Mooi: deze vrouw stak een onbekende huilende moeder zomaar een hart onder de riem
We hebben het allemaal meegemaakt: dat je kind en plein public een enorme scène schopt. Op zo’n moment dat het echt niet kan. Midden op straat bijvoorbeeld. Of in een overvolle supermarkt. Terwijl je al druk, gestresst en doodmoe bent. En dat iedereen je dan hoofdschuddend aankijkt. Want als het hun kind zou zijn… Gelukkig zijn er ook nog mensen die niet oordelen, maar juist helpen. Zoals het hoort dus. Want we hebben allemaal weleens steun nodig.
Jij kent haar ook: die vermoeide moeder bij de supermarkt. Sterker nog, jij bént haar ook weleens. Moe, uitgewrongen, op. Omdat het ouderschap nou eenmaal zwaar kan zijn. En moeilijk. En frustrerend. Omdat je er soms, na de zoveelste gebroken nacht, de zoveelste poepluier, de zoveelste driftbui en alles wat je verder allemaal nog moet bolwerken gewoon echt even doorheen kan zitten. En dan, áltijd dan, zet je kind het op een muiten. Gewoon, omdat het kan. Dan wil je gewoon heel even uitchecken. Weg. Even niks. Rust. Maar dat kan niet, want je moet die boodschappen doen. Dus sta je daar, met je chaoshaar en je broek vol vlekken bij de overvolle kassa, terwijl je kind de hele tent op stelten zet. En voel je de ogen van de misprijzende omstanders in je rug prikken. Is er altijd wel iemand die, net iets te hard, fluistert dat dat hem/haar dus nooit zou gebeuren. Dat je, kortom, gewoon een moeder van lik-me-vestje bent. Terwijl je zo je best doet. Maar ja, de beste stuurlui? Die staan nou eenmaal altijd aan wal.
Ina van Lith uit Buren kwam die moeder laatst tegen bij de Albert Heijn. En kon zich nog goed herinneren hoe het was om de loopgraven van jonge ouderschap te liggen. Verbaasd was ze dan ook dat de andere mensen in de winkel geen begrip hadden en de moeder in kwestie niet alleen aan haar lot overlieten, maar haar ook nog eens het gevoel gaven dat ze een slechte moeder was. Daarom greep Ina een bosje bloemen bij de kassa en gaf het aan de vrouw, om haar daarna even te knuffelen en te vertellen dat ze het gewoon hartstikke goed deed. Want, vindt Ina, kunnen we nou niet eens gewoon een beetje aardig zijn voor elkaar? Compassie tonen? Want iedereen heeft het toch weleens moeilijk? Iedereen heeft weleens zo’n dag waarop alles fout lijkt te gaan? Dus, beste mensen, wees eens lief. Want als jij het moeilijk hebt, dan wil je ook een beetje steun en geen trap na. Toch?
Wij zeggen: hulde. Want inderdaad, het ouderschap is mooi, maar allemachtig, wat kan je er soms doorheen zitten. En je onzeker en de slechtste ouder ter wereld voelen. Terwijl we allemaal gewoon hartstikke ons best doen. Dus als jij die moeder (of die vader natuurlijk) tegen komt, geef hem/haar dan even een schouderklopje, een boks, of een bosje bloemen. Want hee, die schoenen, daar hebben we allemaal in gestaan. En dan kun je wel wat steun gebruiken.
Lees ook: Gék worden we van al die perfecte moeders op Facebook.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
