Voel je je weleens schuldig omdat je werkt? Nergens voor nodig. Dit is waarom.
Minder bij de kinderen zijn, drukke spitsuren, veel weg/moe, kinderen ‘dumpen’ op de opvang: redenen genoeg om schuldgevoel van te krijgen als werkende moeder. Maar dat is dus helemaal niet nodig, sterker nog: je kweekt er geweldig leuke persoonlijkheden mee, blijkt uit onderzoek!
Soms, heel soms, stap ik met pijn in mijn hart in de auto nadat ik mijn zoon Olle (2) op de crèche heb achtergelaten. Dit is meestal als hij voorafgaand aan mijn vertrek zijn knuistjes in mijn shirt heeft gezet en als een aapje zo stevig tegen me aan is geklommen. Als ik aan zijn lichaam voel, met andere woorden, dat hij zo dicht mogelijk bij me wil blijven. Wordt deze pose gevolgd door een huilbui, dan is mijn schuldgevoel compleet. Overdonderd door zoveel peuterverdriet verlaat ik dan verbluft de crèche, hopend en biddend dat hij mij vergeten is zodra ik mijn hielen heb gelicht.
Lees ook: Succesvol thuiswerken met kleine kinderen. Hoe dan?!
Aan de crèche of de leidsters ligt het niet. Die zijn allemaal heel lief en leuk. Olle heeft het enorm naar zijn zin. Hij gaat bovendien maar twee dagen per week, dus het is ook niet alsof hij niet genoeg thuis is. Eigenlijk hoef ik me dus nergens schuldig over te voelen. En toch, en toch, sluipt af en toe het gevoel erin dat ik mijn kind ‘dump’ op een plek met te veel kindjes bij elkaar. Alsof ik in een emotionele spagaat zit, zo voelt dat dan. Aan de ene kant wil ik er best fulltime voor de kinderen zijn, aan de andere kant weet ik dat ik er niet gelukkig van ga worden om fulltime thuis te zijn. Ik wil mezelf ontwikkelen, geld verdienen, financieel onafhankelijk zijn, noem maar op. Alleen voelt dat soms wel als een offer. Zeker tijdens drukke spitsuren, het geren en gevlieg, gedoe met files, en ga zo maar door.
Terwijl ik er ook heel anders tegenaan kan kijken. En moet beseffen dat wij werkende moeders ons helemaal niet schuldig hoeven te voelen. Vrouwen die werken kweken namelijk geweldig leuke mensjes. Om dit te illustreren pak ik er twee opmerkelijke conclusies bij uit een onderzoek, uitgevoerd door Harvard Business School. Het toont aan dat dochters van werkende moeders succesvoller zijn op de arbeidsmarkt dan dochters van vrouwen die tijdens het opvoeden van de kinderen niet werkten. Deze dochters verdienen tot wel 23% meer en hebben vaker banen die ze leuk vinden. Dit komt omdat hun werkende moeder een goed rolmodel was wat betreft carrière maken en zij beter uitgerust zijn als ze de arbeidsmarkt op gaan, wat er ook weer toe leidt dat ze vaker in leidinggevende functies terechtkomen.
Voor zonen geldt juist het totaal tegenovergestelde: zij leren van een werkende moeder dat hun bijdrage in het gezin belangrijk is. Ze leren dat ze mee moeten helpen, zodat mama makkelijker haar baan met het huishouden kan combineren. Wetenschappers concludeerden uit hetzelfde onderzoek als hierboven daarmee dat zonen een stuk empathischer zijn als zij een werkende moeder hebben, en dat ze meer meehelpen in het huishouden.
En tot slot, ik zei het al even, zal het, als jij het gewoon fijn of belangrijk vindt, of het natuurlijk gewoon pure noodzaak is, ook voor jou beter zijn. Omdat je er zelf een gelukkiger mens van wordt als je de rekeningen kan betalen. Dus al the mama’s that are making dolla’s, throw your hands up at me! En vergeet niet, de volgende keer dat jij je kindje met pijn in je hart afzet bij je ouders/crèche/gastouder, dat je het doet voor een goed doel: geld in het laatje, persoonlijke ontwikkeling, stoere carrièretijgers van dochters en lieve empathische zonen, die hun toekomstige carrièrevrouw maar al te goed weten te ondersteunen (naast hun eigen killer job, natuurlijk). Meer dan genoeg om dat eeuwige schuldgevoel lekker voor opzij te zetten, lijkt me.
