Self-care voor mama’s: mijn hilarisch mislukte poging om te ontspannen

Self-care, het klinkt zo lekker simpel, toch? Maar als moeder is een momentje voor jezelf eerder een utopie dan realiteit. Lees hier hoe mijn eigen “self-care” poging totaal in de soep liep, en waarom ik het desondanks toch blijf proberen.

Het leek een prima idee: een middagje self-care. Je weet wel, maskertje op, kopje thee erbij, en vooral geen kinderen in de buurt die “mamaaaa” roepen. Maar helaas, mijn poging om even helemaal zen te worden liep zo uit de hand dat het eerder leek op een scène uit een slapstickfilm. Want tja, self-care en moederschap? Niet altijd een match made in heaven.

Het “stille” bad

Het begon allemaal met het idee om een bad te nemen. Maar je raadt het al: nét toen ik erin zat, begon er iemand te roepen. Eerst was het “mama, waar is mijn sok?”, gevolgd door “mama, het toiletpapier is op!” Zucht. De enige bubbels die ik had? Die van mijn frustratie.

Gezellige thee met… jezelf

Self-care betekent voor mij ook een grote kop thee – rustig nippen en diep ademhalen. Maar ja, even een kop thee drinken zonder storende onderbrekingen is blijkbaar too much to ask. Zodra ik zat, stond mijn kind naast me, alsof hij mij had opgespoord met een ingebouwde GPS. En toen begon het ondervragen: “Wat drink je? Mag ik ook? Waarom kan ik niet op jouw schoot?” Zen-moment? Kansloos.

Maskertje voor mama… en voor mini-me

Oké, plan B: een gezichtsmasker. Misschien kon ik daarmee een paar minuten gewoon stilzitten. Helaas, ook dit liep compleet anders. Nog geen minuut later stond mijn dochter voor me met de vraag of zij ook een “slijmgezicht” mocht. Resultaat: wij tweeën zaten met maskertjes op, maar van ontspanning geen sprake, want zij vond haar masker “kriebelen” en rende hysterisch rond.

Yoga met publiek

Laatste poging: even een korte yoga-sessie. Deep breath in, deep breath out… en toen hoorde ik gegiechel. De kinderen zaten keurig op een rijtje, als een publiek dat een komedie kwam aanschouwen. Elke beweging die ik maakte werd van commentaar voorzien, en ik eindigde mijn “zen-moment” met een boog van schaamte.

Waarom ik het toch blijf proberen

Het mag dan mislukken, die self-care pogingen, maar ik blijf het toch proberen. Want ergens tussen de sokken zoeken en maskers op kindergezichtjes smeren, voel ik iets van mezelf terug. En die paar seconden dat het wél lukt? Die zijn goud waard.

Lees ook – Hoe vind je tijd voor seks als je een baby hebt?