Toen Vala en Mario naar een chic hotel gingen (en om 20.00 uur al in coma lagen)
Ging je vroeger, nog jong en kinderloos, zo ongeveer iedere maand met z’n tweeën op een romantisch uitje, ben je eenmaal ouders dan geldt ’s ochtends samen snel een bak koffie drinken terwijl je ondertussen de broodtrommels vult en de kattenbak verschoont als quality time. Daarom is het belangrijk om er af en toe samen tussenuit te gaan. Zodat je elkaar weer het hof kunt maken en stomende seks kunt hebben. Is althans de bedoeling…
De laatste keer dat Mario en ik op een romantische mini-break gingen was al een hele tijd geleden. En dat was eigenlijk weinig romantisch, aangezien ik destijds hoogzwanger was, eruit zag als een zwetende walrus en er bijna een vorkheftruck aan te pas moest komen om me uit bed te takelen, laat staan dat er van wilde seks nog sprake kon zijn. Inmiddels is onze dochter 14 maanden oud en is de ergste mist van die eerste, hectische babymaanden een beetje opgetrokken, waardoor we elkaar weer eens diep in de ogen kunnen kijken en besloten dat het tijd werd voor een welverdiend onderonsje zonder het gezelschap van personen wiens billen meerdere malen per dag moeten worden afgeveegd. Het feit dat we dat eerste jaar overleefd hebben leek ons daarvoor een moment bij uitstek en dus checkten wij onlangs in bij een superchic hotel. Champagne en oesters bij aankomst, een verzonken bad en een hemelbed met Egyptisch katoen, het was bepaald geen hotel dat je per uur kunt boeken, maar, nou ja, je zou van minder geil worden.
Lees ook: Hoe Mario zijn zwangerschapskilo’s kwijt wilde en Vala op een koolhydraatarm dieet zette.
We hadden ons er al maanden op verheugd, deze romantische tête-à-tête, dus leverden we de dreumes af bij oma en reden brandend van verlangen naar het lommerijke landgoed, alwaar ons weekend of love zich zou gaan afspelen. We waren zeer goed voorbereid: Mario had een overhemd gestreken, ik had een setje ondergoed met veel kant en rijgtouwtjes aangeschaft en de kamer beschikte over een vernuftig lichtsysteem met verschillende standen, wat niet alleen heel stylish, maar eigenlijk ook gewoon een noodzakelijke voorziening is voor een vrouw die drie kinderen heeft gebaard. We gingen dineren in een exquise restaurant met woorden als ‘huisgemaakt’, ‘structuren van pompoen’ en ‘kroepoek van quinoa’ op de kaart en goten ons vol met wijn die door knipmessende obers voor ons werd ingeschonken iedere keer als ons glas leeg dreigde te raken. Ondanks het feit dat mijn hakken eigenlijk te hoog waren om fatsoenlijk om te kunnen lopen, ben ik meermaals heupwiegend richting het toilet gegaan, mijn echtgenoot in staat stellend zich te vergapen aan mijn achterwerk. Bij wijze van voorspel, zeg maar. Dat ik daarbij tegen minstens drie andere tafeltjes ben aangebotst en zeer onelegant over een onopvallende drempel ben gestruikeld, moet voor het gemak maar even vergeten worden. Het gaat tenslotte om het idee.
Kortom: alle ingrediënten waren aanwezig. Quinoa, champagne en rijgtouwtjes; sexier wordt het niet. Eenmaal terug in ons liefdesnestje, met gedimd licht en zonder babyfoon die iedere drie seconden aansloeg, was er dus geen reden meer om niet toe te geven aan onze vleselijke lusten en dat Egyptisch katoen in vlammen te laten opgaan met onze brandende lendenen. Ware het niet dat, als je eenmaal kinderen hebt, de vleselijke lusten het niet zelden afleggen tegen een ander verlangen: slaap. Want het is eigenlijk al een wonder dat je het na vier huisgemaakte gangen en een fles wijn de trappen naar je liefdesnestje nog op redt, maar daarna gaat het ouderlijk licht toch echt gewoon wel uit. En dus wist ik nog net een bevallige positie aan te nemen op het hemelbed, waarna zowel mijn man als ik spontaan in een soort coma zakten. Zo’n drie uur later werd ik wakker, in een inmiddels verkreukelde jurk en met een straaltje kwijl uit mijn mond, terwijl naast mij Mario een heel bos lag om te zagen, de knoopjes van zijn overhemd nog steeds vervaarlijk gespannen om zijn buik. En hoewel de grande finale doorgaans ook pas komt na een intermezzo, kon ik het van pure uitputting gewoonweg niet opbrengen alsnog met een pièce de résistance op de proppen te komen. En mijn foodbaby lag ook gewoon behoorlijk zwaar op de maag. Hoogzwanger zijn was er niks bij.
Romantiek en ouderschap, het blijft een moeilijke combinatie. Wat jammer is, want als je nog jong en kinderloos bent kun je doorgaans geen idyllische hotels en champagne betalen, maar tegen de tijd dat je portemonnee dat wel toelaat (mits je alle luieraanbiedingen hebt meegepakt natuurlijk), lig je al voor pampus voor je dat bordje met ‘do not disturb’ aan de deur hebt kunnen hangen. En dan word je ’s ochtends ook nog wakker met een kater, omdat die fles champagne op de nuchtere (want je hebt maandenlang tenslotte nauwelijks tijd gehad om te eten) oudermaag toch wel wat veel gevraagd. Ouderliefde is: samen na Sesamstraat in slaap vallen in een hotelkamer die een maandsalaris kost. En dan ’s ochtends samen brak wakker worden en je afvragen wat er eigenlijk gebeurd is en hoe je daar gekomen bent. Eigenlijk net zoals vroeger dus, toen je nog jong en straalverliefd was. Hoe romantisch is dat?!
Lees ook: Vaders ga er eens wat vaker uit ’s nachts (en red je relatie).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
