‘Sinds we het contact met mijn schoonouders hebben verbroken, hebben we rust’

Liz (33) heeft na een ruzie anderhalf jaar geleden geen contact meer met haar schoonouders. Haar zoontje (5) vraagt nooit meer naar zijn oma en opa.

Lees ook: Dingen die je echt niet hoeft te doen als moeder

“De band was altijd ingewikkeld. In zijn jeugd heeft het Victor, mijn man, in materieel opzicht aan niets ontbroken, emotioneel was het een ander verhaal. Zijn vader had altijd een voorkeur voor Victors oudere broer en hij heeft nooit moeite gedaan om dat te verbergen. Die twee zijn vier handen op één buik, beste vrienden, delen alles, bespreken hun seksleven met elkaar, gaan samen op vakantie, elke week met z’n allen uit eten, bijna ziekelijk. Verder hebben ze allebei ook heel weinig vrienden.

Victor was altijd de lastpak, degene met de grote mond, de boze. Zo zien zijn ouders dat ook echt, ze doen niet aan zelfreflectie. Vragen zich nooit af of hun eigen gedrag misschien ook heeft bijgedragen aan dat van Victor. In plaats daarvan zijn ze doof voor alles wat hij altijd heeft gezegd: dat hun voorkeur niet normaal is, dat wij óók een kind hebben dat hun kleinkind is, dat het idioot is dat ze al hun tijd in de zoon en dochter van Victors broer steken. Maar ja, het zijn zíjn kinderen, dus hun lievelingskleinkinderen. Bizar, je hebt het over kleuters, wat kan onze zoon eraan doen dat hun opa en oma meer houden van zijn oom dan van zijn vader?

We hebben het geprobeerd, echt. Ik zeg niet dat we alles goed hebben gedaan, we hebben ons vaak genoeg door emoties laten meeslepen, soms dingen gezegd die we niet hadden moeten zeggen. Andersom ook. Maar dat is uiteindelijk niet de reden van de breuk geweest. De reden is wel dat wij er gewoon niet meer tegen kunnen om te zien dat onze zoon altijd het onderspit delft. Als zijn nichtje of neefje jarig is, komen opa en oma met een cadeau van 200 euro. Drie enorme dozen van Playmobil. Dat ziet ons kind natuurlijk ook.

En nee, liefde is niet in geld uit te drukken, maar dat hij voor zijn derde verjaardag een doosje duplo van het Kruidvat kreeg waar je een dreumes misschien blij mee zou maken, deed hem echt verdriet. Net zoals het feit dat oma hém nooit uit school komt halen, terwijl ze drie keer week wel op een ander schoolplein staat. Dat híj nooit kan komen logeren omdat opa en oma veel te druk zijn, zeggen ze. Al die dingen, dat bouwt op, dat steekt. En elke keer konden wij weer een teleurgesteld kind troosten, want het is een heel gevoelig jongetje.

Lees ook:Wat je echt moet weten over de omgang met je schoonouders

Uiteindelijk waren we er helemaal klaar mee. We konden er niet meer tegen. Dat was anderhalf jaar geleden. Victor heeft opgebeld en gezegd dat wij ons kind willen beschermen tegen de oneerlijkheid, de loze beloften die ze altijd maken en nooit nakomen – hij heeft wekenlang gevraagd wannéér oma dan met hem naar een pretpark gaat, nadat ze dat ook met zijn neefje en nichtje was geweest en hem had beloofd dat zij ook heus wel een keer met hem zou gaan. Alles heeft hij op tafel gegooid. Zijn moeder ging het allemaal weerleggen en waar het op neerkwam: het was allemaal Victors schuld. Dat heeft ze altijd gedaan, dus daar waren we niet verbaasd over. Victor bleef heel rustig en zei dat als ze van plan waren hun gedrag te veranderen, ze altijd konden bellen. Natuurlijk hebben ze nooit gebeld.

Het idee dat er een opa en oma rondlopen op nog geen twintig minuten rij-afstand, is bizar. Maar ik zou de situatie niet anders willen. Het geeft rust. Geen frustratie meer, geen tranen bij ons kind. Dat ze hem nu missen, het leukste jongetje ter wereld, beschouw ik als hún verlies. In het begin vroeg hij nog weleens naar opa en oma, nu nooit meer, hij heeft mijn ouders die stapelgek op hem zijn. Het contact met Victors broer is automatisch ook tot nul gereduceerd, die heeft natuurlijk de kant van zijn vader gekozen. Dat is fijn, dan hoeven we ook niet meer te zien wat opa en oma allemaal wél voor zijn kinderen kunnen doen.

Ik ben nu zwanger van de tweede. Dat weten ze niet, en wij gaan het ze niet vertellen. Via via zullen ze er vast wel achter komen. Ik hoop het ook. Ik hoop dat ze dan een keer gaan nadenken. Al maak ik me op dat gebied weinig illusies. De dag dat ze zich realiseren dat hun eigen gedrag hiertoe heeft geleid, zal waarschijnlijk nooit komen.”

Lees ook: 9 dingen die je als moeder moet opgeven om gelukkig te zijn