In de categorie ‘doe dit vooral niet!’ – vliegen met een 11 maanden oude baby

Vond Annemieke een halfjaar geleden nog dat het een eitje was, nu haar dochter bijna een jaar is, is ze erachter gekomen dat vliegen met een baby te allen tijde vermeden moet worden.

Samen met mijn 11 maanden oude baby vlieg ik naar Nederland. Alleen, want K. past op Dribbel. Ik lach om de mensen die me succes wensen en al helemaal om degenen die vragen of ik dat nou wel zou doen. Whahaha, wat kan er tijdens zo’n korte vlucht binnen Europa nou helemaal misgaan? En vooral niet met Zoë; onze kleine globetrotter reisde immers al naar Vietnam toen ze nog maar 5 maanden was en dat was superrelaxed. Bovendien was dat een 26 uur durende reis met twee tussenstops en daarna nog een tijdsverschil van jewelste, dus deze cityhop van 2,5 uurtjes is voor onze ervaren travelbaby een eitje. Niet dus.

Kindvrije plekken

We zitten naast een stelletje uit Brabant. “Wat lief, een baby!” roept zij, enthousiast alsof ze net ze Postcodeloterij heeft gewonnen. Hij kijkt meer alsof ‘ie zojuist het winnende lot is kwijtgeraakt. “Mijn vriendin wil er ook eentje,” legt ‘ie uit. “Daar vind ik het nog te vroeg voor. Veel te vroeg.” Ze kijken me vragend aan, alsof ik hier wat nuttigs over te zeggen heb. Dat heb ik niet want ik probeer mijn dochter in de stoelriem te snoeren zonder dat ze de boel bij elkaar krijst. Dat mislukt. We zijn nog niet eens aan het taxiën en ik krijg al de indruk dat er op deze vlucht veel mensen zijn die kindvrije zones in het vliegtuig een superidee zouden vinden. Vind ik zelf trouwens ook. Luchtvaartmaatschappijen let op: voor geheel kindvrije vluchten zou je makkelijk een tientje meer kunnen vragen per ticket.

Lekkende beker…

In de rij achter ons zit ook een kindje. Een peuter. Hij heet Jurre. Dat weet ik omdat z’n ouders voor het opstijgen al 246.382 keer “Jurre, blijf af!” gezegd hebben. Zoë wil kennismaken en steekt haar handje tussen de stoelen door naar achter. Jurre pakt het babyhandje en wil het pas teruggeven als ‘ie van z’n moeder een pakje Fristi krijgt. Zoë wil blijkbaar ook Fristi want ze gaat janken. Ik geef mijn baby haar waterbeker die ze op de stoelleuning probeert te vernielen. De antilekbeker blijkt niet geheel lekdicht te zijn. Ik vrees dat de claim ‘vrijwel onverwoestbaar’ ook niet waar is. Mijn buurvrouw gaat opgetogen in haar tas op zoek naar zakdoekjes en probeert een liedje voor Zoë te zingen, waarop mijn dochter gaat krijsen. Haar vriend bestudeert mijn baby alsof het een vreemde diersoort is.

Gillende kinderen…

In de rij voor ons zit een vrouw met lang haar. “Wat een schatje!” zegt ze. Dat zegt ze niet meer wanneer mijn dochter een kwartiertje na take-off op mijn schoot gaat staan en over de rugleuning van de stoel heen aan haar haren trekt. En ook niet wanneer Zoë gaat trommelen op de leuning terwijl de mevrouw probeert te slapen. Mijn baby heeft goede zin en schreeuwt “Aaaaawwaaaaaaaaah!” Jurre doet gezellig mee. Ik geef beide kinderen een tien voor inzet, maar denk niet dat ze bij The Voice Kids ook maar één enkele omgedraaide stoel zouden krijgen. Aan de blikken van mijn medepassagiers te oordelen hadden Jurre’s moeder en ik vooraf van die excuusbriefjes moeten maken en uitdelen. Met oordopjes erin.

Geen in-flight entertainment…

Terwijl Zoë rijstwafelkruimels door het gangpad strooit, zoek ik onder de stoel naar haar sokjes. Ik laat mijn baby rondkruipen en bereik daarmee dat niet alleen alle mensen op rij 19 t/m 26 zich aan mijn dochter ergeren, maar het gehele vliegtuig. Wanneer ik terugkom, is het Brabantse stelletje op verhitte fluistertoon aan het discussiëren over of baby’s je leven mooier maken (zij) of verwoesten omdat er niet mee te reizen valt (hij). Ze kijken me weer aan alsof ik hier wat nuttigs over te zeggen heb. “Nou, het eerste halfjaar kun je er prima mee reizen. We zijn zelfs met baby naar Vietnam gevlogen en dat ging heel goed. Nu heeft ze wat meer, uh, in-flight entertainment nodig.” Hij zegt “Aha” en gelooft er duidelijk geen bal van. Zij vraagt of mijn baby plaatjes wil kijken en geeft haar de nieuwste LINDA. die mijn dochter gelijk verscheurt. Waarom heeft Ryanair geen kinderfilms aan boord?

Poepluierturbulentie…

De ‘fasten your seatbelts’ lampjes gaan aan. Ik snoer mijn dochter in, bereik hiermee dat ze een woedeaanval krijgt en klik haar weer los. Iedere keer dat een stewardess langskomt, doe ik net alsof ze vastzit door de riem te bedekken met mijn sjaal. Na een uur zijn de lampjes nog steeds aan, maar heeft mijn dochter gepoept. Het stinkt enorm. Ik negeer de lampjes en verschoon haar in de vliegtuigWC, wat hartstikke makkelijk ging toen ze nog geen halfjaar oud was. Nu niet meer. Mijn dochter slaat op de spiegel en wil naar het kraantje kruipen. Terwijl ik poep van de verschoontafel poets, zet ik haar even op de niet al te schone WC-vloer. Door de turbulentie valt ze tegen de muur en stoot haar hoofd. Ik voel me de slechtste moeder ter wereld. Wanneer ik met een huilende baby in mijn armen terugloop naar mijn stoel, struikel ik bijna over Jurre die door het gangpad huppelt. Jurre’s moeder komt met een rood hoofd aangerend. Een boze stewardess komt zeggen dat het lampje van de riemen vast voor alle passagiers geldt, dus ook voor moeders met baby’s en peuters.

Vliegen met baby? Doe het gewoon niet!

Tweeënhalf uur kan heel erg lang duren. Ik ben toe aan een glas wijn, maar 6 euro betalen voor 187 ml vind ik een beetje overdreven. Een gin-tonic is nog duurder. Klote-Ryanair. Vliegen met een 11 maanden baby? Tip van mij: doe het gewoon niet. Het enige geslaagde moment is wanneer ik borstvoeding geef. Vooraf vreesde ik commentaar of rare blikken, maar aangezien sabbelend aan de tiet het enige moment is waarop mijn dochter stil is en haar medepassagiers niet lastig valt, krijg ik de indruk dat de rest van het vliegtuig 100% pro borstvoeding geven in het openbaar is. Het liefst de hele vlucht lang. Zij van het stelletje naast me is inmiddels tot de conclusie gekomen dat baby’s vooral een hele hoop werk zijn. Hij grijnst tevreden en geeft mijn dochter een knipoog. Na de landing ben ik ook even heel erg blij. Totdat ik me realiseer dat we over iets meer dan een week weer terug naar Spanje moeten vliegen… Fuck.

Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.