Waarom je best een voorkeur voor het geslacht van je baby mag hebben
roze en blauwe baby speentjes
Wat wil je het liefst: een jongen of een meisje? Op die vraag is eigenlijk maar één goed antwoord: maakt niet uit. Want een voorkeur hebben voor het geslacht van je baby, dat mag absoluut niet. Dat is ondankbaar. Toch? Vala vindt dat onzin.
Laatst ging ik bij een zwangere vriendin eten. Ze wist nog niet wat ze zou krijgen en toen ik vroeg waar ze op hoopte, werd ze een beetje rood. Ze boog zich naar me toe en zei heel zachtjes: “Het liefst wil ik een meisje, maar dat mag ik natuurlijk eigenlijk niet zeggen.” En inderdaad, uitspreken dat je een voorkeur hebt voor het geslacht van je baby, dat kun je beter maar niet doen. Als je tenminste niet gelyncht wilt worden door de politiek correcte maffia, want die gaan gelijk bezig met het opzetten van de schandpalen om jou, ontaarde moeder in de dop, aan vast te nagelen. Nogal hypocriet wat mij betreft, want laten we eerlijk zijn: hebben we zo’n voorkeur niet gewoon stiekem allemaal een beetje?
Lees ook: Brief aan mijn ongeboren kind.
Ik wel hoor, tijdens alledrie mijn zwangerschappen. En ik schaam me er dus niet voor. Bij mijn eerste hoopte ik op een meisje, gewoon omdat ik geen flauw idee had hoe jongens werkten. Ik was bang dat ik het niet zou kunnen, een jongetje opvoeden, dat ik niet zou weten wat ik met ‘m aan zou moeten. En oh ja, ik vond de kleertjes voor meisjes trouwens ook veel leuker. Ook niet onbelangrijk. Toen ik tijdens de 20 weken echo te horen kreeg dat mijn baby toch écht een piemel had, was ik dus ook best even teleurgesteld. Weg roze meisjesdromen, weg prinsessenkamertje en weg mooie meisjesnaam die ik bedacht had. Ik moest echt even afscheid nemen. Afscheid nemen van het beeld in mijn hoofd, de verwachting die zich daar genesteld had. Ja, ik had dus een verwachting. Zoals mensen die over heel dingen hebben, omdat dat gewoon mens-eigen is. En verwachtingen die niet uitkomen, dat is even slikken.
Toen dat jongetje een paar maanden later op mijn buik gelegd werd, maakte het allemaal niet meer uit. Al was er een hondje uitgekomen, dan had het me nog niks kunnen schelen. Dit was mijn kind en die piemel, die zag ik niet eens meer. Opeens waren al die blauwe pakjes mooier dan het mooiste roze jurkje en konden alle Barbies van de wereld me gestolen worden. En toch had ik bij de zwangerschappen die daarna kwamen weer een voorkeur. De tweede keer wilde ik graag nog een jongen. Een broertje leek me namelijk gezellig voor mijn zoon en in gedachten zag ik me al lopen met twee van die stoere mannetjes aan mijn zijde. Maar ja, het bleek een meisje. Had ik net de tutu’tjes afgezworen, moest ik opeens toch nog aan de roze rompers. En de derde keer wilde ik heel graag een meisje en kreeg ik wat ik wenste. Want moeders zijn ook maar mensen. En mensen hebben wensen. Dat is nou eenmaal zo.
Opmerkingen als “Je moet blij zijn dat je überhaupt een kind kan krijgen” en “Het is een baby, geen bestelling” vind ik altijd zo onzinnig. Want hállo mensen, dat weet iedere moeder heus wel. En iedere moeder zal houden van haar kind, wat het uiteindelijk ook tussen de beentjes blijkt te hebben zitten. Doe dus niet zo moralistisch en kom eens van je high horse af. Omdat er vrouwen zijn die niet zwanger kunnen raken, of kinderen krijgen die niet gezond zijn, hoeven andere vrouwen hun verlangens nog niet opzij te zetten, of zich er in een hoekje voor gaan zitten schamen. Dat verandert namelijk helemaal niks. Mag ik spruitjes niet vies vinden, alleen maar omdat er in Afrika mensen niks te eten hebben? Betekent dat ik een voorkeur heb voor broccoli dus meteen dat ik niet dankbaar ben voor het feit dat ik geen honger hoef te lijden? Nee, natuurlijk niet. Want als we zo gaan denken, dan mag je helemaal niks meer zeggen, denken, of voelen. Er is namelijk altijd wel iemand minder bedeeld dan jij. Je zegeningen tellen is heel mooi, maar ik ga dus niet voor alles wat ik heb jankend van dankbaarheid op mijn knieën. Dan kan ik namelijk wel bezig blijven en ik heb nog meer te doen.
Wil jij liever een jongen en ben je een beetje teleurgesteld als er een meisje in je buik zit, of andersom? Wees gerust, je bent geen ontaard moedermonster. Je bent gewoon een mens. Met wensen en verwachtingen, die soms wel en soms ook niet uitkomen. Die je mag voelen en wat mij betreft ook uitspreken en wie dan moralistisch begint te preken, nou ja, die laat je gewoon maar lekker kletsen. Je mag teleurgesteld zijn, of geschrokken, of in de war, of wat je ook maar voelt. Want als jij straks dat kindje hebt, dan kan het je niks meer schelen welk geslacht het heeft, geloof me maar. Dan wil je het alleen maar vasthouden, knuffelen en liefhebben, ongeacht welke kleur romper het ook draagt. Dan is het geen jongen en geen meisje, maar gewoon je kínd. Het allermooiste, allerliefste, allerbeste kind van de hele wereld.
Lees ook: Ouders van vandaag creëren verwende nesten van morgen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
