Lisa is bang dat ze te oud is voor een tweede: “Iedere maand voelt het alsof de kans kleiner wordt”

Lisa (37) is getrouwd met Ben (40) en samen hebben ze een dochter van 4 jaar. Ze willen graag een tweede kind, maar Lisa is bang dat het door haar leeftijd niet meer zal lukken.

“Toen ik op mijn 33ste Lois kreeg dacht ik dat ik het zo wel prima vond. Eén kind was meer dan genoeg. Sowieso had het al lang geduurd voor ik eraan toe was om moeder te worden en ik wist eigenlijk niet zo goed wat de toegevoegde waarde van nog een kind zou zijn. Maar toen ze drie jaar was, veranderde dat gevoel opeens. Plotseling dacht ik: ik wil er nog een! Ben wilde eigenlijk altijd wel meer kinderen, dus we zijn ervoor gegaan. Inmiddels zijn we een jaar verder en ben ik nog steeds niet zwanger. En steeds vaker denk ik dat ik te laat ben. Ik ben tenslotte al 37, wat als mijn kans verkeken is?

LEES OOK: “Ik zie er zo tegenop dat mijn zoon naar school gaat.”

“Je bent nog ‘maar’ 37”

Iedere keer dat ik weer ongesteld ben, word ik banger dat mijn tijd voorbij is en kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik zo lang heb gewacht met kinderen krijgen. Mijn vriendinnen hebben inmiddels allemaal meerdere kinderen, hun gezinnen zijn compleet. Zij zijn verstandig geweest en hebben het er niet op laten aankomen, zoals ik. En nu ben ik te oud. Iedereen zegt dat dat onzin is, dat ik nog ‘maar’ 37 ben, maar voor mij voelt het niet zo. Ik weet zeker dat het aan mijn leeftijd ligt. Tenslotte hoor je altijd overal dat 35 jaar zo’n beetje de harde grens is voor een vrouw. Daarna wordt het een heel stuk moeilijker, zij het niet bijna onmogelijk. Het feit dat ik van Lois binnen twee maanden zwanger was en dat het nu maar niet wil lukken is voor mij ook een duidelijk teken dat het er waarschijnlijk niet meer in zit. Maar ik weet niet wat ik nu moet doen. Hoe lang blijf je proberen?

Iedere maand weer teleurstelling

Mijn wens voor een tweede kind wordt steeds groter, maar ik wil ook niet iedere maand die teleurstelling. Daarnaast: we moeten toch ergens een grens trekken? Is het wel een goed idee om nog een kind te krijgen als je al tegen de veertig loopt, of misschien zelfs daarna? Wat als het opeens per toeval lukt als ik 42 ben ofzo? Moeten we dat willen? Kunnen we niet beter accepteren dat onze tijd voorbij is? Maar hoe dan? Wat als het gemis van die tweede altijd blijft? Wat als we nu stoppen en ik over een paar jaar spijt krijg dat we het niet langer hebben geprobeerd? Ik word gek van alle angsten en twijfels en ondertussen tikt de tijd maar door. Voor nu proberen we dus gewoon maar door en doe ik mijn best mijn aandacht niet alleen te focussen op zwanger worden. ‘Het komt zoals het komt. Of het komt niet’ zegt Ben steeds. Hoe graag hij het ook zou willen, zonder een tweede kind zou hij ook gelukkig zijn met ons gezin zoals het nu is. Ik moet daar ook naartoe, naar die mindset. En het dan maar gewoon op zijn beloop laten. Ik heb bepaalde keuzes gemaakt in het leven en alle keuzes hebben consequenties. Misschien is dit mijn consequentie. Maar toch doet dat besef iedere maand weer pijn.”

LEES OOK: 10 Hele logische dingen die kinderen maar niet willen begrijpen.