Vala heeft een dochter gekregen (en zit op een roze wolk!!) Stuur je haar een kaartje?
Voor wie het nog niet meegekregen heeft: Vala is bevallen. Van een bloedmooie dochter! En ze is blij, oh zo blij. Terwijl ze dat niet verwacht had. Want Vala’s vorige bevallingen (en de nasleep) waren helemaal geen rozegeur en maneschijn… en daarom dacht ze dat die roze wolk een urban myth was. Wil jij Vala een felicitatie-kaartje sturen? Scroll naar beneden en kijk hoe je dat doet!
Na de geboorte van mijn eerste kind voelde ik me prima. Niet exceptioneel gelukkig, niet ongelukkig, maar gewoon prima. Na de geboorte van zijn zusje was het allesbehalve prima. Wat het wél was, was zwart, donker en ellendig. Maandenlang. Ik hield er een klein babytrauma aan over. En een diepgewortelde aversie tegen de Roze Wolk. Want: wat een bullshit. Die wolk, dat was wat mij betreft weinig anders dan een wassen neus.
Maar soms verrast het leven je en blijkt dat het ook anders kan. Ik schrijf dit terwijl er naast mij pruttelende geluidjes uit de reiswieg komen. Als ik er een blik in werp, zie ik een piepklein slapend meisje liggen. Een meisje dat ik het liefst de hele dag zou vasthouden. Met wie ik het liefst de hele dag knuffelend op de bank zou zitten. Het allermooiste meisje van de wereld (nou ja, samen met haar grote zus), waar ik onmetelijk veel van hield vanaf het moment dat ik haar, paars, glibberig en schreeuwend, uit mijn eigen lijf geboren zag worden. Ze doet precies hetzelfde als haar grote broer en zus destijds deden: slapen, drinken, poepen, huilen. En toch is het dit keer anders.
Ja, ook deze baby heeft ’s avonds krampjes en krijst dan zo hard dat ze het twee wijken verderop nog kunnen horen. Ook deze baby poept en plast ons onder en ook deze baby houdt ons uit onze slaap. Maar ik ben de gelukkigste moeder van de wereld. Met blauwe wallen en flubberende blubberbuik, maar met in mijn armen mijn kleine roze meisje, mijn eigen roze wolkje.
Ik had me schrap gezet voor wat er komen ging nadat ik mijn onverwachte derde de wereld in geholpen had. En in alle eerlijkheid: ik zag het redelijk somber in. Sterker nog, ik had mijn baby alvast aan Femke uitbesteedt als het weer een janker zou worden, of als ik opnieuw zou verdwijnen in de donkere diepten van een PND. En in mijn optiek kon dat bijna niet anders, want die roze wolk bestond immers niet, van dat geloof was ik ondertussen echt wel afgevallen. Maar dan blijkt toch maar weer dat angst een slechte raadgever is. En er dus blijkbaar ook voor mij een wolk is met een gouden randje. Een wolk van een baby in dit geval. Mijn lieve Terrorist nr. 3.
Opeens ben ik een moeder die niet gelijk in de stress schiet bij het horen van babygehuil, die zich rustig voelt en zelfverzekerd. Zo’n moeder die het volmondig kan beamen als mensen die ene, zo beruchte zin uitspreken: “Geniet ervan!”. De zin waar ik zes jaar lang spontaan moordneigingen van kreeg. Want ik had niet gedacht dat ik het ooit nog eens zou zeggen, maar och man, ik geniet me helemaal suf.
Bestel nu je postzegels online op postkantoor.nl zodat je alles in huis hebt om ook andere kersverse moeders te feliciteren met een kaartje.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
