Pleegmoeder Krissie: “Altijd hetzelfde liedje. Verandering is zó moeilijk.”

Krissie (33) is getrouwd en pleegmoeder van Vera (6) en Thomas (6). Krissie en haar man bieden beide kinderen langdurige pleegzorg.  Vera heeft een hechtingsstoornis en Thomas een lichte verstandelijke beperking. Op vakantie gaan is niet altijd makkelijk. Want voor Thomas moet alles eigenlijk altijd hetzelfde blijven.

“Ik wil wone doterham”, jammert Thomas aan de ontbijttafel. Ja hoor, het is weer zo ver. We zijn op vakantie en er is weer gedoe over het brood. Altijd hetzelfde liedje. We zijn nota bene gewoon weg in eigen land en hebben samen boodschappen gedaan, Thomas en ik, bij de plaatselijke supermarkt. Zo heel anders-dan-anders ís dat brood helemaal niet. Dezelfde vorm, volkoren, met sesamzaadjes op de korst. Het komt alleen niet van onze vaste supermarkt, maar van een andere grote keten. En zit dus in een andere zak.

Lees ook: Pleegmoeder Krissie: “Wat is nou eigenlijk normaal?”

Maar ik mag niet klagen, want toen Thomas net bij ons woonde, eindigde alles wat een keer anders was en elke overgang van het ene naar het andere moment in een soort episch filmdrama. Dat betekende bijvoorbeeld krijsen als een speenvarken bij het uitdoen van zijn schoenen, elke keer na het buitenspelen, tranen met tuiten huilen bij de overgang van winter- naar zomerjas en vice versa en alles weer direct terugzetten op de exacte eerdere locatie, als ik weer eens een vaasje of fotolijstje had verplaatst in huis. Dag in dag uit wilde Thomas dat alles hetzelfde bleef.

Natuurlijk was dit logisch. Er was namelijk al zoveel veranderd. Thomas was nog geen twee jaar oud toen hij bij ons kwam, en wij waren het vierde gezin waarvan hij deel uit ging maken. Zijn komst was gepland en zo zorgvuldig als maar mogelijk voorbereid, met meerdere bezoekjes over en weer, foto’s die werden uitgewisseld, zijn kamertje wat gezellig werd ingericht en zijn ledikantje wat werd opgemaakt met frisgewassen lakentjes.

Toch was het een brute overgang voor kleine Thomas, toen zijn pleegopa- en oma (die hij overigens nog steeds regelmatig ziet) hem kwamen brengen. Het was één van de eerste dagen van de zomer, nu bijna vier jaar geleden. Ik zie nog de angstige, vragende blik in zijn ogen, toen we hen uitzwaaiden. Praten kon hij niet, maar hiermee sprak hij boekdelen. Hoe goed kun je een kind van nog geen twee jaar oud eigenlijk voorbereiden op zo iets heftigs?

Gelukkig was er de tijd. Nadat alle dozen waren uitgepakt en ons huis gevuld was met speelgoed en kleine jongenskleertjes, kwam het wennen. Aan elkaar, weer een kindje in huis, het ritme. Aan zijn karakter, zijn geluiden, zijn geur. Langzaamaan, steeds beter, leerde ik zijn taal te spreken en kwam hij dichterbij. Waar hij eerder zijn veiligheid zocht in het alles-maar-hetzelfde-houden, kwam er nu ruimte om zich vast te klampen aan mij. De schoenen mochten uit, de winterjas mocht aan, de vaasjes en fotolijstjes mochten zelfs op een andere plek, zolang ik (of manlief) maar in de buurt was om het hem uit te leggen en hem houvast te bieden.

Maar ander brood, dat is schijnbaar nog een brug te ver. Daar kan geen mama (of papa) tegenop. Gelukkig vond ik nog een (inmiddels enigszins taaie) krentenbol, van huis meegenomen. Tevreden smakkend peuzelde Thomas hem op. Wij bedachten ondertussen een list, een leugentje om bestwil: de volgende vakantie gaat er een lege broodzak mee, met het etiket van onze eigen vaste supermarkt erop. En die vullen we ’s avonds laat, als Thomas al lang slaapt, gewoon stiekem met lokaal volkorenbrood (uiteraard mét sesamzaadjes op de korst). Sssst, niet verder vertellen hoor…

Lees ook: Pleegmoeder Krissie: “Dit is mijn gezin en ik ben er ongelooflijk blij mee.”

Wil je meer lezen van Krissie? Kijk dan op haar eigen blog.