Het moet niet gekker worden: ’terroristische baby’ ondervraagd op Amerikaanse ambassade
Zo langzamerhand beginnen wij ons een beetje af te vragen waar het heen moet met de wereld. Afgelopen week moest een Britse baby van drie maanden oud zich namelijk komen verdedigen op de Amerikaanse ambassade. Hij werd namelijk verdacht van terrorisme.
Say what? Ja, je leest het goed, I kid you not. De drie maanden oude Harvey werd onlangs ontboden op de Amerikaanse ambassade voor ondervraging. Hij zou namelijk snode plannen hebben. Terroristische plannen no less en nou ja, die Jihadi-baby’s van tegenwoordig moeten natuurlijk niet denken dat ze daar zomaar mee weg komen. Vandaar dat Harvey aan zijn haren (nou ja, figuurlijk dus, want hij heeft nog helemaal geen haar) zijn huis uit werd gesleept en in de beklaagdenbank van de Amerikaanse ambassade terecht kwam, waar hij zijn duivelse intenties moest komen verantwoorden. Ik stel het me ongeveer zo voor: “Hey you, baby! Yes, you motherfucker! You tell us right now what it is you’re planning. And don’t think you can fool us, baby. Because you can run, but you can’t hide…” Want een bezoekje aan de Amerikaanse ambassade, dat is bepaald geen theekransje.
Dat weet ik, omdat ik er zelf weleens gezeten heb, in een poging een visum te bemachtigen. Waarna ik een halve dag later totaal getraumatiseerd weer buiten stond. Weliswaar met visum, maar me ook afvragend of ik dat eigenlijk wel wilde gaan gebruiken, want je kunt je afvragen of je wilt afreizen naar een land waar zulke doodenge mensen wonen. Harvey wilde ook graag een visum. Hij moest namelijk met zijn ouders mee op vakantie naar Amerika, om zijn grootvader op te zoeken. Zijn grootvader, die zo lief was zijn visum-aanvraagformulier in te vullen, maar per ongeluk een foutje maakte. Bij de vraag ‘Do you seek to engage in or have you ever engaged in terrorist activities, espionage, sabotage, or genocide?’ vinkte opa per ongeluk ‘ja’ aan ipv ‘nee’ en toen brak de hel los. Want, oh my God, we have a terrorist in our midst! A baby-terrorist! En we weten allemaal: dat zijn de ergsten.
Iedere halve zool kan natuurlijk bedenken dat het hier ging om een foutje. Dat baby Harvey helemaal geen bomgordel onder z’n romper had en in zijn jonge leven ook nog geen tijd had gehad om genocide te plegen (en mogen wij trouwens even vragen welke zichzelf respecterende terrorist bevestigend zal antwoorden op de vraag of hij een terrorist is? Just sayin’). Iedere halve zool, behalve de Amerikaanse overheid blijkbaar. Die vonden het in plaats daarvan nodig om een wezentje dat van voren nog niet eens weet dat het van achteren leeft het vuur aan de schenen te leggen (ik zou wel graag de verslaglegging van dat gesprek willen lezen trouwens). En zijn ouders om hun oren te slaan met een boete van maar liefst $3,800, aangezien Harvey’s visum door alle commotie niet op tijd was voor de vlucht en regels in Trumpland natuurlijk wel regels zijn en blijven. Zero tolerance, baby. Don’t fuck with the free world.
Ladies and gentlemen, may I ask you, what the fuck is er toch mis met de wereld? Zijn we nu echt zo diep gezonken dat we zelfs baby’s die op vakantie gaan ook al niet meer vertrouwen? Natuurlijk is terrorisme een ding. Natuurlijk is het goed dat we onze veiligheid streng waarborgen. Maar waar moet het heen met de wereld als gewoon iedereen guilty is until proven innocent? Want is er iets méér innocent dan een kleine baby? Ik denk toch echt van niet. Zijn we dan echt al ons vertrouwen in de wereld en in elkaar verloren? Zijn we zo gehard geraakt? Wat droevig is dat. Voor ons, maar veel meer nog voor onze kinderen, die groot moeten worden in die wereld.
Kleine Harvey heeft uiteindelijk z’n vakantie aan de andere kant van de grote plas nog wel gehad. Maar wij hebben zo’n vermoeden dat opa voortaan eerder deze kant op komt dan andersom. Wij kunnen ons tenslotte voorstellen dat het arme kind de rest van zijn leven schreeuwend wakker wordt na zijn kruisverhoor op de ambassade. Na drie maanden slapen ze door, toch? Ja, behalve als je de toorn van Trump per ongeluk over je hebt afgeroepen.
Lees ook: Stop oneerlijke kinderkleding! (Waarom je niet alles bij grote ketens moet kopen).
(Bron: The Guardian)
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
