“Waarom ik stiekem een hekel heb aan moederschap (maar toch van mijn kinderen hou)”

Moederschap is prachtig, bijzonder en een onvergetelijke reis. Dat is wat ze zeggen. En ja, het klopt. Maar weet je wat ze er nooit bij vertellen? Dat het ook vermoeiend, frustrerend en soms ronduit verschrikkelijk is.

Er rust een taboe op het toegeven dat moederschap niet alleen maar regenbogen en een overdosis moederliefde is. Je mag zuchten over een lastige dag, maar zeggen dat je soms gewoon geen zin hebt in het hele gedoe? Dat voelt als verraad. Toch is het zo. Soms haat ik het moederschap. Niet mijn kinderen, maar het moederschap zelf.

De constante mentale belasting

Moederschap stopt nooit. Nooit. Er is geen uitknop, geen pauzeknop, geen moment waarop je denkt: “Zo, dit zit er lekker op.” Terwijl de kinderen vredig slapen, maalt je hoofd door. Heb ik morgen alles geregeld? Is die traktatie al klaar? Had ik niet nog een briefje moeten ondertekenen?

Het is een eindeloze to-do-lijst die nooit af is. Terwijl je partner zich waarschijnlijk nergens druk om maakt en rustig op de bank een documentaire zit te kijken over de paringsdans van de blauwe vinvis, ben jij bezig met het inpakken van tien tassen voor school, sport en die ene excursie.

Het gebrek aan autonomie

Voor kinderen had ik een leven. Een eigen ritme. Als ik om 14:00 uur besloot dat ik een dutje wilde doen, dan deed ik dat. Nu? Nu moet alles gepland worden rond hun schema’s. Moeders worden niet moe, ze moeten gewoon doorgaan.

Zelfs naar de wc gaan is een groepsactiviteit geworden. De kinderen stormen naar binnen alsof er iets spectaculairs te beleven valt. En als ze het niet zijn, is het de kat, de hond of een willekeurig huishoudelijk apparaat dat precies op dat moment besluit om aandacht te vragen.

De eindeloze herhaling

Elke dag is Groundhog Day. Opstaan, ontbijt regelen, schoenen zoeken, naar school brengen, werken, boodschappen doen, ophalen, koken, opruimen, ruzies sussen, badderen, voorlezen, kinderen in bed krijgen, eindelijk zitten… en dan beseffen dat er nog honderd dingen moeten gebeuren.

“Geniet ervan, het gaat zo snel voorbij!” zeggen ze. Maar het voelt niet zo als je voor de twintigste keer op een dag dezelfde vraag beantwoordt of voor de honderdste keer een blokje Duplo onder je voet vandaan haalt.

En toch…

Midden in de chaos gebeurt er dan iets kleins. Een slaperig armpje dat zich om je nek klemt. Een “Ik hou van jou, mama” uit het niets. Een schaterlach die de hele kamer vult. En dan ineens weet je waarom je het doet.

Moederschap is zwaar, oneerlijk verdeeld en vaak ondankbaar werk. Maar het is ook liefde in zijn puurste vorm. Het is oké om soms een hekel te hebben aan het moederschap. Dat maakt je geen slechte moeder. Dat maakt je een echte moeder.