Waarom het ouderschap letterlijk een pijnlijke aangelegenheid is

Het ouderschap kun je het beste vergelijken met een contactsport, rugby ofzo. Al vanaf het prilste begin (de bevalling) loop je er blauwe plekken (en allerhande rupturen) van op. Mensen waarschuwen je weliswaar voor de geestelijke verwondingen (slaapgebrek, constante zorgen, aanvallen van verstandsverbijstering), maar over de fysieke letsels die je oploopt, hoor je nooit iemand. De keelontstekingen die je oploopt van al het waarschuwen, de drukkende pijn achter je oogkassen na een helse autorit met een krijsende baby op de achterbank, de tennisarm die je krijgt van het constant moeten optillen van de je dreumes, je merkt het pas als je al dik aan de pijnstillers zit. Je had de ibuprofen in bulk ingeslagen, als iemand je hierover verteld:

Lees ook: Deze dingen zou je elke dag tegen je kinderen moeten zeggen!

• De onvermijdelijke blessures. Zoals bijvoorbeeld de bloedblaren die je oploopt van Legoblokjes die zich geniepig in je tapijt verdoezeld hebben en zich vervolgens diep in je voetzolen boren. De spectaculaire blauwe plekken van het constant midden in de nacht tegen die rottige traphekjes aanlopen als je weer eens een flesje moet maken, of een hysterische peuter moet troosten. Of de gebroken nagels en bloedende vingertoppen als je vingers weer eens een vast komen te zitten bij het verwoed proberen vast te snoeren van je kind in de autogordels.
• De door chronische vermoeidheid gedreven ongelukken. Hoe langer je niet slaapt, hoe minder controle je hebt over je lichaam. En begin je op een gegeven moment over je eigen voeten te struikelen, je hand te branden aan een kokende flessenwarmer, of jezelf een oog uit te steken met zo’n plastic babylepeltje, wat je eigenlijk probeerde je kind z’n mond te steken.
• De katers. Soms heb je namelijk gewoon een borrel nodig na een moeilijke dag met de kinderen. Of twee. Helaas komt berouw alleen altijd na de zonde en zul je merken dat je als topsporter (wat je als ouder eigenlijk gewoon bent) al dagelijks het uiterste van je lichaam vraagt en een sloot wijn daarom gewoon eigenlijk niet kunt verdragen. Ja, de korte termijn bevrediging is heerlijk, alleen de lange termijn gevolgen zijn niet om over naar huis te schrijven. Tel daar de factoren die een kater extra kloterig maken (daglicht, felle geluiden, verantwoordelijkheden) in dubbele hoeveelheid bij op (want: kinderen) en je zweert iedere keer weer dat je nooit meer naar de fles zult grijpen.
• De hersenbeschadigingen. Omdat je kleuter op een stoel geklommen was om zelf de hagelslag uit het keukenkastje te pakken, maar dat kastje dan open heeft laten staan. Waarna jij er vervolgens vol tegenaan knalt met je hoofd. Of omdat je peuter je plotseling van achteren bespringt, waardoor jij achterover valt, zo met achterhoofd op de punt van de glazen koffietafel. Als de sterretjes na vijf minuten beginnen op te klaren, is het waarschijnlijk overbodig om een ambulance te bellen, maar iedere keer komt er toch weer een litteken op je grijze cellen te zitten. Als je uiteindelijk toch voor een CAT scan in het ziekenhuis terecht komt omdat je je eigen naam niet meer weet, hoef je alleen maar naar je kinderen te wijzen. Dan weet de neuroloog genoeg.
• De gebitsproblemen. Kunstgebit alleen voor oma? Nee hoor, menig ouder kan er ook wel eentje gebruiken. Bijvoorbeeld na die keer dat je je voorover boog om je gevallen peuter te troosten en die opeens als een duveltje uit een doosje omhoog schoot en dus met z’n koppie keihard tegen jouw onderkaak aan klapte. Ik kan het splinterende gekraak in mijn mond nog steeds horen. Of die keer dat je zoon bedacht dat het leuk was om met de kiezels uit de speeltuin te gaan gooien, net toen jij je veters wilde strikken en zo’n kiezel jouw dus vol op je gezicht raakte. Dag tanden, hallo kaakchirurg! Voordeel is dan wel weer dat je met een beetje cosmetische chirurgie tegenwoordig een bekkie als in een Prodentreclame kunt kopen.
• De spier,- en gewrichtspijnen. Echt hartstikke leuk, zo’n trampoline in de tuin, maar een flinke sessie bootcamp is er niks bij. De volgende dag kom je je bed niet meer uit van de hemeltergende pijn in je hamstrings. En dat hoelahoepen met je dochter, daar is je bekken ook niet bepaald blij mee. Iedere maandag ben je weer blij dat je naar kantoor kan, want na een weekend spelen met je kinderen heb je echt een paar dagen (en ettelijke tubes tijgerbalsem) nodig om je lichaam te laten recupereren.

Dood zul je er niet aan gaan, dat ouderschap, maar zonder kleerscheuren kom je er niet vanaf. De kans is groot dat je zelfs een keer op de EHBO beland, door ouderschapsgerelateerde ongelukken. Gelukkig kunnen ze je meestal wel weer oplappen en haal je het vaak wel zonder rollator tot ze de deur uit zijn. Maar de littekens, die spreken voor zich…

Lees ook: Dingen waarvan ik dacht dat een slechte opvoeding de oorzaak waren (totdat ik zelf een kind kreeg).

Vala van den Boomen

Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.