Tips voor relaxte moeders versus de werkelijkheid

We zien ze allemaal wel eens voorbij komen: tips om een relaxte moeder te worden. De adviezen klinken verstandig en heerlijk, ze maken je al zen bij het lezen ervan. Maar in het dagelijks leven lijken ze toch een béétje anders uit te pakken.

‘Sta op voordat de kindjes wakker zijn, neem een douche, kleed je leuk aan en doe make-up op zoals je dat anders ook zou doen.’
Dit wil ik, dit wil jij ook. Want zo’n hele dag in pyama of slobberbroek met je vette haar in een knot (ja, ook naar de speeltuin of het schoolplein), daar voelt geen enkele moeder zich vrouw bij. Tenminste, niet als het altijd zo gaat (en dat gaat het). In mijn geval zou dit echter betekenen dat ik om 5.00 uur, als de babytweeling niet toevallig net eerder begint te brullen om een voeding, onder de douche moet springen. Want de peuter is rond zessen springlevend klaar voor de dag, en meestal moeten de kleintjes dan hun eerste fles en schone luiers. En ik vind zes uur al een onmenselijk uur om mezelf uit bed te trekken. Midden in de nacht lekker voor mezelf gaan zorgen? Ik voel de burn out al naderen.

‘Chaos en vuil in huis? Laat de boel een keer de boel.’
Heerlijk, goed plan! Dat het vriendje van je peuter met zwarte sokken naar huis gaat na een ochtendje spelen bij jou (nee, ze hebben niet zonder schoenen in de tuin gebanjerd): daar schaam je je heel ontspannen mooi niet voor. De was waar je boven over struikelt, zwiep je met je linkerbeen heel nonchalant onder het bed. Alwaar de stofwolken zich van schrik even moeten herpakken. Geen schone borden meer in de kast? Kraantje open, beetje wrijven met je hand en je kunt er weer prima van eten. Zo relaxt dit! Tot de volgende dag aanbreekt. De dag waarop je toch echt wat zult moeten doen. En doordat je gisteren zo fijn hebt genikst tussen de puinhopen, loop je nu achter de feiten aan. Oh-de-stress!

‘Vraag om hulp.’
Toegegeven: de meeste moeders vinden dat lastig. Ik ook, maar met een babytweeling en een peuter ontkom ik er simpelweg niet altijd aan. Hulp vragen, dat lukt nu wel. In een tweelingmoedergroep op Facebook zag ik laatst dat velen dit geleerd hebben sinds de komst van twee kindjes tegelijk. Ook viel me op dat nu iedereen dat kan, het eigenlijk helemaal niet altijd handig blijkt om hulp te vragen. Hoe lief en welkom de extra handen ook zijn, je bent -naast alle prikkels van de kinderen om je heen- bij hulp in huis toch ook een beetje gastvrouw (je wilt de ander niet laten uitdrogen, uithongeren en hem/haar de hele dag sociaal negeren omdat je geen puf hebt voor gezelligheid), coach, trainer en procesbewaker. Want ineens blijkt dat jij in je eentje zoveel routine hebt, dat het alleen maar veel meer tijd én energie kost als iemand een dagje komt helpen. Tenzij ze heel ervaren, kundig en proactief alles van je overnemen en jou naar bed sturen natuurlijk, maar dat is wat veel gevraagd misschien…

‘Herken tijd voor jezelf.’
Toen ik dit advies las op een blije moedersite, maakte mijn hart een sprongetje. Je hebt dus als moeder wel degelijk tijd voor jezelf, je moet het alleen even leren herkennen! Yes! Maar bij het verder lezen stortte mijn hart van grote hoogte te pletter op de grond. Let op, dit zijn dus de momenten waarop je moet genieten van je me time: als je kind op de wc zit en jij wacht tot hij klaar is, als jij zelf op de wc zit (welke moeder kan er alleen naar de wc?!), als je de was ophangt en als je in bed ligt na te denken. Ik zeg: pak meteen je kans en mediteer even, al is het maar vijf minuten. Want dat schijnt je als drukke moeder ook helemaal tot rust te brengen.

‘Geniet ervan, ze worden zo snel groot!’
Moeders die niet genieten van hun kinderen? Die bestaan volgens mij niet. Want hoe vaak je ook terecht verzucht hoe zwaar het is, natuurlijk ben je stapelgek op ze, zou je ze niet meer willen missen en heb je ontelbaar veel genietmomentjes met je kinderen. Genieten lukt alleen niet op commando, en als mensen deze tip geven bedoelen ze dan niet eigenlijk dat je zeurt en ondankbaar bent? Zeker, wat gaat die ontwikkeling van onze kroost razendsnel en wat is dat tof om mee te maken!  Je bewust zijn van de kleine, mooie momentjes en dankbaarheid voelen: dat geeft absoluut een lekker gevoel. Kan prima bestaan naast al die andere, wat minder prettige gevoelens die je als moeder nu eenmaal ook ervaart (heel mindful trouwens dit: laat het zijn). Geeft dus niks dat je je regelmatig afvraagt met welk powervoer je dat ‘ze worden zo snel groot’ nu eigenlijk het beste kunt bereiken. Met nadruk op SNEL.

‘Bedenk: elk huiltje is er weer één dichterbij een lach.’
Ondanks braakneigingen heb ik deze toch eens geprobeerd. Met twee baby’s die regelmatig om de beurt of, nog erger, tegelijkertijd huilen, heb ik intussen een magazijnvoorraad lachjes in het verschiet. En dan tel ik de huilbuien van de peuter, die vaak tegelijkertijd met die van de baby of baby’s komen, voor het gemak niet mee want dan raak ik gespannen door het gebrek aan overzicht. Dus: volgens dit advies bestaat mijn leven als moeder de komende maanden alleen nog maar uit lachjes incasseren. Net zoiets als ‘deze wee komt niet meer terug’ tijdens een bevalling: waarheid als een koe, voelt een halve seconde fijn om te denken maar daarna verga je alweer van de pijn door de volgende. En de volgende, volgende, volgende. Want je weet dat die eraan komen en dat het nog wel eens tientallen uren kan gaan duren.

‘Probeer het niet perfect te doen.’
Ja hoor, daar is-ie! Oprecht een goede tip om je leven er als moeder gemakkelijker op te maken. Voor velen ook echt niet simpel, want we willen allemaal de beste moeder voor ons kind zijn. Perfect is voor iedereen anders, maar na een paar maanden ouderschap zul je merken dat je vanzelf minder perfectie nastreeft. Het kán namelijk niet. Elke avond verse hapjes? Dat was leuk die eerste periode, maar je kind blijkt helemaal niet acuut en levenslang groen uit te slaan na een potje vol conserveringsmiddelen. Altijd schone kleren? Daar moet je na een paar maanden stiekem een beetje om grinniken. En die aankleedkussenhoes die je gekregen hebt maar vloekt bij de kleur van de babykamer? Die zit na een half jaar toch echt om het kussen. Vol ondefinieerbare vlekken.

‘Verander moeten in mogen.’
Bij jezelf dan natuurlijk, niet bij je kind. Ik wil deze even op jullie uitproberen, om te zien of het ontspannend werkt: ‘Ik mag elke ochtend de kinderen aankleden, ontbijt voeren, schooltassen inpakken, iedereen in jassen hijsen en ze met veel getreuzel en gemopper naar school brengen.’ Voelt al beter dan als er ‘moet’ zou staan? ‘Ik mag er drie keer per nacht uit voor de speen van de baby en een vierde keer voor de kleuter met nachtmerries.’ Nou? Relaxt, toch? ‘Ik mag de hele dag ongelukjes opruimen in broek en onderbroek, van de bank en van het kleed als mijn kind zindelijk wordt.’ En: ‘Ik mag op weg naar de uitgang van de supermarkt twee keer dealen met de driftbui van mijn peuter, compleet met op-de-grond-lig-acties en hoofdschuddende toeschouwers.’ Ik voel de spanning en frustratie al bijna uit mijn lijf vloeien op deze manier, wat jij?

Lees ook: Tips: zó krijg je je peuter binnen no time zindelijk