, toen een volslagen vreemde mij mailde met de boodschap dat ze liever wat meer ‘leuke verhalen over jouw kids’ wilde lezen. Dat was veel gezelliger dan dat negatieve gedoe. Op dat soort mails zeg ik dus: fuck you, mensen. Echt. Fuck you.
LEES OOK: Waarom ik rouw om het kind dat ik niet heb verloren.
Iedere dag zorgen
Mijn zoon werd onlangs voor de zoveelste keer in elkaar geslagen door een veel oudere leerling op school. Hij is namelijk autistisch en zit op een school met allemaal gedragsgestoorde kinderen. Hoewel je zou zeggen dat er op zo’n school extra toezicht is en een extra veilige omgeving voor deze kinderen wordt gecreëerd, is niets minder waar. Mijn zoon is niet de enige leerling die regelmatig met blauwe plekken thuis komt, maar de school doet niets. En dus moet ik het doen. Moet ik in conclaaf met schoolbesturen en de onderwijsinspectie. Naast alle gesprekken die ik aan de lopende band al heb met kinderpsychiaters, orthopedagogen, Jeugdzorgmedewerkers en soortgelijke hulpverleners. Daarnaast heb ik twee zieke dochters. Moet ik iedere dag zorgen dat er genoeg medicijnen gegeven worden. Zit ik regelmatig in het ziekenhuis met een specialist te praten over dingen waar geen enkele ouder het over zou moeten hebben. Moet ik soms mijn oudste meisje de trap op tillen omdat ze niet meer kan lopen van de pijn en sta ik regelmatig ‘s nachts naast het bed van een zwetend, huilend, jongste meisje met onverklaarbare hoge koorts. Iedere dag heb ik zorgen over mijn kinderen en een aanzienlijk deel van mijn leven bestaat uit het beteugelen van die zorgen en het oplossen van problemen. Dus ‘leuke verhalen’? Daar schort het nogal eens aan.
Onze realiteit is nou eenmaal pijnlijk
Tegen ouders van zorgintensieve kinderen zeggen dat ze ‘niet zo moeten ‘klagen’’, is heel erg dom, onfatsoenlijk en getuigt van bijzonder weinig empathie Ik begrijp dat het voor veel mensen pijnlijk en naar is om te lezen over zieke kinderen, ellende en verdriet. Niemand wordt daar vrolijk van. Maar het is wel de realiteit van ouders zoals ik en de vader van de column. Dat bagatelliseren door te roepen dat je ‘ook weleens wat leuks wil lezen’, dat iemand moet ‘genieten’ kán gewoon niet. Dat wij ons leven met onze kinderen, ons ouderschap, als zwaar ervaren is geen verkeerd of overdreven perspectief, het is een feit. En feiten, beste mensen, zijn dus nog steeds geen meningen. Het ís zo dat het naar is als je kind ziek is, het ís zo dat het vermoeiend is om constant te moeten vechten voor de belangen van je kind. Het ís zo dat het pijn doet als je kind niet is zoals andere kinderen. En het ís zo dat al die dingen een smet leggen op het ouderschap. Dat valt niet te betwisten. Het ouderschap als je een zorgintensief kind hebt ís niet leuk. Je kind zelf, dat is fantastisch. Hoe ziek, anders, raar, of moeilijk het ook is. Van dat kínd geniet je. Maar van je ouderschap niet. En dat ouderschap bepaalt wel een heel groot deel van je leven. Wat normaal is, want dat is inherent aan ouderschap, alleen normaal niet op deze manier. En dat is gewoon echt kut.
Kinderleed is lijden
Vertel me dus niet dat ik eens moet genieten van mijn ouderschap. Dat je ook weleens een keer iets leuks over het ouderschap van mij zou willen horen. Hoe durf je dat te zeggen tegen iemand die iedere dag weer voornamelijk aan het overleven is? Of zeg je tegen een kankerpatiënt ook dat hij zich niet moet aanstellen als hij vertelt dat hij zichzelf weer eens helemaal binnenstebuiten gekotst heeft van de chemo? Zeg je dan ook dat-ie eens moet gaan genieten van z’n leven? Mijn kinderen zijn leuk, maar mijn ouderschap is dat vaak niet. En daar heb jij verder helemaal niks over te zeggen. Jouw ouderschap is niet mijn ouderschap. Jouw realiteit is niet de mijne. En als mijn realiteit een beetje al te realistisch voor je is, sluit je er dan vooral voor af. Dat is je goed recht en het privilege van hen die een gezegend leven leiden. Maar ga mij niet vertellen dat ik moet genieten. Want kinderleed, dat is gewoon lijden. Meer kun je er niet van maken.
LEES OOK: Waarom je niet uit liefde, maar vooral uit ratio een kind moet krijgen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
