Waarom mijn vliegangst nog erger is geworden sinds ik moeder ben
Vliegen blijft voor veel mensen altijd een beetje spannend. En voor sommigen is het gewoon ronduit eng. Vala is nooit dol geweest op vliegen. Maar nu ze kinderen heeft, staat ze helemaal doodsangsten uit.
Ik weet het nog goed, het moment waarop ik bang werd om te vliegen. Ik was nog heel jong en samen met mijn ouders op weg naar Noorwegen voor een vakantie. Terwijl ik uit het raampje keek, maakte het vliegtuig een bocht om te gaan landen en zag ik dus opeens de vleugels naar beneden zwenken, terwijl we half opzij kwamen te hangen. Het was de eerste keer dat ik dat zag en ik schrok er enorm van. ‘We storten neer!’ dacht ik, et voila: mijn vliegangst was geboren. Sindsdien heb ik een hekel aan vliegen. Ik doe het wel, want ik wil niet op z’n Dennis Bergkamps altijd een week extra vakantie moeten nemen omdat ik overal naartoe moet rijden, maar iedere keer dat ik in een vliegtuig zit schijt ik zeven kleuren stront. En nu ik kinderen heb al helemaal. Want sinds ik moeder ben kan ik tijdens een vlucht de hele tijd alleen maar denken aan de verschrikkelijke manier waarop ik crashend aan mijn einde zal komen. En ik kan je zeggen, dat is toch een domper op de reisvreugde.
Lees ook: Waarom elke moeder een heldin is.
Ook afgelopen weekend bevond ik mij weer huilend en trillend als een rietje in zo’n kist, omdat mijn man en ik naar een bruiloft moesten in het buitenland. Zonder kinderen dus en het enige wat er tijdens zo’n vlucht dan door mijn hoofd gaat zijn die drie. En hoe dat nou toch moet als ik zo meteen gevierendeeld en verbrand tussen de brokstukken ergens in een buitenlandse bergkam lig, want eenmaal in de lucht is dat in mijn hoofd eigenlijk het enige realistische scenario. Dat één van de vrienden van de groep waarmee we in het vliegtuig zaten opgewekt riep: “Nou, als we gaan, dan gaan we tenminste met z’n allen!” hielp ook niet echt mee, dat moet gezegd. Maar bang ben ik sowieso wel. Ik gesp mezelf zo strak in dat de riem diep in mijn vlees snijdt en bij ieder klein beetje turbulentie krijg ik zowat een hartaanval. Ieder piepje of vreemd geluidje dat zo’n vliegtuig maakt is voor mij reden voor een rondje hyperventileren en als ze die lampjes van ‘stoelriemen vast’ tijdens de vlucht plotseling aandoen kun je me helemaal wegdragen. Ik wéét dat vliegen zo ongeveer de veiligste manier van reizen is, dat turbulentie niet erg is en dat je zelfs dwars door een woeste onweersbui kunt vliegen en drie keer door de bliksem getroffen kunt worden zonder dat je naar beneden lazert, maar sorry, vliegen is zeg maar gewoon echt niet mijn ding.
Op reis gaan, of meer dan een avondje weg zijn zonder mijn kinderen, vind ik sowieso al lastig, want ik ben altijd bang dat er wat gebeurd. Maar als ik dan ook nog op 10.000 meter hoogte moet zitten terwijl mijn kindjes op de grond zijn kan ik helemaal wel aan de valium. Waarom ga je dan, als je zo ontzettend bang bent, denk je dan misschien. Maar ja, ik wil me niet door de angst laten regeren. En soms moet het gewoon even. Voor een speciale gelegenheid dus bijvoorbeeld, waar je eigenlijk met goed fatsoen geen nee tegen kunt zeggen. Of voor je werk. Of, simpelweg, omdat het toch ook fijn is om heel af en toe even weg te zijn, zonder kinderen. En het gewoon niet zo beleefd is om te weigeren als je man twee surprisetickets naar Londen geboekt heeft. Iets met een gegeven paard enzo. Het is alleen zo jammer dat ik pas een beetje van de angst bekomen ben tegen de tijd dat we alweer terug moeten. Want na een vlucht heb ik eigenlijk zeker wel twee weken nodig om van de nachtmerries en zweetaanvallen te herstellen. En, nou ja, het is ook weer zowat om de oppas wekenlang met drie kinderen op te zadelen, alleen maar omdat mama een angstige neuroot is. Want dan sta ík uiteindelijk wel weer levend aan de grond, maar kunnen kunnen we oma vervolgens wegbrengen. En dat kan natuurlijk ook niet de bedoeling zijn.
Misschien word je je gewoon sowieso bewuster van je sterfelijkheid als je eenmaal kinderen hebt, dat zal ook best wel meespelen. Dat je je veel meer realiseert wat er allemaal mis kan gaan en wat je kwijt kunt raken. En van het feit dat je niet alleen jezelf hebt om voor te leven, maar vooral ook dus die kinderen. Omdat die jou ontzettend nodig hebben en het eigenlijk gewoon geen optie is om het hoekje om te gaan, omdat je verantwoordelijk voor ze bent. Als ik alleen al denk aan die drie onschuldige, lieve koppies, dan lopen de rillingen gewoon over mijn rug bij het idee dat ze alleen zouden komen te staan. Dat ik ze, ook al is het buiten mijn eigen wil om, aan hun lot over zou moeten laten. En dus is dat het enige beeld dat ik voor mijn geestesoog kan halen als ik tussen hemel en aarde hang: mijn kindjes die, letterlijk, moederziel alleen achterblijven terwijl een team van het Rode Kruis hun moeder aan de hand van haar gebit probeert te identificeren. Ik zou er bijna gewoon nooit meer van op vakantie gaan.
Maar goed, ook dit keer heb ik het weer overleefd en zondagavond heb ik mijn kinderen weer huilend van opluchting en geluk in mijn armen kunnen sluiten. Gelukkig gaan we deze zomer op vakantie aan het Nederlandse strand. Daar kan ik zowat wel naartoe lopen. En de volgende vlucht staat pas gepland voor over een paar maanden, dus ik heb nog even om me geestelijk voor te bereiden en zo’n anti-angstcursus in een flight simulator te boeken. Misschien dat mijn man me dan tegen de tijd dat het zover is in ieder geval niet meer huilend het vliegtuig in hoeft te dragen. En dan krijgt de rest van de passagiers tenminste ook eens wat te drinken, omdat de stewardessen niet allemaal met de zuurstof en de zakjes troostsnoepjes bij mijn stoel hoeven te staan (ik heb serieus weleens een kleurboek van ‘Zoempie het vliegtuig’ en een zakje gummiebeertjes gekregen van een KLM stewardess in een poging me tot kalmte te manen. En toen was ik toch echt al lang en breed volwassen). Of misschien is het gewoon beter dat ik nu alvast begin met het nemen van kalmeringsmiddelen. Dus als iemand weet hoe je aan valium kunt komen, dan houd ik me aanbevolen.
Lees ook: Als je kind niet de goede moeder heeft.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
