Waarom ik dringend mijn boodschappenbeleid moet wijzigen (maar HOE DAN???)
Er gaat iets grondig mis met Jannekes boodschappenbeleid en daarom moet ze binnenkort geloven aan haar grootste nachtmerrie: op zaterdag boodschappen doen voor de hele week. Maar hoe doen mensen dat?
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar met mij en mijn timemanagement gaat er iets niet helemaal lekker sinds ik moeder ben. Misschien probeer ik gewoon te veel taken in een week te stoppen. Of verenig ik – net als de meeste moeders – te veel functies in één persoon. Ik ben bijvoorbeeld moeder, maar ook schrijfdocent, eindredacteur voor bladen en schrijfster. Dat laatste kun je trouwens allemaal samenvoegen onder het kopje ZZP’er, maar dat is gewoon een ander woord voor ‘heel veel mensen die iets van je willen’. En dan ben ik ook nog eens partner, vriendin, zus en dochter. Nu weet ik dat ik niet de enige ben die een en ander af en toe best pittig vindt: de helft van de moeders ervaart de combinatie van werk en kinderen als zwaar. Nederlandse vrouwen zijn permanent de klos, las ik laatst in een artikel, omdat de samenleving tegenwoordig verwacht dat werkende moeders naast hun betaalde baan en het huishouden ook nog eens allerlei zorgtaken op zich nemen: ‘van het luizenmoederschap tot het schoolfeest en de mantelzorg voor familie of vrienden’. De ‘triple shift’ heet dit ook wel.
Lees ook: Boodschappen doen én eten met de kinderen bij Landmarkt
Aha, dát bedoelen ze dus met tropenjaren. Voor ik moeder werd, vond ik tropenjaren altijd wel gezellig klinken. Als zich weer eens een eindeloos weekend voor me uitstrekte in mijn echt-niet-altijd-heel-spannende-singlebestaan, dacht ik: een beetje geleefd worden, dat lijkt me nou best lekker. Maar ik had natuurlijk geen idee. Je wordt nooit ‘een beetje’ geleefd. Het duurt ook altijd veel langer dan een weekend. Sinds ik in de triple shift beland ben, ben ik trouwens wel – sorry voor het kneuterige cliché dat nu gaat volgen – meer gaan genieten van de kleine dingen. Boodschappen doen bijvoorbeeld. Voorheen een moetje, nu een uitje. Koken, ook zoiets. Ik kan me serieus de hele dag verheugen op wat we nu weer eens gaan eten. Pasta? Boerenkool? Soep? Of misschien… quiche? Maak me gek. Oké, de keuze is iets beperkter dan voorheen – zo eten we tegenwoordig sowieso één keer per week fusilli met avocadopesto omdat dat het lievelingseten is van de dreumesen en ze dan ongemerkt hun groenten binnen krijgen – en bovendien vinden we het zelf ook lekker, dus da’s een win-win-winsituatie. Maar met een beetje fantasie is het best te doen en voor noodgevallen (mosselen met friet) is er altijd nog het fenomeen babyvoer uit een potje.
Ik weet dat het sneu is, maar boodschappen doen is tegenwoordig het hoogtepunt van mijn dag. En dat doen we dus ook elke dag. We gaan iedere dag op pad met tweelingwagen en rugzak (er passen verdraaid weinig boodschappen in zo’n wagen) en op de terugweg dragen de dreumesen dan meestal nog een pak luiers. Ideaal is het niet, goed timemanagement is het al helemaal niet, maar we vinden het leuk – althans, ik vind het leuk en ik heb de dreumesen nog niet horen klagen. En dan nog iets: op zaterdag met de auto boodschappen doen voor de hele week lijkt me een verschrikking. Niet zozeer omdat het A. natuurlijk enorm burgerlijk is (daar ontkom je sowieso niet aan als je moeder bent), maar vooral omdat B. ik niet mijn halve zaterdag in de supermarkt wil spenderen. En C. volgens mij kan ik het ook helemaal niet.
Hoe doen andere ouders dat? Ik ben een ramp met boodschappenlijstjes en als ik er toch eens een heb samengesteld, vergeet ik ’m altijd mee te nemen. Noem me maar raar, maar ik heb om boodschappen te doen inspiratie nodig. Die krijg ik bijvoorbeeld als ik ’s morgens een blik werp in de koelkast (aha, drie tomaten, een ei en een blikje ansjovis, dat wordt dus salade niçoise). Of als ik langs de schappen van de supermarkt struin. Of als ik op de markt sta en er is een of andere nieuwe seizoensgroente binnen. Hoe moet ik op zaterdag in de supermarkt inspiratie zien te krijgen voor een hele week? Hoe zorg je dat je genoeg in huis haalt, maar ook weer niet te veel? O ja, ik was punt D. vergeten: ik haat eten weggooien. Hoe weet ik nou dat er op maandag nog een halve Chinese kool over is van de noedels en dat we op vrijdag dus nasi gaan maken? Voor hetzelfde geld heb ik daar geen rekening mee gehouden en ligt op vrijdag de boerenkool me alweer vragend aan te staren, terwijl de Chinese kool me intussen een blik toewerpt die niet veel anders kan betekenen dan ‘de kindertjes in Afrika…’. Als ik dat van tevoren allemaal moet gaan uitdokteren, kan ik net zo goed mijn intrek nemen in de supermarkt en daar de hele zaterdag kantoor gaan houden. En dan heb ik nog niet eens verteld dat mijn vriend en ik het nooit eens zijn als we boodschappen gaan doen. Ik wil altijd ‘iets anders’. Hij wil altijd vlees. Hij wil liever geen koolhydraten en ik liever geen E-nummers. Ik ben van het doorpakken en hij is van het dralen.
Maar toch moeten we er binnenkort aan geloven. Dat huidige boodschappenbeleid vreet kostbare tijd en bovendien: over een maandje of wat breken de terrible two aan, en daar heb ik onheilspellende verhalen over gehoord. De Two Terrible Two’s moet ik zeggen, want wij hebben er dan dus twee van twee. En boodschappen doen met twee dreumesen die veilig zitten vastgesnoerd in de tweelingwagen mag dan reuze gezellig zijn, als ze straks niet meer in de wagen willen en alles uit de schappen trekken of – erger nog – een dubbele driftbui krijgen en ergens tussen de Haribo en de tijdschriften op de grond gaan liggen blèren, dan vrees ik dat de lol van het uitje er snel af is. ‘Bestel dan gewoon online’, hoor ik jullie trouwens al de hele tijd denken. Maar het idee dat iemand anders mijn boodschappen uitzoekt en er dan allemaal groene bananen en sponzige avocado’s worden afgeleverd, spreekt me vooralsnog ook niet aan.
Er is nog hoop. Als er A. voortaan meer dagen in een week zitten omdat God op een dag keek en zag dat het toch niet goed was, dan doe ik die boodschappen voortaan gewoon op wonderdag (volgt na de donderdag). En B. als een zekere supermarkt ingaat op mijn verzoek om een tweelingkar aan te schaffen, een winkelwagen met twee zitjes in plaats van één. Zojuist ingediend bij onze favoriete supermarkt. Ik hou jullie op de hoogte.
Lees ook: De 39 dingen die je denkt als je met de kinderen boodschappen doet
LEUK! Neem snel een kijkje in de enige echte Me-to-we webshop vol fantastische items
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
