Toch maar wat voorzichtiger rijden dan? Pfff…..

Wij krijgen dat beeld van dat verongelukte gezin onderweg naar Frankrijk maar niet van ons netvlies. Barbara rijdt komende week terug, met een auto vol vechtende jongens, en wil even stilstaan bij het verschrikkelijke ongeluk afgelopen weekeinde.

Gadverdamme, jongens. Mijn vakantie zit er bijna op, wat helemaal niet erg is, want ik heb heel veel zin om weer aan het werk te gaan, maar ik zie opeens zo op tegen de terugweg.
Dat beeld van dat gezin afgelopen weekeinde, dat in België tegen een vrachtwagen aan reed. Ouders in één klap dood, twee meisjes van 12 en 5 zwaargewond in het ziekenhuis. Ik zie voor me hoe ze vol verwachting, net als wij allemaal, een auto hadden volgeladen, met weekendtassen, tenten, kookstelletje. Meisjes achterin met kleurboekjes, poppen en tablets. Lekker kwebbelen, moeder voorin met snacks, een vader die heel veel zin heeft in de vakantie. Ze waren nog maar in België toen die vader op de vrachtwagen in reed.
Boem. Alles voorbij.
Je moet er niet aan denken wat die kinderen allemaal hebben gezien.

Ik denk er steeds aan als we nu over de Franse snelwegen rijden, naar het strand, de supermarkt. Als de jongens achterin weer aan het vechten zijn en ik mijn arm naar achter steek om tussenbeide te komen. Als ik naar achteren kruip in een rijdende auto omdat ze maar niet willen ophouden met vechten. Wat als ik tijdens zo’n klimtocht op vader de bestuurder val? Wat als die voetbal waar ze toch mee weten te gooien onderweg, op een slecht moment wél voor zijn ogen valt, of hem zo laat schrikken dat hij de berm in rijdt? Wat als die peuter hem zo woedend maakt dat hij met zijn armen naar achteren maait – en dan… bam? Wat als ik die hete koffie over zijn dij…. STOP.

Elk jaar vertrekken er honderdduizenden gezinnen, die grotendeels heel op hun vakantieadres aankomen. Dus ik heb niks te vrezen. Maar die chaos die bij ons in de auto heerst, die moet toch haast een keer tot ongelukken leiden – dat denk ik wel steeds. En niet alleen bij ons: wapperende kaarten, door de lucht vliegende knuffels, inhalende vrachtwagens, wie kent het niet? Dat moment dat je voelt: dit had zomaar anders kunnen aflopen. Maar deed het dus niet. Niet deze keer.

Dat dachten deze mensen uit Koudekerk aan de Rijn ook. Laten we even stilstaan bij hun lot, en bij dat van hun dochtertjes die nu in een ziekenhuis liggen met een oom en grootouders aan hun bed. Maar zonder hun ouders. En die komen nooit meer terug.

Een goede reis allemaal, doen jullie ook voorzichtig? Alsjeblieft.

LEES OOK: Aan die moeder die met 3 peuters naar het strand ging: je ben mijn heldin