Hoe Vala een vakantie probeerde te boeken en in een depressie verzonk
Vala’s vakantie viel dit jaar een beetje tegen. Eigen schuld, had ze maar eerder moeten boeken. Dus ging ze bij thuiskomst direct aan de slag. Maar dat bleek niet zo eenvoudig.
Het was er een beetje bij ingeschoten dit jaar, een vakantie boeken. Waarschijnlijk omdat we dat de afgelopen jaren niet hoefden te doen. Vorig jaar gingen we naar mijn ouders in Frankrijk, het jaar daarvoor in het laagseizoen naar Sicilië en het jaar daarvoor was ik hoogzwanger. Dus realiseerden we ons ergens aan het eind van deze winter dat we, als we deze zomervakantie niet door wilden brengen op camping Het Hijgend Hert in Lubberkutteveen, actie moesten ondernemen. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan, want alles was vol.
Kakkerlakken en vochtig beddengoed
Uiteindelijk kwamen we in Noord-Spanje terecht, via een vage website met schimmige foto’s van vakantiehuizen voor bedragen die eigenlijk niet konden kloppen. Wat ook klopte, want het resultaat was dat ik twee weken in de stromende regen op het Spaanse platteland heb gezeten, waar het iedere avond overweldigend riekte naar mest, de kakkerlakken door het huis liepen en het beddengoed vochtig was. Oke, we hebben ook een paar aardige dagen gehad waarop de zon zich aan het strand even liet zien, maar als ik vaker dan één keer een fleecevest aan moet in de zomervakantie, beschouw ik de exercitie als mislukt.
Strakblauwe luchten en infinity pools
Eigen schuld, dikke bult, dat krijg je ervan als je boekingslui bent en pas op zoek gaat als iedereen die drie weken vertoeven op glamping La Vache Qui Rit aan de Côte d’Azur al lang en breed heeft vastgelegd. Maar ik had mijn lesje geleerd en kroop bij thuiskomst (na een uur douchen en drie kookwassen draaien) meteen achter Booking.com. Volgend jaar zou mijn jaar worden. Kom maar door met die strakblauwe luchten en infinity pools. Dacht ik. Als ik namelijk in december weer de Oudejaarsloterij niet win, kunnen we net zo goed thuisblijven.
LEES OOK: Het drama van de gezinsvakantie: een zee van urine verspreidde zich over de vloer.
Budget-appartement boven Friet van Piet
Kan iemand mij vertellen hoe je het als gezin voor elkaar krijgt een fatsoenlijke vakantie te boeken waar je niet aan failliet gaat? De prijzen die mijn zoekopdrachten opleverden zijn volgens mij alleen te bekostigen door mensen op de Quote 500 lijst, of mijn man en ik hebben iets helemaal fout gedaan bij onze salarisonderhandelingen. Toegegeven, ik ben enigszins een vakantiesnob, dus ik ga niet wildkamperen in een koepeltentje in de outback van de Balkan, en voor een budget-appartement boven patatzaak Friet van Piet in Lloret de Mar pas ik ook. Maar ik hoef echt geen marmeren vloeren en bemande cocktailbar in mijn vakantiehuis. Gewoon een leuk appartementje op een fijn Grieks eiland, vlakbij het strand en een paar gezellige restaurantjes om drie weken souvlaki en tzatziki te eten en ik heb een topvakantie. Dat blijkt echter onmogelijk als je niet een half jaarsalaris stuk kan slaan op die Griekse rotsen en dat wordt voor ons toch lastig, aangezien de kinderen de rest van het jaar ook nog moeten eten en we het waarschijnlijk aan de stok krijgen met de kinderbescherming als we ze het hele jaar in hun zwembroek naar school sturen, omdat we geen geld meer hebben om kleding voor ze te kopen. Maar voor een schappelijk bedrag met het hele gezin op zomervakantie is onmogelijk, heb ik geconstateerd.
Op je opblaasflamingo in een azuurblauwe zee
Dus nu ben ik depressief. Dat was ik al, omdat ik zojuist twee weken in de regen in een huis met ongedierte heb gezeten, terwijl ik op Instagram moest aanzien hoe de rest van Nederland op enorme opblaasflamingo’s in azuurblauwe zeeën dreef met een cocktail in de hand, maar na mijn vakantiezoektocht voor volgend jaar zie ik er echt geen heil meer in. Ik zit op kantoor, staar naar de grijze wolkenmassa die zich dit jaar permanent in de Nederlandse zomerlucht samengepakt lijkt te hebben (ja, behalve toen ik dus in de regen in Spanje zat, uiteraard vielen toen de mussen van het dak) en vraag me af hoe ik weer een lange winter ga overleven zonder enig zomers vooruitzicht. Het antwoord is: niet. Ik overleef het niet. Als ik niks heb om me tijdens al die druilerige, koude maanden aan vast te houden, als er geen (zon)licht is aan het eind van de tunnel hoeft het voor mij niet meer. Het enige dat ik nog kan bedenken is een crowdfundingsactie opzetten: breng Vala naar de zon. Vergeet je donatie aan het Wereld Natuur Fonds, of Amnesty International, ik ben het goede doel dat je wilt steunen. Echt, het is van levensbelang. Vooral ook voor het leven van mijn drie arme kindertjes, die zullen moeten lijden onder de toorn van hun moeder als die nog een zomer niet in de zon kan zitten.
Misschien zit er niks anders op en moet ik gewoon maar alvast boeken op camping Het Hijgend Hert in Lubberkutteveen. Dan zit ik weliswaar waarschijnlijk weer de hele vakantie in de regen, maar dan heb ik wel geld over om wijn te kopen. Als ik maar genoeg drink word het vanzelf een leuke vakantie. Of ik herinner me er na afloop niks meer van. Dat is altijd nog beter dan de herinnering aan de zomervakantie doorbrengen in een fleecevest, terwijl de kakkerlakken over je heen lopen. Voor wie nog op zo’n zonovergoten strand ligt: geniet er nog even van. Ik gun het je van harte, maar ik blokkeer je wel op Instagram. Het is gewoon te pijnlijk.
LEES OOK: Mama staat nooit op de foto (en waarom dat moet veranderen).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
