Vandaag ben ik gewoon een keer blij met de moeder die ik ben

Renske is vandaag heus blij met de moeder die ze is. Hoera! Ze doet graag uit de doeken waarom en roept bovendien iedereen dringend op dit voorbeeld te volgen. 

LEES OOK: Waarom het leven van een moeder is te vergelijken met dat van een popster!

Hey hoi daar ben ik weer. Vandaag eens even niet een stukje over de lastige zaken van het ouderschap. Neen! Vandaag houd ik een lofzang voor mezelf als moeder. Superleuk, lees maar.

Voorheen (gisteren) had ik nogal de neiging mezelf een behoorlijk falende moeder te vinden. Tuurlijk, ik ben de moeder die heus lief en knuffelig is met haar kinderen, maar ondertussen is er iedere dag opnieuw echt een heuleboel mis met mijn moederschap. Ik zal eens even opsommen wat dan allemaal, want jullie branden inmiddels vast van nieuwsgierigheid, stelletje vuilakjes.

Ik begin even met het feit dat ik geen goed boodschappensysteem heb. Mijn koelkast is altijd leeg-ish en in ieder geval nooit zo gezellig gevuld als bij een moeder van tv. En dus moet ik vaak op stel en sprong (soms met twee hongerige kinderen in mijn kielzog) boodschappen doen. Helaas. Erg jammer. Zwaar ongeorganiseerd. Verder moet ik ook écht beter schoonmaken – en zin hebben om schoon te maken – getuige de stofplukken in alle hoeken van de woonkamer. Bovendien ben ik niet consequent genoeg. Wat de kinderen vandaag niet mogen (oliebollen, roombroodjes, sap, eierkoeken, zeven afleveringen van Mickey Mouse Clubhuis), mogen ze morgen opeens wel. Omdat het weekend is. Ofzo.

Oh, en als ik boos ben ga ik soms schreeuwen. Want dan ben ik gewoon zo MOE van alles en dan luistert er NIEMAND, en dan denk ik WAAR IS HET LICHT AAN HET EIND VAN DE TUNNEL. Praat ik soms tegen een muur? Verder zie ik er te vaak uit als een slons, moet ik de kinderen beter tandenpoetsen of hoe zeg je dat, én moet ik beter leren koken. Lees hier maar even over mijn vicieuze groentecirkel. Oh, en ik laat de oudste ook nog eens veel te lang op de iPad, en mijn jongste heeft alleen maar verwassen kleding aan. En zo kan ik nog wel even doorgaan, maar jullie hebben ook een leven want jullie zijn ouders met een leven.

Kortom, wat een ellende. Ik had misschien wel nooit moeder moeten worden als ik het zo lees??!

MAAR vandaag ga ik eens even heel erg positief zijn over mezelf als moeder. Hier komt het.

Fok alles wat hierboven staat, want vandaag zeg ik: ik houd van mezelf. Vandaag kies ik voor mededogen. Voor positive thinking. Voor het omarmen van mezelf. Met al mijn (twee) armen. En nee, niet gaan braken nu. Dit is serieuze materie. Ik ben ook maar een mens, een mens met tekortkomingen en leerprocessen, een mens dat iedere dag mag leren en bijschaven. En bovendien is een mens/moeder zónder flaws ook maar saai en vooral zeer onrealistisch. Het leven zít boordevol flaws, hoe hard je ze ook probeert buiten de deur te houden. We mogen allemaal leren, we mogen allemaal fouten maken – of vergissingen – en we mogen allemaal eens een keertje niet helemaal volgens het boekje leven. There, I said it. Diep hè allemaal? Nou.

Oh, en verder vind ik het geloof ik wel prima dat mijn kinderen opgroeien in de buurt van een mens. En denk ik bovendien niet dat ze me later zullen haten omdat er stofplukken in de hoek van de kamer lagen of omdat hun bed niet netjes opgemaakt was of omdat ze tot hun tiende nooit geen pastinaak hebben geproefd. Ja, en over het schreeuwen, wat zullen we daar nou eens van zeggen? Er zijn uiteraard grenzen, maar het kan de beste moeder een keer overkomen. Soms zijn kinderen gewoon etterbakjes en ben je kapot-moe-gevloerd en is je lontje net een centimetertje te kort en dan ben je dus ook maar een mens en ga je opeens door het lint. Maar dat zeg ik: daar ben je dus mens voor. En een mens is nooit te oud om te leren en/of om zijn excuus te maken. De keren dat ik te ver ging liet ik altijd merken dat schreeuwen niet hoort, en dat ik het vervelend vind dat het is gebeurd.

Maar bovenal houd ik van mijn kinderen. Heel HEEL HEEEEEEL oneindig veel. Tot heel ver en nog veel verder. Altijd en overal. Tot op het bot. To the moon and back. Ik doe alles voor ze, zou mijn leven geven voor ze en ben er van overtuigd dat mijn kinderen het vooral nodig hebben dat ik hun moeder ben – simpelweg omdat ik het bén – en dat ze onvoorwaardelijke liefde krijgen.

Nou, sjonge sjonge, dat was het wel weer voor vandaag. Ik hoop dat het inspirerend voor je was én is, en dat jullie hier allemaal iets aan hebben, en het voor elkaar krijgen om vandaag net zo positief over jezelf als moeder te denken als ik. En misschien, heel misschien, kun je dat gevoel morgen ook nog vasthouden? En de dagen, maanden en jaren daarna? Ik ga het in ieder geval proberen, want een moeder is immers nooit te oud om te leren.

Oké dat rijmt, maar is dat erg? Neen.

LEES OOK: De 10 geboden van het moederschap