Toen ik advies kreeg van een andere moeder (maar anders dan verwacht)
Moeders kunnen behoorlijk arrogant zijn. Denken dat ze de waarheid en de wijsheid in pacht hebben. En dat aan alle andere moeders moeten vertellen. Vala is geen fan van ongevraagd advies. Maar soms, kun je er toch best wel wat aan hebben.
Afgelopen zondag gingen Mario en ik met de kinderen naar buiten. Het was zo’n grijze, druilerige herfstdag, waarop je na drie uur binnen met de kinderen allemaal tegen de muren opvliegt van pure frustratie. Wij, omdat we gek werden van het geruzie, gezeur en gedreins en de kinderen omdat ze hun kleuterenergie niet kwijt konden binnen de muren van ons huis. Wil je zo’n zondag dan uiteindelijk toch nog afsluiten zonder dat er iemand tragisch gesneuveld is, dan zit er niks anders op dan de hele santekraam maar in de auto te pakken en weg te gaan. Waarheen? Anywhere but here. En dus sjokten we die middag door een, miezerig, waterkoud herfstbos en strandden we uiteindelijk in een pannenkoekenhuis om ons leed te verdrinken in kaaspannenkoeken en glühwein. En ons af te vragen waar we eigenlijk aan begonnen waren.
Lees ook: Want moeders hebben never nooit genoeg tijd.
Aan het tafeltje tegenover ons zaten een oude dame en heer. Een hele oude dame en heer. Ik schatte ze minstens 85, te zien aan hun gegroefde gelaten en trillende handen boven hun koppen warme thee. De dame staarde naar ons, aandachtig, gebiologeerd. Naar het tafereel van een jong gezin met drie kleine kinderen. Twee ouders die hun kleuters in het gareel probeerden te houden met kleurboeken en de belofte van appelsap en pannenkoeken. Een jengelende baby die moe was, maar hard haar best deed te vechten tegen de slaap. Bestek dat op de grond kletterde, standjes die werden uitgedeeld, zure melk die over truien werd uitgespuugd. Ze staarde, kortom, naar chaos. Ik voelde haar ogen op ons branden en wist dat het een kwestie was van tijd. Totdat ze bij ons tafeltje zou staan. Om ons te vertellen hoe het wél moest. En inderdaad, plotseling stond ze op en schuifelde naar ons toe. Bibberend, half gebogen. Breekbaar. Maar met vastberadenheid in haar ogen.
“Jullie mogen trots zijn,” klonk het opeens uit haar mond, terwijl ze met haar oude hand op onze tafel steunde. “wat een pracht hebben jullie hier zitten.” En verbaasd staarde ik haar aan. Met haar vinger streek ze zacht over het wangetje van mijn baby, die haar een stralende lach schonk. “Ik weet nog dat die van mij zo klein waren, och, dat is alweer zo lang geleden.” verzuchtte ze en haar blik dwaalde af, waarschijnlijk richting vroeger tijden. “Je vergeet zo snel hoe mooi het eigenlijk is,” ging ze toen verder, “als je er middenin zit.” Veelbetekenend knikte ze naar de spuugvlek op mijn schouder, de zooi van kleurpotloden en servetten op de tafel en de bestroopte mondjes van mijn oudste twee. “Maar wat een rijkdom is het. Geniet er maar heel erg van” zei ze toen met een knipoog en legde, heel even, haar hand zachtjes op de mijne, voor ze terugschuifelde naar haar echtgenoot, die nog steeds onverstoorbaar boven zijn kop thee zat.
Met mijn pasgeboren baby op schoot, keek ik vanuit mijn ooghoek naar het oude echtpaar en werd opeens geraakt door de enorme tegenstelling van het bestaan. Mijn dochter, een onbeschreven blad van een nieuw boek en deze twee mensen die duidelijk al bezig waren met de epiloog van hun verhaal. Wat moesten zij al ontzettend veel hebben gezien meegemaakt. Verschrikkelijk veel weten. Weten ook dat je er inderdaad maar beter van kunt genieten, van die chaos aan zo’n tafeltje in een pannenkoekenhuis, ook al heb je misschien het gevoel dat je langzaam gek wordt. Want voor je het weet, is het voorbij. Is de tijd aan je voorbij gegaan, zonder dat je dat zelf echt door had. Zijn je kinderen geen handenbindertjes meer met stroop in hun haren, zit je met z’n tweeën in dat pannenkoekenhuis en weet je niet waar de tijd in hemelsnaam gebleven is. Of je er eigenlijk wel genoeg van genoten hebt. En vooral: dat het niet meer terug komt.
Het leven dendert voort zonder dat we er bij stilstaan. En in de drukte van alledag lijkt het soms alsof de minuten uren duren. Maar de jaren zijn gek genoeg voorbij voordat je het weet. En dat besef je pas als ze al voorbij zijn. Want nu al kan ik me bijna niet meer voorstellen dat mijn oudste twee ooit baby’s waren. Zou ik soms zo graag weer heel even willen ervaren hoe dat toen voelde, maar kan ik het simpelweg niet meer terughalen. En wilde ik, inderdaad, dat ik er meer van had genoten. Voortaan zal ik denken aan de oude vrouw in het pannenkoekenhuis als het weer even lijkt alsof er nooit een eind komt aan de drukte en de chaos. Als ik wens dat mijn kinderen heel snel groot worden. Omdat je pas echt beseft wat je had, als je 85 bent en het dan, heel plotseling, allemaal weg is.
Lees ook: Hé, het is oke! We kennen het gevoel.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
