Tweede leg: ‘Ik had al twee pubers, toen ik nog een tweeling kreeg’
Monique (43) wilde na haar dochter van 19 en zoon van 17 geen kinderen meer, haar nieuwe vriend dacht daar anders over. Uiteindelijk ging ze ervoor en kregen ze een tweeling (nu 3).
“Ik vond vrouwen die rond hun veertigste moeder werden, bijna bejaard. Zo’n oude moeder kun je een kind niet aandoen, vond ik. Zelf was ik heel bewust op jonge leeftijd moeder geworden. Na mijn scheiding vond ik het prima, zo met zijn drieën.
En toen leerde ik Mark kennen. Hij is vijf jaar jonger dan ik en ik wist dat hij graag kinderen wilde. Nou, niet met mij, dacht ik. ‘Geef me alsjeblieft een harde klap op mijn hoofd als ik van gedachten verander’, zei ik tegen een goede vriendin.
Onze relatie werd echter steeds serieuzer. Veronica en Lucas vonden Mark een leuke man, en het idee van een broertje of zusje sprak ze ook wel aan. Ik rilde echter bij de gedachte aan nog een keer luiers verschonen en thuiszitten met een baby. Ik wilde ’s nachts slapen, ik had geen zin in het gedoe rond schoolreisjes en kinderfeestjes. Dat had ik allemaal al eens meegemaakt.
Twee vriendinnen die ook allebei al pubers hadden, werden toevallig tegelijkertijd zwanger. Dat zette me aan het denken. Kennelijk ben je op die leeftijd toch niet te oud, dacht ik. Bovendien gunde ik het Mark dat hij zelf een kind zou krijgen, al vond ik wel dat hij er iets te romantisch over dacht. Hij zag louter de mooie kanten, niet de zorgen. Aan de andere kant: het is een stressbestendige man die alles aankan.
Toen ik na een jaar nog niet zwanger was, bezochten we een informatieavond over ivf. Mark hoorde hoe zwaar het traject is en zei bezorgd: ‘Als je dit niet wilt, dan stoppen we. We hebben immers al twee kinderen.’ Maar ik besloot ervoor te gaan. Er zijn twee bevruchte eitjes teruggeplaatst zodat de slagingskans groter zou zijn. Beide embryo’s bleven zitten. De gedachte aan een tweeling bezorgde me slapeloze nachten. Terecht – na de bevalling was het aanpoten met twee baby’s.
Mensen denken dat het makkelijk is dat ik al twee grote kinderen heb: ‘Fijn, dan heb je altijd iemand om op te passen.’ Maar Veronica en Lucas zijn de zus en broer van de tweeling, niet hun babysitter. Een keer bleef Lucas thuis met zijn kleine zusjes. ‘Respect mam’, zei hij toen ik weer thuis was. Hij was helemaal kapot en roept nu dat hij zelf nooit kinderen wil.
Ik ben blij met mijn vier kinderen. Ik kan meepraten over eindexamens en peuterpraat. De ene seconde voorkom ik dat Elize en Julia bloemen uit een vaas grissen, de volgende seconde vraag ik mijn grote dochter hoe laat ze vanavond thuis denkt te komen. Vandaag heb ik een kennismakingsgesprek op het kinderdagverblijf, morgen praat ik op het vmbo met een docent. Saai is het nooit.”
Tekst: Laura van der Meer
