Waarom je best opgelucht mag zijn als je een miskraam krijgt
Oktober is ‘pregnancy and infant loss awareness’ maand. Hoewel er nog steeds niet veel over gesproken wordt komen miskramen heel veel voor. Maar liefst 20 procent van de vrouwen krijgt ermee te maken. En dat brengt allerlei verschillende gevoelens met zich mee.
Toen ik mijn eerste miskraam kreeg was ik vooral kwaad. Ik zie mezelf nog zitten, in bed na de curretage: woedend was ik. Hoezo had het leven mij deze naaistreek geleverd? Hoezo werd mij na vijftien weken voorspoedige zwangerschap zomaar mijn kind afgepakt? Natuurlijk was ik er ook verdrietig om, maar ik was voornamelijk boos. Dat vonden sommige mensen vreemd. Moest ik niet huilen? Met een dekentje op de bank zitten en rouwen? Het gaf me het gevoel dat ik het fout deed. Dat wat ik voelde en hoe ik reageerde niet normaal was. Alsof het niet lastig genoeg is dat miskramen nog steeds behoorlijk in de taboesfeer zitten, krijg je als vrouw dan ook nog te maken met oordelen over hoe je erop reageert als het jou overkomt. Terwijl daar helemaal geen regels voor zijn. Je voelt je namelijk gewoon zoals je je voelt. En alle gevoelens die je hebt na een miskraam zijn normaal. Omdat het jouw gevoelens zijn.
LEES OOK: Baan kwijt, huwelijk kapot: dit is wat slaapgebrek doet met ouders.
Niet zoals ‘het hoort’
In de afgelopen tien jaar kreeg ik drie kinderen en verloor ik er vijf. Bij ieder verlies had ik andere gevoelens. Ik ben kwaad geweest, in shock, bang, berustend, verdrietig en nog veel meer. Waarom mijn emoties bij iedere miskraam zo verschilden weet ik niet. Het was gewoon zo. Kennelijk waren die gevoelens nou eenmaal de gevoelens die door dat specifieke verlies op dat specifieke moment in mijn leven bij mij werden opgeroepen. Ik had er geen invloed op, die gevoelens maakten zich van mij meester en ik kon weinig anders dat ze gewoon maar voelen, over me heen laten komen en accepteren dat dat was waar ik op dat moment kennelijk doorheen moest gaan. Met mijn eerste en mijn laatste miskraam heb ik nog steeds moeite, met de andere drie helemaal niet. Waarom dat zo is? Ik weet het niet. Zo is het nou eenmaal. Ook al is het al een tijd geleden en zou ik er inmiddels wel ‘overheen’ moeten zijn. Ik ben er niet overheen. Dat is niet zoals ‘het hoort’, zoals de maatschappij heeft bepaald dat ik me zou moeten voelen, maar meer kan ik er niet van maken. Ik ben nog steeds verdrietig.
Keurslijf
Reality-ster Whitney Port deelde onlangs haar gevoelens over de miskraam die zij recent kreeg. Zij was vooral opgelucht, vertelde ze. Omdat ze eigenlijk nog helemaal niet klaar was voor een tweede kind en ook niet wist of ze überhaupt nog wel een kind wilde. Daar voelde ze zich erg schuldig over, want hoe kun je nou opgelucht zijn als je je kind verliest? Maar dat kan dus prima. Iedere vrouw die weleens zwanger is geweest weet dat een zwangerschap een bron is van allerlei verschillende emoties. Dat je van alles door elkaar kunt voelen, van extatische vreugde en geluk tot diepe angst en twijfel. Alleen praten we over heel veel van die gevoelens niet omdat dat niet geaccepteerd is. Wie zwanger is moet dankbaar en gelukkig zijn en wie haar kind verliest dus diepbedroefd, waarna je dat verdriet achter je moet laten en verder behoort te gaan alsof er niets gebeurd is. Dat is een rigide keurslijf waarin vrouwen, moeders, worden gedrukt die geen recht doet aan de complexiteit van zwangerschap en het verlies daarvan. En dat ervoor zorgt dat zij blijven rondlopen met het gevoel, bovenop al die andere gevoelens die zij al voelen, dat hun gevoelens verkeerd zijn. Dat zij zelf, als moeders, dus verkeerd zijn. Het enige gevoel dus, dat zij juist niet zouden moeten hebben.
Alle gevoelens zijn normaal
Whitney Port was opgelucht, ik was woest en ben nog steeds verdrietig om een kind dat ik lang geleden verloren ben en niet eens gekend heb. Ik ken vrouwen die hebben moeten bevallen van een overleden kind en dat volledig geaccepteerd hebben en ik ken vrouwen die na een vroege miskraam naar een psycholoog moesten om het te kunnen verwerken. Al die gevoelens zijn normaal, gelegitimeerd en mogen gevoeld worden. Je kunt het niet goed of fout doen als je je kind verliest, je kunt het alleen maar ondergaan en afwachten wat dat met jou doet op dat moment. Als je het gevoel hebt dat de wereld onder je voeten vandaan getrokken wordt mag je dat uiten en als je eigenlijk niet verdrietig bent ook. Laten we al die verschillende gevoelens vooral uiten, zodat we naast de lichamelijke ellende die het verliezen van een kind met zich meebrengt, niet ook nog hoeven te dealen met de emotionele schade die het taboe er omheen met zich meebrengt. Misschien hoeft er dan binnenkort geen ‘awareness’ meer gecreëerd te worden over zoiets normaals als een miskraam. Omdat er over alle heel normale gevoelens die dat met zich mee kan brengen dan ook eindelijk eens normaal gedaan wordt.
LEES OOK: Waarom ik rouw om het kind dat ik niet heb verloren.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
