Waarom ik geen 4000 euro aan een vakantie ga uitgeven
In Renée’s omgeving is iedereen op vakantie, dan wel in voorbereiding daarop. Spanje, Frankrijk, Amerika, Curacao. Er worden duizenden euro’s tegenaan gegooid. Zij blijft met twee kids lekker thuis en vraagt zich af: wat is er mis met je leven als die zomervakantie zo’n ding is?
Een kennis post een bericht op Facebook: wie heeft er die ene gouden tip voor dé gedroomde vakantie. Er volgen tientallen reacties, met linkjes en jubelende reacties. Het paradijs op aarde zou het her en der moeten zijn. Ik klik wat mee. Even de tarieven checken van dit toch wel verleidelijke b&btje. 265 euro per nacht voor vier personen. Ik reken. Stel, je wilt negen dagen lang ontsnappen aan de sleur, dan kost die kamer je 2385 euro. Dan moet je nog naar Zuid-Spanje afreizen in zo’n volgepakt Transavia-blik, tel dat er nog maar bij op. En dan hebben jij en je bloedjes nog geen hap door hun keel. Dus zeg dat je met 4000 euro klaar bent. Wow, 4000 euro. Ik krijg net een offerte binnen voor het schilderwerk binnen en buiten, ons hele huis, voor die prijs. Dat blijft 10 jaar zitten. Die vakantie is na 9 dagen weer voorbij.
Stel, oke, je bent zo gek om dat te betalen. Dan lig je heus als vader en moeder niet hele middagen op je opblaasbare HEMA-worst te drijven in het zwembad, hoor. Nee, je bent voortdurend hyperalert omdat je bang bent dat je kids, of één van ze, net zo erg, zonder zwemdiploma in dat zwembad belandt. Of dat ze verbranden, gestoken worden door van die Zuid-Spaanse bloedzuigers. Ik zie wel eens die reclames op tv, van een stelletje dat samen op een scootertje door de heuvel van weet-ik-veel-waar rijdt. Oh, krijg er spontaan vakantiekriebels van. Tot de realiteit intreedt. Dat kon tot 4 jaar geleden, nu ben ik moeder van twee en is vakantie gewoon anders. Die scooter huur ik waarschijnlijk pas weer met 65-plus korting. Niet erg, hoor. Ooit kijk ik de foto’s van mijn kleine kroost en wil ik niets liever dan terug naar deze tijd, fuck die scooter. Dus geniet ik ervan. Maar 4000 euro aan een vakantie waarin ik zelf amper uitrust, nee, dat weiger ik. Dan neem ik liever een abonnement op de lokale binnenspeeltuin, om daar in een hoekje heerlijk relaxed wat tijdschriften te lezen, terwijl mijn kleintje oefent met omrollen en de ander de opblaasbare vulkaan beklimt.
Vraag blijft: ben ik nou gek? Of is de rest van de ouders dat? Want ik ken dus echt bijna niemand die thuisblijft deze zomer. Vinden ze zielig voor de kids, denk ik. Zullen ze mijn kroost wel flink meelijwekkend vinden. Arme kinderen, die lekker Disneyfilms kijken, buitenspelen, naar de kinderboerderij gaan en – oef, durf ik dit te zeggen – gewoon een paar ochtendjes in de week naar het kinderdagverblijf. De meeste mensen zullen toch echt mij aanwijzen als de gekke hier. Het verrast je misschien niet, maar ik denk daar anders over. Misschien is mijn dagelijkse leven gewoon best leuk. Dat ik daarom niet per se weg MOET. Ik hoorde dat er in mijn dorpje ouders zijn die vrij vragen voor de laatste twee uur van de laatste dag van school, zodat ze om 12 uur al kunnen gaan rijden naar Zuid-Frankrijk, in plaats van pas om 14 uur. Dan ben je toch wappie? Is je leven in Nederland, gewoon het alledaagse leven, dan zo ruk? Ben je er zo klaar mee? Kun je in je eigen tuin dan zo slecht relaxen? Dat je meteen in de auto naar het buitenland moet?
Ik zeg: we zijn gewoon strontverwend. We zien niet meer hoe heerlijk ons leven thuis is. Want op dit moment liggen er duizenden Nederlanders te zweten aan de Cote d’Azur, terwijl onze eigen Noordzee er bijna verlaten bij ligt. Dus als je 3000 euro uitgeeft aan een vakantie met je kinderen in de zomer, misschien moet je dat geld dan investeren in een leuker leven al die andere maanden, weken en dagen van het jaar. Werk wat minder (als je je dat kunt veroorloven), geniet wat meer, kijk eens om je heen en geef iedere dag een beetje meer vakantiegevoel. Zodat je niet alleen maar hoeft te teren op die twee dure, treurige weken in het hoogseizoen.
Lees ook: Waarom vakantie met kleine kinderen heul ontspannen is.
