Werkgevers, stop met moeders discrimineren! Want wij verdienen beter
Moeders zijn de beste, meest flexibele, en meest invoelende werknemers die er zijn. Maar helaas zien veel werkgevers dat anders en worden moeders vaak respectloos behandeld.
LEES OOK: 15 herkenbare struggles van werkende moeders
Ik dacht altijd dat ik geboren was in een land van gelijke rechten voor iedereen. Een redelijk geëmancipeerd land waar je als vrouw carrière kon maken, of je nu wel of niet ook nog moeder wilde worden. Maar sinds ik moeder ben, ben ik anders gaan aankijken tegen de zogenaamd gelijke kansen die we in Nederland krijgen. Het gaat natuurlijk al mis bij het absurd korte vaderschapsverlof en het nog steeds veel te korte bevallingsverlof.
Kolven op het toilet
Vrouwen worden – na een kraamtijd waarin ze er grotendeels alleen voor staan omdat manlief al zijn vakantiedagen heeft opgesoupeerd aan zijn verlof en allang weer aan het werk is – geacht hun piepkleine baby’s in handen van wildvreemde vrouwen achter te laten, om zich vervolgens naar de werkvloer te haasten om daar in het toilet te gaan zitten kolven (officieel hoort er een kolfruimte te zijn, maar ik ben ze nog niet tegengekomen op mijn diverse werkplekken).
Nou ja, dat zijn nou eenmaal de afspraken in Nederland, zou je kunnen zeggen. Het gaat al jaren ‘goed’. Dat volgens het CBS 1 op de 5 werknemers tussen de 25 en 35 jaar psychisch vermoeid is door zijn of haar werk en ’s morgens moe opstaat, vinden we blijkbaar niet zorgwekkend. De parental burn-out is inmiddels een bekend fenomeen. Toch ploeteren de meeste moeders (en vaders) moedig door. Vooral moeders zijn er een kei in hun zorgtaken te combineren met hun carrière, zoals zo treffend in beeld wordt gebracht in de Netflix-serie Workin’ Moms.
Discriminatie op de werkvloer
Zelf vind ik trouwens dat ik sinds het moederschap een betere werknemer ben geworden – en ik denk dat dat voor veel moeders geldt. Ik kan sneller wisselen tussen verschillende taken, ik kan (sinds de grootste vermoeidheid achter de rug is) sneller focussen en me beter concentreren, ik ben vindingrijker geworden in het bedenken van creatieve oplossingen en zie sneller het grotere plaatje. En ik weet zeker dat ik niet de enige ben die er door het moederschap veel kwaliteiten bij heeft gekregen.
Maar werkgevers lijken dat niet te zien. Want juist zij lappen de weinige regels die er in Nederland zijn om moeders te ontzien geregeld aan hun laars. Dat gaat vaak zo subtiel dat je ze er niet op kunt aanspreken. De cijfers liegen er niet om: bijna de helft van de vrouwen wordt gediscrimineerd op de werkvloer zodra ze zwanger worden. Om me heen heb ik talloze van die verhalen meegemaakt.
Kotsend in de berm
Zo was er de vriendin die zwanger was aangenomen en die kort na haar eerste zwangerschap weer zwanger bleek. ‘In goed overleg’ mocht zij vertrekken nog vóór ze met zwangerschapsverlof ging, terwijl haar tussen de regels werd duidelijk gemaakt dat twee keer achter elkaar zwanger worden natuurlijk niet de bedoeling was. Er was de vriendin die onlangs haar derde had gekregen en die na een burn-out aan haar baas vroeg of ze zes weken lang op de vrijdag ouderschapsverlof mocht opnemen zodat ze kon bijslapen, waarop haar werkgever zei: ‘Hoe durf je dit te vragen? Je hebt nog niet eens een vast contract’. Kort daarop werd er aangestuurd op haar vertrek.
Ik sprak een moeder die zwanger was van een tweeling en voor haar werk dagelijks kotsend in de berm stond omdat ze met de auto naar klanten toe moest. Toen ze vroeg of ze tijdelijk andere taken mocht uitvoeren omdat ze de autoritten niet meer kon opbrengen, werd dit haar geweigerd. Kort daarop ging ze fysiek zo achteruit dat ze door de gynaecoloog gedwongen werd om te stoppen met werken. Toen haar kinderen geboren waren en ze weer aan het werk wilde, vroeg haar baas haar ‘of dit werk nog wel bij haar paste’ en of ze ‘misschien niet liever haar ontslag wilde indienen’.
Ouderschapsverlof bestaat alleen op papier
En ook ikzelf kreeg ermee te maken. Mijn gynaecoloog had al vroeg in mijn (tweeling)zwangerschap aangekondigd dat ik met 26 weken nog maar halve dagen mocht werken en met 30 weken helemaal moest stoppen. Dat leek me toen nog belachelijk vroeg, maar rond 26 weken werd het fysiek ondraaglijk om langer dan een half uur in een stoel te zitten. Op pure wilskracht hield ik het nog twee weken vol, maar ik zat elke ochtend huilend in mijn bed voor ik naar mijn werk vertrok.
In overleg met mijn werkgever en met een flink schuldgevoel omdat ik vreesde dat mijn vervroegde vertrek niet zou worden gewaardeerd, stopte ik met 28 weken met werken – overigens betaalde ik dit extra verlof als ZZP’er uit eigen zak. Een week later werd ik gebeld met de mededeling dat mijn aanstelling na mijn verlof helaas niet verlengd kon worden wegens ‘inkrimping van het team’. En heb je ooit gehoord van een vader die aanspraak kon maken op zijn ouderschapsverlof? Ik niet. Het ouderschapsverlof in Nederland is een recht dat alleen op papier bestaat.
Laten we het taboe opengooien
Ik noem nu nog maar enkele van de vele schrijnende situaties die ik om me heen heb zien gebeuren. Als ZZP’er heb ik op veel plekken gewerkt en jammer genoeg ben ik dit soort verhalen overal tegengekomen. En ik weet zeker dat jullie er nog veel meer kennen. Zouden jullie je verhalen alsjeblieft in de reacties op Facebook willen delen? Het mag ook op je eigen social media met de hashtag #wijverdienenbeter. Kom maar door met die kiekjes waarop je huilend in je bed zit of kolvend op de wc of in het schoonmaakhok, of waarin je hoogzwanger onderweg naar je werk bent en er alweer niemand voor je is opgestaan in de trein. Je hoeft er niet je baan voor op het spel te zetten, maar misschien ook juist wel, want waarom zouden we eigenlijk nog willen werken voor werkgevers die ons respectloos behandelen? Laten we dit taboe in godsnaam opengooien met z’n allen. Als er genoeg reacties komen, start ik een petitie, of begin ik een grootschalig journalistiek onderzoek naar discriminatie en burn-outs onder jonge moeders – die in deze tijd niet meer zouden mogen en hoeven bestaan.
P.S. Je mag mij ook taggen op Instagram: @mylittledutchdiary of tag @metowe_nl met de hashtag #wijverdienenbeter
LEES OOK: Werken als moeder: het mag je wel wat makkelijker worden gemaakt
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
