‘De dag dat ik vergat dat er een schoolreisje was’

Emma en Mark zijn ouders van drie kinderen van 4, 6 en 8 jaar. Ze woon in de Randstad en deelt op Me to We haar verhalen en avonturen als moeder van drie.

“Het begon allemaal best goed. Nou ja, voor mijn doen van. Ochtendroutine: check. Kinderen aangekleed: check. Eindelijk die vermaledijde tas gevonden die mijn dochter de avond ervoor al “kwijt” was: check. Ik dacht serieus dat ik de ochtend had gewonnen. Tot die ene, allesverwoestende vraag kwam.

“Mama, heb je mijn rugzak ingepakt voor het schoolreisje?”

Schoolreisje?!

Schoolreisje? Wat voor schoolreisje? Mijn hersenen raasden, de adrenaline schoot door mijn lijf. En toen kwam het besef als een natte lap in mijn gezicht: vandaag was dat vreselijke schoolreisje naar de kinderboerderij. Het schoolreisje waar de juf me zo’n acht keer over had gemaild, waarvan ik al die berichten al die tijd strategisch had genegeerd onder het mom van “daar denk ik later wel aan.” Nou, nu is later dus. En laten we het maar gewoon zeggen: ik was het vergeten. Compleet. Totaal.

Paniekaanval. Ik voelde de stress als een tsunami over me heen rollen. Alsof mijn waardigheid als moeder hing aan die ene vergeten rugzak. Zweet brak me uit. Geen regenjas, geen lunch, geen drinken. Laat staan dat ik nog snacks had ingepakt, want wie heeft er nog tijd voor gezonde, verantwoorde snacks als je met klotsende oksels probeert te redden wat er te redden valt?

Daar stond ik, half in paniek, rommelend door de keuken alsof ik een bom moest ontmantelen. Uiteindelijk gooide ik alles wat enigszins eetbaar leek in een tas: een halve zak sultana’s van een paar dagen oud, een fles water die waarschijnlijk al weken in de koelkast stond, en – omdat het moest – die verdomde regenjas die niet eens van haar was maar van haar jongere broertje. Maakte het uit? Absoluut niet.

En toen. Mijn dochter keek me aan, haar grote ogen vol vertrouwen, alsof ze de enorme rommel niet zag die ik had gecreëerd. “Geeft niet, mama,” zei ze zacht, “we krijgen daar ook wel iets te eten.”

Schuldig tot op het bot

En BAM. Ik had het weer verpest. Ik voelde schuldig tot op het bot. Niet zomaar een klein beetje, nee, het soort schuld dat je voelt als je in je ondergoed op een podium staat en iedereen naar je kijkt. Hoe kon ik dit vergeten? Moeder van drie kinderen, agenda vol, altijd bezig, en dan vergeet je dit? Schaamte begon te borrelen. En wat dacht je van die andere moeders? Die perfecte moeders met hun perfect ingepakte rugzakjes, waar alles netjes in Ziploc-zakjes zit, mét biologische snackjes, terwijl mijn kind naar school gaat met een regenjas die haar niet eens past.

Ik zwaaide haar uit, staand op het schoolplein tussen al die “perfecte” ouders, mijn ogen brandend van de opkomende tranen. Ik voelde me een complete mislukking. En toch… terwijl de bus wegreed en ik naar mijn dochter zwaaide, gebeurde er iets geks. Een soort van trots overviel me. Ik heb het geflikt. Niet goed, niet perfect, maar hé, ze zat in die bus. En eerlijk gezegd? Ze zou zich prima redden zonder die perfecte broodtrommel. Soms moet je gewoon een beetje loslaten. Of eigenlijk… heel veel.

Maar dat schuldgevoel? Ja, dat bleef nog wel even.”

Lees ook: Esmay heeft haar zoontje geslagen en voelt zich schuldig