Scheiden is lijden. Maar vechten doe ik niet.
Hand in hand
Scheiden is lijden. Dat is natuurlijk waar. Veruit de meeste stellen die uit elkaar gaan verzanden in een zogenaamde ‘vechtscheiding’. Met ruzie over alles. Vala en haar man zijn een tijd geleden uit elkaar gegaan. Hoewel dat heel verdrietig is, hebben ze echter absoluut geen ruzie. En Vala begrijpt dan ook helemaal niets van al die vechtscheidingen. Want ook al zijn de ringen af, dan hoef je elkaar toch meteen niet naar het leven te gaan staan?
Lees ook: En dan ben je opeens een gescheiden moeder.
Mijn ex-manlief en ik krijgen de laatste tijd vaak complimenten over onze scheiding. Omdat we het ‘zo goed gedaan hebben’. Waarmee dan wordt bedoeld dat we elkaar niet de tent uitvechten over de hoofden van onze twee kinderen. Maar ik snap dat niet zo goed. Want waarom zouden we dat nou doen? Wie heeft daar nou wat aan? Scheidingsmediators verdienen grof geld aan het verdelen van de cd’s tussen ruziënde ex-echtelieden en de psychologensofa’s liggen vol met getroubleerde pubers, die in hun jonge jaren hebben moeten aanzien hoe papa en mama elkaar de silent treatment gaven. Of juist over de pannen met piepers heen voor rotte vis uitmaakten. Nou zal ik niet beweren dat mijn kroost door mijn toedoen niet één of ander complex zal ontwikkelen, maar dat is dan in ieder geval niet omdat het serviesgoed bij ons thuis door de kamer vloog. Want uit elkaar gaan, dat kan dus ook gewoon in harmonie.
Ach, ik weet het nog zo goed: die eerste date met mijn ex-manlief. Dat hij een blouse aan had die hem eigenlijk niet stond. En een hele slechte spijkerbroek. Dat ikzelf dat hele stomme kapsel had en stiekem heel nerveus was. En hoe verliefd ik op hem werd. Omdat hij zo ontzettend aardig was. En zo lief verlegen. En vooral: zo’n goed mens. Zo’n echte lieve jongen. En dat is hij nu nog steeds. Want ook al kunnen we niet meer bij elkaar zijn, hij is niet opeens een ander mens geworden. Dus waarom, in vredesnaam, zou ik hem nu dan haten? Natuurlijk, hij heeft dingen fout gedaan. Net zoals dat geldt voor mij. Maar dat was nooit opzettelijk. Want je wilt elkaar niet kwetsen. Maar soms gebeurt dat toch. Of soms begrijp je elkaar gewoon niet meer zo goed. Hoe hard je ook je best doet. Dat is nou eenmaal hoe het leven loopt, c’est la vie en meer kun je er gewoonweg niet van maken.
Mijn ex-manlief en ik, wij zijn nu gescheiden. Maar we hebben geen verwijten. En geen boosheid. Wat we wél hebben zijn twee hele mooie kinderen. En een heleboel herinneringen. Want wat hebben we samen veel meegemaakt en veel gezien en dat zullen we voor altijd koesteren. Hij is de man met wie ik naar Amerika vertrok, met wie ik huis en haard verliet. Hij is degene die mijn hand vast hield en me door die kloterige weeën wist te loodsen, toen ik mijn kinderen het leven gaf. Hij was het die aan mijn bed zat toen ik schreeuwend van de pijn een lumbaalpunctie moest ondergaan en daarna toen ik hoorde dat ik Multiple Sclerose had. Hij was het die zes jaar láng mijn hand vasthield. En daar ben ik hem dankbaar voor. En zal ik altijd van hem houden.
Gaat iemand er stiekem met al je geld vandoor, blijkt hij gokschulden te hebben, of al tien jaar een affaire met de secretaresse? Ja, dat je dan pislink bent, dat lijkt me logisch. Daarvan zou ik ook met het servies gaan smijten. En mijn vergevingsgezindheid heel ver weg in de spreekwoordelijke ijskast parkeren. Maar meestal gaat men scheiden omdat de koek, heel simpel, op is. En dat je elkaar dan kwetst en in de aanloop naar de breuk en misschien een aantal stomme dingen doet, tja, dat zijn dan dingen die gebeuren. Maar zulks gebeurt niet omdat je elkaar moedwillig eens even lekker hebt willen krenken. Nee, natuurlijk niet. Dus waarom dan met modder smijten?
Ik ga geen ruzie maken met de man die zo lang mijn wederhelft is geweest. Want dat vind ik grote onzin. Ik ga niet met hem vechten over wie het 24-delig porselein mee mag nemen en wiens ‘schuld’ het mislukken van ons huwelijk is. Het is namelijk niemands schuld. We kunnen niet meer bij elkaar zijn, maar hij is nog steeds een goede vriend. Ik hou van hem en dat zal ik hem ook blijven zeggen. Omdat het namelijk gewoon zo zal blijven. Soms stuurt hij mij een appje, waarin hij zegt dat ik bijzonder ben. En dat hij blij is dat we al die jaren samen hebben gehad. Ik kan samen met hem en onze kinderen gewoon nog naar de dierentuin, een verjaardag vieren, of gewoon, een glaasje wijn drinken. En zo hoort het ook, wat mij betreft. Want ons huwelijk is dan misschien wel voorbij, die band, die verbreek je echt niet meer.
Ik wil dat mijn kinderen een papa en een mama hebben, die naast elkaar staan, ook als ze niet meer samen zijn. Want wij hebben hen de wereld in geholpen en dus is dat wat wij ze moeten geven. Ruzie maken, daar heb ik sowieso geen tijd voor. Ik heb wel wat beters te doen. En bovendien kan ik gewoon niet kwaad zijn, op iemand die voor altijd in mijn hart zit. Ook al is er veel gebeurd.
Lees ook: Wat je vooral wél moet zeggen tegen een gescheiden moeder.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
