Waarom je beter niet naar de bioscoop kunt gaan als je kind slaapt
Onlangs haalde een 3-jarige peuter het nieuws omdat ze in paniek 112 belde toen haar ouders ’s avonds opeens niet thuis bleken te zijn. Die waren namelijk naar de bioscoop gegaan. Ontaard ouderschap, of moet dat kunnen? Vala vraagt zich af: wanneer laat je je kind alleen thuis?
Ik moet eerlijk bekennen: toen ik dit nieuwsbericht hoorde schoten mijn wenkbrauwen wel even omhoog en kon ik de neiging deze ouders te veroordelen eigenlijk niet onderdrukken. Een peuter en een baby alleen thuis laten om naar de bioscoop te gaan? Ligt het nou aan mij, of is dat wel een beetje raar? Normaliter werden ze nooit wakker ’s avonds, was de redenering van de ouders in kwestie. Dat zal best zo zijn, maar toch. In het verleden behaalde resultaten bieden, zeker bij kinderen, nou eenmaal geen garantie voor de toekomst. Zoals dus ook meteen bleek toen deze ouders de proef op de som namen. Niet alleen is het beangstigend voor kinderen als papa en mama er opeens niet meer zijn, het is ook nog eens gevaarlijk. Deze peuter had de tegenwoordigheid van geest om het alarmnummer te bellen (wat ik overigens heel knap vind), maar de meeste kleine kinderen raken waarschijnlijk gewoon in paniek en gaan dan rare dingen doen. En dan kom je thuis van je filmavond en staat het huis in de hens, of hebben de kinderen geprobeerd van het balkon te klimmen. Dus dan denk ik: neem liever een abonnement op Netflix.
LEES OOK: Pleidooi voor de moderne ouder: nee, we zitten niet de hele tijd op onze telefoon!
Maar, wanneer laat je je kinderen dan wel alleen? Het is een vraagstuk waar ik al een tijd mee bezig ben. Ik weet namelijk niet wanneer het kan. Voor mijn jongste van twee jaar is het sowieso nog niet aan de orde, maar mijn oudste twee zijn acht en zes jaar oud en ook hen laat ik nooit alleen thuis. Zo langzamerhand begin ik te geloven dat ik een hysterische helikoptermoeder ben, want de meeste ouders in mijn omgeving doen het wel. Een vriendin laat haar zoontje al vanaf zijn derde jaar alleen naar het speeltuintje in hun wijk gaan en toen ik dat hoorde kreeg ik plaatsvervangend last van hyperventilatie. Ik ken genoeg moeders die hun baby’s of peuters in bed laten liggen terwijl ze hun oudere kind van school gaan halen, of die hun kind even met de iPad op de bank zetten als ze boodschappen gaan doen. Maar ik durf dat niet. Ook al ben ik maar tien minuten weg, ik neem de kinderen altijd mee. Soms betekent dat dus dat ik mijn peuterdochter uit haar slaap moet halen en dat neemt ze me niet in dank af. En mijn zoon baalt er ook van als hij weer eens door weer en wind mee moet om zijn zusje van een speelafspraakje op te halen. “Er gebeurt heus niks mama, ik kan toch wel thuisblijven?” zegt hij dan, maar ik zie dan in gedachten het huis al in de fik vliegen, of hem head first van de trap af storten. Totaal onwaarschijnlijk natuurlijk, dat weet ik ook wel. Maar toch hijs ik iedereen dan maar weer in de jassen. Het zal je tenslotte maar gebeuren…
Op vakantie in een restaurantje vlakbij je hotel of appartement gaan eten, naar het strand gaan terwijl je baby in het huisje ligt te slapen, ’s avonds het terras op als het kroost op één oor ligt, heel veel ouders doen het. Mijn eigen ouders deden het ook. Begrijpelijk, want als je zorgt dat je dichtbij bent kan er goed beschouwd heus niet zoveel gebeuren. Maar ik kan alleen maar denken dat dat is hoe Maddie McCann ontvoerd werd. Eén keer hebben we de kinderen boven in onze hotelkamer laten slapen, terwijl wij in datzelfde hotel nog even wat gingen drinken in de bar, maar daar werd ik eigenlijk al doodnerveus van. Iedere tien minuten stuurde ik mijn man naar boven om te kijken of de kinderen nog wel in hun bedjes lagen, dus echt sprake van gezellig samen een wijntje drinken was er toen ook niet. Maar is dat nou overdreven, ben ik echt zo’n overbezorgde moeder? Mijn man vindt van wel en mijn kinderen waarschijnlijk ook. Maar ik ben liever overbezorgd dan dat ik thuiskom en vervolgens een Amber Alert moet uitsturen.
Ik snap best dat je als ouders behoefte hebt om af en toe samen wat te gaan doen. Wij gaan bijna nooit uit eten of naar de bioscoop, simpelweg omdat we dan een oppas moeten regelen en dat is altijd een gedoe. Mis ik dat soort dingen? Ja, natuurlijk wel. Maar ik wil het risico niet nemen dat er iets gebeurt terwijl ik weg ben, hoe klein die kans ook is. Overdag moet het met mijn oudste twee waarschijnlijk zo onderhand wel kunnen, maar ’s avonds mijn slapende kinderen urenlang alleen laten; ik zou van minder een paniekaanval krijgen. Ik bestel wel een exquise maaltijd bij Thuisbezorgd.nl en zoek iets uit tussen de nieuwe releases op Netflix. Dan heb ik ook een leuke avond met mijn man. En trouwens, sinds ik moeder ben red ik een avondje bioscoop sowieso niet eens meer; voor de eerste plottwist lig ik al knock out in mijn pluchen stoel met een straaltje kwijl uit mijn mond. Laat mij dus maar lekker thuis blijven helikoptermoederen. Liever dat, dan thuiskomen en een ramp aantreffen. Dat is namelijk een scenario dat ik écht niet hoef te zien.
LEES OOK: Waarom ik mijn kinderen geen verjaardagscadeaus meer geef.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
