Quarantainetijd – qualitytime? Ik word gek van mijn gezin!
Social media staat er vol mee: de idyllische plaatjes van gezinnen die zich helemaal suf genieten in quarantaine. Want: #qualitytime en #together tenslotte. Opgesloten zitten was nog nooit zo gezellig. Behalve bij Vala. Die is na drie weken wel klaar met haar man en kinderen.
“Wat heerlijk, nu zie je ze voor je ogen opgroeien” riep een vriendin (zonder kinderen) van mij dit weekend tijdens de vrijmibo op Zoom. Met holle ogen staarde ik naar het scherm, terwijl ik mijn glas Sauvignon Blanc in een teug achterover sloeg. ‘This week has been such a long year’, was de tekst van een van de vele coronamemes die er afgelopen week langskwam. Nog nooit heb ik zoiets waars gelezen. We zitten nog maar drie weken in Mark Ruttes ‘intelligente lockdown’, maar het voelt alsof we er inmiddels al een jaar isolatie op hebben zitten. Maar kennelijk ben ik de enige die quarantaine geen genieten vindt. Terwijl alle gezinnen zielsgelukkig op elkaars lip zitten kan ik het mijne ondertussen niet meer luchten of zien. Ik heb wel weer genoeg qualitytime gehad voor de komende tien jaar.
LEES OOK: Waarom ouders in deze Corona-tijd ook helden zijn.
Altijd, de hele tijd, bij elkaar
Ik vind ze echt heel lief hoor, die man en die kinderen met wie ik een huis deel. Maar ik hoef ze gewoon niet de hele tijd om me heen te hebben. Ze maken lawaai, lopen in de weg en hebben irritante gewoontes. Normaliter valt daar best wel mee te leven, want een groot deel van de dag zijn we niet bij elkaar en in het weekend kon ik vroeger nog af en toe ontsnappen door een boodschap te gaan doen of met een vriendin af te spreken, maar die tijden zijn voorbij. Nu zijn we altijd, de hele tijd, bij elkaar. Net als op vakantie, maar dan zonder zon, zee strand en vooral ook: zonder de eerste fles wijn al bij de lunch. En na drie weken samen aan de keukentafel werken en huiswerk maken, terwijl er een schuimbekkende peuter om ons heen stampt is mijn vakantiegevoel ver te zoeken. Ik kan alleen maar denken: als dit straks allemaal voorbij is neem ik het eerste het beste vliegtuig. In mijn eentje. Maakt me niet uit waarheen. Als zij er in ieder geval maar niet zijn.
Beter kwijt dan rijk
Ik kan het commentaar op dit artikel zelf alvast wel geven: ‘waarom heb je dan kinderen gekregen, als je niet eens bij ze wilt zijn’, ‘wees blij dat je een gezin hebt, dat is niet iedereen gegeven’, bla bla bla. Maar weet je, ik geloof gewoon niet dat al die gezinnen nu zo enorm harmonieus huisje-boompje-beestje-lekker-genieten-met-mijn-liefjes-slow-living-hashtagblessed hun best pandemic life aan het liven zijn. Ik denk dat het in heel veel gezinnen helemaal niet zo gezellig is op het moment. Dat de kinderen nog drukker en vervelender zijn dan anders. Dat moeders zich afvragen waarom ze die irritante vent ook alweer de leukste man op aarde vonden en vaders zich groen en geel ergeren aan het gezeur van dat mens dat de hele tijd loopt te vitten dat-ie niet voor iedere kop koffie een nieuwe mok moet pakken. Ik denk dat er heel veel gezinnen zijn waarin iedereen ondertussen schoon genoeg van elkaar heeft. Je weet tenslotte pas wat je hebt, als je het kwijt bent. En juist je gezin kun je af en toe beter kwijt dan rijk zijn.
Pedagogisch verantwoord activiteitenrooster
Sta jij dus niet iedere ochtend enorm Zen met het hele gezin op de yogamat om daarna een #healthybreakfast met zelfgebakken boekweitmuffins en overnight oats op tafel te zetten, waarna jullie met z’n allen verheugd het zorgvuldig vormgegeven en bovendien pedagogisch verantwoorde activiteitenrooster afwerken? Je bent niet de enige. Put troost uit de gedachte dat er in heel veel gezinnen iedere dag al bijna een moord gepleegd wordt voordat de eerste boterhammen met pindakaas überhaupt gesmeerd zijn. Dat heel veel ouders zich afvragen of ze hun kinderen misschien met terugwerkende kracht te vondeling kunnen leggen en dat er aan het eind van iedere dag heel wat echtscheidingen bijna aangevraagd worden. Ik sluit mezelf inmiddels af en toe met een fles wijn op in de kast onder de trap. Vanuit de woonkamer hoor ik dan de gedempte geluiden van mijn kinderen die elkaar de hersens inslaan en mijn geïrriteerde man die probeert een boek te lezen. Net als ’s zomers op de camping. Dan neem ik nog een slok en doe mijn ogen dicht. En dan voelt het bijna als vakantie.
LEES OOK: Aan alle ouders die momenteel ‘opgesloten’ zitten met temperamentvolle kinderen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
