Tom: “Mijn vrouw doet bijna niks in huis, ik ben het zat.”

Mannen zijn over het algemeen geen praatgrage wezens. Toch willen we ontzettend graag weten wat ze denken. Me-to-We interviewt mannen over wat ze nu écht beweegt als het gaat over relaties en gezinnen. Dit keer aan het woord: Tom, 35, getrouwd met Evie, vader van Joris (4) en Ruth (2).

“Laat ik niet meteen in de klaagmodus schieten: ik ben een gelukkig man. In principe. Ik hou van mijn vrouw en ben heel blij met onze twee kinderen. Het duurde even voordat ze er waren, beiden werden geboren na enige kunstgrepen, en ik kan niet uitleggen hoe gelukkig ik ben dat we die hele medische mallemolen in gegaan zijn. Zonder kinderen zou mijn leven een stuk minder waard zijn.”

LEES OOK: Vader tweet dat het ouderschap ‘bijna nooit leuk is’ en het internet wordt gek.

Vrouw doet niks

“Wat me echter wel is tegengevallen is de instelling van mijn vrouw Evie. Natuurlijk wist ik al voor de geboorte van de kinderen dat ze niet zo’n aanpakker is, maar het komt de laatste jaren wel heel sterk naar voren. Mijn vrouw is lui. ’s Ochtends weigert ze als eerste het bed uit te gaan om luiers te verschonen en ontbijt te maken en het liefst heeft ze ook nog dat ik beide kinderen naar de opvang en school breng. Ik doe dat meestal ook, want ik gun haar rust, maar het begint me wel een beetje te storen. Ik bedoel: ik heb een flinke baan van vijf dagen in de week en zij werkt niet. Nou ja, ze is natuurlijk heel druk met haar kunst, ze is een gepassioneerd schilderes, maar toch zit er iets scheef als degene die het geld binnenbrengt ook de grootste zorgtaak heeft, toch?”

Bloedmooi

“Laatst zei een vriend van me dat Evie nogal ‘selfcentered’ is en toen vielen er ineens wel wat puzzelstukjes op z’n plek. Mijn vrouw stelt zichzelf boven alles en iedereen. Ik vond die arrogantie in beginsel heel aantrekkelijk (ze weet precies hoe ze het wil hebben en regelt dat ook) maar nu ik er de dupe van begin te worden, ben ik er toch iets minder enthousiast over.  Laatst kwam ik om zeven uur thuis in een huis vol troep, met huilende kinderen: ze waren moe en hadden honger en Evie had nog niet gekookt. “Oh, ik dacht dat jij dat zou doen”, zei ze, terwijl ze onverstoord verderging met het doek waarop ze ‘iets heel urgents’ aan het schilderen was. Ik had toen wel de neiging om te ontploffen, maar ik wilde het ook niet laten escaleren waar de kinderen bij zijn. Daarbij ben ik bang dat ze me verlaat als ik teveel op mijn strepen ga staan. Het is namelijk een bloedmooie, heel passionele vrouw. Zo eentje vind ik nooit meer.”

Lees ook: “Moet ik mijn relatie op het spel zetten voor een derde kind?”.