‘Waarom de perfecte moeder willen zijn mij in de weg zit’
Birgit is niet perfect. Niet als mens, niet als moeder. ‘Logisch,’ hoor ik je denken. ‘Dat is niemand.’ Maar toch probeerde ik het wel te zijn. Wel voor haar, mijn dochter. En dat zat me alleen maar in de weg.
Tijdens mijn zwangerschap groeide naast mijn baby ook een oermoeder. Het was alsof mijn innerlijke stem nog nooit zo duidelijk klonk. Maar naast die oerkracht, groeide er ook een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. En die twee krachten botsen nog weleens.
De perfecte moeder…
Ik las boeken, luisterde naar podcasts, trok mijn eigen lering uit de ervaringen van anderen en voelde me ontzettend empowered. Zó ging ik het doen. Maar toen mijn dochter eenmaal geboren was, kwam ik erachter dat die kennis soms heel handig was, maar vaak ook niet. Ik ben me door die ervaring namelijk ook heel bewust dat ik soms tekortschiet en faal.
… bestaat niet
Als ik haar als baby tóch even tien minuten liet huilen, omdat ik niet meer wist wat ik moest doen en helemaal kapot was. Dat ik het huis moest ontvluchten en haar bij haar vader dropte, omdat haar aanhankelijkheid me naar de keel vloog. Dat mijn dochter me al drie keer heeft geroepen en ik als een zombie naar mijn telefoon aan het staren ben. Dat ze al twee uur achter een scherm zat omdat ik nog even moest werken. Dat ik ruzie maakte met mijn partner waar zij bij was en daarna vroeg: ‘Mama, ben jij boos op papa?’ Of dat ik uit frustratie terug schreeuwde naar mijn peuter.
Mama, ben jij boos op papa?
Het is zo normaal, maar zo voelt het dus niet. Naast een moeder wordt er ook een enorm schuldgevoel geboren als je een kind krijgt. Dat zal vast door de natuur zo bedacht zijn en een functie hebben, maar het zit mij vaker in de weg dan dat ik er wat aan heb.
Schade en schande
Door schade en schande heb ik geleerd dat wat ik van mezelf verlangde onmogelijk is. Het is onmogelijk om perfect te zijn en ik kan niet eeuwig de kastanjes uit het vuur houden. Ik maak fouten en kinderen lopen littekens op — soms door mij, soms door een ander. Dat doet zeer, want ik wil ze het liefst beschermen. Maar hé, ik ben ook maar een mens. Mama is ook maar een mens en mensen maken fouten.
In plaats van mijn schuldgevoel weg te stoppen, spreek ik het nu naar haar uit. ‘Sorry dat ik net zo boos was,’ zeg ik dan. ‘Dat heb ik niet zo bedoeld. Mama is heel erg moe, heeft het druk op werk, maar daar kan jij niets aan doen.’ Natuurlijk voelt dat soms onwennig om tegen een tweejarige te zeggen, maar ze begrijpen meer dan je denkt.
Wijze les
Bovendien is het een hele belangrijke les: ik ben niet perfect, jij bent niet perfect, niemand is perfect. Dat bestaat niet. Het leven bestaat uit falen en slagen. Ik ben geen mislukte moeder als ik even doordraai of de verkeerde keuzes maak en jij bent geen mislukt kind als jij een fout maakt. Soms is het even niet anders. Als je het maar met liefde doet én erover praat, want dat is de basis die je kind echt nodig heeft.
Moederschap in vrolijke chaos – dát is het motto van Birgit (28). Samen met haar vriend D. geniet ze van haar liefdevolle blended family met twee (bonus)pubers Dion (16) en Kaia (14) en hun dochter Loua (2). Schrijven doet ze al haar hele leven en als (bonus)moeder heeft ze genoeg te vertellen. Van haar soms naar structuur verlangende Pippi Langkous-huishouden en ik doe-maar-wat-opvoeding tot reizen naar Bali met het gezin en het managen van de driftbuien van de peuterprinses. Volg haar ook via Instagram.
