Waarom het eigenlijk vreemd is dat we onszelf ‘mamma’ en ‘pappa’ noemen

“Mamma doet je jas wel dicht”, “Kom eens even bij mamma!”, “Heb je dat aan mamma gevraagd?”, “Mamma wil graag dat je nu gaat slapen” “Mag mamma even met je knuffelen?” Als Femke zichzelf tegen haar zoon Max hoort praten, voelt ze zichzelf vaak een beetje idioot. Want dat in de derde persoon over jezelf spreken…dat slaat toch eigenlijk nergens op.

Ik lette er laatst eens op in de speeltuin. Iedereen deed het. Zichzelf pappa of mamma noemen tegen de kinderen. “Pappa zal je wel even duwen op de schommel” ” Laat mamma eens je snotneus afvegen” “Pappa loopt wel even met je naar de wc” Niemand zegt gewoon ‘ik’. Terwijl we allemaal weten dat aan jezelf refereren als ‘ik’ de enige juiste manier is.
Ik herinner me nog goed dat ik een jaar of 12 was en mijn moeder hoorde zeggen: “Mamma heeft je brooddoosje voor je klaargezet op het aanrecht” en dacht: “Waarom noemt ze zichzelf mamma? Ik moet haar mamma noemen, maar zij zichzelf toch niet?” Gelukkig is mijn moeder daar uiteindelijk mee opgehouden. Nu zegt ze alleen nog, als ik haar bijvoorbeeld vraag wat mijn vader voor zijn verjaardag wil: “Vraag dat maar aan pappa” Vind ik ook gek. Ik bedoel, het is MIJN pappa, niet de hare en als ze zou zeggen: “Vraag dat maar aan Adriaan” dan zou ik inmiddels echt wel weten wie dat is.

LEES OOK: 5 voordelen van een grieperig kind

Want zo is het toch allemaal begonnen, mensen? Reinier en ik gingen onszelf pappa en mamma noemen om Max te leren wie wij waren. Dát is PAPPAAAAAA en ik ben MAMMMAAAAAA. Wanneer begin je daar ook alweer mee? Ik moet diep graven, maar waarschijnlijk was dat al het uur na de bevalling. Bijna vier jaar geleden dus. Eigenlijk nog langer, want ik herinner me nog dat Reinier zelfs tegen mijn buik praatte in de trant van: “Pappa heeft heel veel zin jou snel te zien. Pappa is zoooo benieuwd of jij een jongetje of een meisje bent!”

Maar goed, het is gelukt. HET IS GELUKT. Max weet wie mamma en wie pappa is. Hij verwisselt ons zelden. En dat merk ik bij alle kinderen in onze omgeving. Ze hebben meestal heel goed door wie hun ouders zijn. Want ze roepen die ouders…De Hele Dag. “Pappaaa, HELLUP, ik krijg mijn schoenen niet aan!” “Mamma, ik wil boterham met pimmiekaaaaas” “Pappa, ik wil met jou voetballen” De grote vraag is dus: waarom blijven we onszelf nog jarenlang angstvallig ‘pappa’ en ‘mamma’ noemen. Ik ben er oprecht benieuwd naar. Waarom stoppen we niet gewoon? Waarom zeggen we niet simpel en duidelijk: “Ik ga jou naar bed brengen” in plaats van het “Mamma gaat jou naar bed brengen”. Dat laatste gaat toch ieder jaar oeniger staan, of vinden jullie niet?

LEES OOK: 99 dingen waar moeders heimelijk van dromen…