Waarom mijn carrière opgeven echt een topbeslissing was
Franke hield het niet vol, de ratrace waarin ze zat. Keihard werken, veel stress, eindeloos in de file, huilende kinderen van de crèche plukken: ze wist niet meer waarvoor ze het deed. En daarom hing ze haar carrière aan de wilgen. Het werd haar beste beslissing ooit.
Lees ook: Voel je je weleens schuldig omdat je werkt? Nergens voor nodig. Dit is waarom.
Een paar jaar geleden is het nu, dat ik huilend en oververmoeid door het bos liep te dwalen met de gedachte de handdoek in de ring te gooien. Best heel heftig, want ik heb altijd gewerkt, ik beschouw mezelf als een geëmancipeerde vrouw die vindt dat vrouwen dezelfde kansen moeten krijgen als mannen. En dat er niets mis is met je handen uit je mouwen steken. Daar krijg je zelfvertrouwen van, want niets zo lekker als zelf werken voor je centjes. Werken doe ik echt al heel erg lang. Biertjes tappen, Gouden Gidsen (bestaan die dingen nog?!) rondbrengen, promotie maken voor Leerdammer Kaas; je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb het gedaan. En met heel veel plezier, altijd. Dus ga er dan maar aanstaan je geliefde baan op te zeggen. Dat is nogal wat.
Vier dagen per week, zoveel werkte ik voor ik kinderen kreeg. Zoveel bleef ik werken toen ik eenmaal kinderen had. Achteraf gezien vond ik het met één kind nog wel te doen. Maar twee werd me te veel. Vooral nadat mijn man, die ook een tijdje vier dagen per week werkte en dus een dag bij zijn dochter was, min of meer werd ‘gedwongen’ weer vijf dagen per week te werken. Want zijn baas had toch eigenlijk wel behoefte aan een manager ‘die er gewoon de hele week kon zijn, en als mijn man dan niet kon, tja…’ Blijf dan maar eens strak volhouden aan je recht om vier dagen te willen blijven werken. En nee, het mag niet, maar ja, iemand een baan weigeren die zwanger is mag ook niet, en dat is me ook weleens overkomen. Maar daarover vast een andere keer meer. Vier dagen, dus. Met één wupje nog wel te doen. Want zodra we thuis waren, waren er twee ouders om voor haar te zorgen. Dat scheelt toch net een slok op een borrel.
Maar toen kwam de tweede. En verhuisden we naar de keurige buitenwijk. Bleek de reistijd naar Amsterdam van manlief toch langer dan verwacht, waardoor hij elke avond pas om 19.00 uur thuis was. En werkte ik krankzinnig hard bij een bedrijf dat dichtbij was, maar waar het niet goed mee ging, zodat ik elke dag met stress in mijn donder de jongste van de crèche moest plukken, en de oudste van de BSO. Tegen de tijd dat we thuis waren, waren die twee gaar gedraaid van vermoeidheid en waren ze standaard aan het huilen. Stond ik weer een eerder die week bereide maaltijd op te warmen, omdat het ook niet meer te doen was om op mijn gemak een potje te koken. Geen tijd voor, kinderen te hongerig, dat werk. Dus stond ik op mijn vrije woensdagmiddag voor meerdere dagen tegelijk te koken, intussen op mijn app boodschappen voor de hele week te bestellen, zes wasjes op een dag te draaien. Als de kinderen gegeten hadden, en in bad zaten, keerde de rust weer terug. Precies op tijd voor papa om de kinderen naar bed te brengen. Zelf lag ik er dan meestal ook af, en dook ik er niet veel later zelf in. Ik was vaak te gestrest om zelf behoorlijk te eten, te moe om nog te ontspannen, en maar door jekkerjekkerjekker en in het weekend leuke dingen doen met de kids, want die quality time was ook nodig en gaan-gaan-gaan!
Als ik dit zo opschrijf, lijkt het wel onwerkelijk. Snap ik niet hoe ik dat tempo heb volgehouden. Mijn leven ziet er zooo anders uit. Mijn kinderen en ik zijn serieus een stuk rustiger. Er zijn geen fitties meer als ik aan het koken ben, en elke avond kook ik gewoon iets lekkers. Ik ga vaker naar de supermarkt in plaats van dat ik online voor een week boodschappen plan. Ik heb weer plezier in koken, probeer nieuwe dingen uit, in plaats van dat ik het beschouw als de zoveelste taak op mijn to do-list. Mijn huis is stukken opgeruimder, ik heb vaker tijd om een attent kaartje te schrijven, ik hoef geen zes wasjes per vrije middag weg te werken. En het allerbelangrijkste: ik doe wat ik leuk vind: ik schrijf. En daar verdien ik geld mee. Ik werk op de gekste momenten. ’s Ochtends vroeg om 8.15, als mijn man de kinderen naar school/peuterspeelzaal brengt. Of als de kinderen op bed liggen, daar heb ik tegenwoordig de energie voor. Mijn reistijd bedraagt precies een minuut. Heerlijk!
Ik had geen idee dat het me zou lukken, maar dat is het mooi wel het geval. En daar ben ik hartstikke trots op. Een jaar geleden wist ik echt niet hoe ik het in godesnaam zou aanpakken, wat ik zou gaan doen en hoe. Waar ik behoefte aan zou hebben. Maar het heeft zich allemaal vanzelf vormgegeven, en ik heb het idee dat alles nog steeds in beweging is. Mijn kinderen zijn blij, mijn man is blij, en ik ben blij. En vooral heel erg trots. Dat ik mijn eigen oude denkbeelden over ‘hoe het hoort’ heb kunnen loslaten, dat ik geluisterd heb naar waar ik nu in mijn leven behoefte aan heb. Over een paar jaar, dan zien we dan wel weer. Maar voor nu kan ik alleen maar zeggen dat dit me een geweldig fijn gevoel geeft. En dat ik in tijden niet zo trots op mezelf ben geweest als nu. Dat vind ik toch echt belangrijker dan die topcarrière. Of die vette bankrekening, die ik heb moeten inleveren voor meer vrijheid. Maar die vrijheid, de vrijheid om mijn kinderen veel te zien en goed voor ze te zorgen, de vrijheid om spontane dingen te doen in plaats van dat ik genoodzaakt ben alles te plannen, die is me op dit moment in mijn leven alles waard. Daar kan geen geld tegenop.
Tof als kraamcadeau of gewoon voor jezelf: bestel hier de boeken van Franke.
