Dit moedergevoel hebben we allemaal weleens (jammer genoeg)
Als je moeder wordt, komen daar een heleboel gevoelens bij kijken. Geluk, liefde, trots, allemaal mooie dingen. Maar ook: schuld. Veel moeders voelen zich altijd wel ergens schuldig over. Omdat ze het allemaal altijd goed willen doen. En dat is weleens lastig.
Voordat ik kinderen kreeg, kon ik me niet voorstellen wat daar allemaal bij komt kijken. Hoe het zou zijn om een kindje van jezelf in je armen te hebben, hoeveel liefde je daarvoor kunt voelen, hoe trots je kunt zijn en hoe bezorgd. Natuurlijk, je leest erover, hoort erover van andere vrouwen. Maar het echt ervaren, dat is pas mogelijk als je je kind voor het eerst in de ogen kijkt. Al die gevoelens, van liefde, blijdschap, angst, verwondering en noem het allemaal maar op, ik vond het overdonderend, toen ik na de bevalling, bezweet en met mijn benen nog in de stijgbeugels, mijn zoon op mijn buik gelegd kreeg. Maar dat kon ik allemaal wel aan. Wat ik niet had zien aankomen en waar ik echt door uit het veld geslagen was, was dat ene gevoel. Dat allesoverheersende gevoel van verantwoordelijkheid. En schuld.
Lees ook: Waar je je écht geen zorgen over hoeft te maken als het om kinderen gaat.
Want samen met je kind, wordt ook het schuldgevoel geboren. Althans, zo heb ik dat ervaren. Ik voel mij heel vaak schuldig. Omdat ik het beter moet doen voor mijn kinderen. Wat dan? Nou gewoon, alles. Ik moet mijn kroost behoeden voor pijn, verdriet, teleurstelling. Misschien gewoon wel voor het leven. Ook al is dat natuurlijk onzin. Maar als mijn kinderen een keer vallen, dan reken ik dat mezelf aan. Zo viel mijn zoon twee zomers geleden eens bijzonder onfortuinlijk met zijn voorhoofd midden op een steen. Hij struikelde over zijn eigen voeten en klap, daar lag hij bloedend op de grond. Ik kon mijn vinger diep in het gat in zijn voorhoofd steken, waar het bloed met stralen uit kwam stromen. Nachtenlang heb ik daar wakker van gelegen. En nog steeds krijgt mijn hart een knauw, bij het zien van zijn, weliswaar supercoole, Harry Potter litteken. Dat ik zorgvuldig bedek met zijn mooie blonde haren trouwens. Want mama kan er niet naar kijken. Mama voelt zich schuldig.
Vier jaar ben ik thuis geweest bij mijn kindjes. Maar nu ben ik weer aan het werk. En dat vindt mijn dochter niet altijd leuk. “Mama, waarom ga je nou weer weg?” zegt ze soms met boze oogjes, “Jij hoeft geen centjes te verdienen!” Mijn kleine meisje mist mij. En ik pak toch mijn tas. Omdat ik werken leuk vind. En ja, ook natuurlijk voor het geld. Hoe egoïstisch is dat, dat ik op een kantoor ga zitten, terwijl mijn dochter op mijn schoot wil zitten? Blijkbaar denk ik alleen maar aan mezelf. Zo voelt dat vaak. Soms kom ik thuis als ze al bijna naar bed moet. Als mijn man haar lievelingsliedje voor haar heeft gezongen en haar nachtlampje heeft aan gedaan. En niet ik. En dan voel ik me schuldig.
Gaat dat ooit over, dat gevoel van het nooit goed genoeg doen? Van verscheurd worden tussen de behoeften van je kinderen en die van jezelf? Ik vrees eigenlijk van niet. En waarom hebben vaders dat eigenlijk veel minder, of helemaal niet? Wetenschappelijke studies hebben aangetoond dat moederschuld niet nodig is. Dat we onze kinderen juist eigenlijk wat minder zouden moeten faciliteren, omdat we hard op weg zijn een stelletje vervelende narcisten van ze te maken. Dat de ‘jeugd van tegenwoordig’, veel te veel in de watten gelegd wordt door hun overbezorgde ouders, die teveel nadenken over de tere kinderzieltjes van hun nageslacht. Op zich een geruststellend idee, dat ik dus blijkbaar geen ontaarde moeder ben, omdat ik af en toe het hoofd van mijn zoon moet laten plakken op de EHBO. Of omdat ik drie dagen in de week cappuccino’s drinken met collega’s in plaats van appelsapjes met mijn dochter. Ik heb de wetenschap aan mijn kant. Maar toch, maar toch… Mama voelt zich schuldig.
Ik hoop maar dat ik mijn schuldgevoel uiteindelijk enigszins kan afkopen. Met alle extra knuffels en kusjes die ik mijn kinderen geef. Met de dure littekenzalf die ik op het mooie koppie van mijn zoon smeer en die natuurlijk helemaal niet helpt. Met de extra slaapliedjes die ik naast het bedje van mijn meisje zing, op de avonden dat ik haar wél naar bed kan brengen. Met iedere keer dat ik mijn kinderen vertel hoeveel ik van ze hou. Ook als ik er soms niet ben, of als ze vallen en zich pijn doen. Want ik doe echt wel mijn best. Dus hopelijk is dat dan toch stiekem goed genoeg.
Lees ook: Dit is het énige ouderschapsadvies dat je moet opvolgen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
