Parttime rust? Nee, juist fulltime moe!
Nederland is het parttime paradijs. Verreweg de meeste moeders in ons land kiezen voor een deeltijdbaan. Want, dan hebben we the best of both worlds: een carrière én tijd met onze kinderen. Althans, dat is de gedroomde theorie. De praktijk pakt echter meestal wat minder rooskleurig uit. De prijs voor minder werken is vaak hoog, niet alleen qua euro’s die je moet inleveren. Want die zonnige mamadagen in de zandbak, daar komt eigenlijk maar weinig van terecht.
Driekwart van de moeders in ons land heeft een baan van minder dan 35 uur per week. We zijn namelijk collectief van mening: er is méér dan werk alleen. We willen tijd met onze kinderen, tijd voor de boodschappen en het huishouden en vooral: tijd voor onszelf. Tijd voor een ‘leuk leven’. Maar dan komt de realiteit onze dromen bruut om zeep helpen: want wie parttime werkt, is juist meer dan fulltime bezig.
Lees ook: Als vier dagen per week werken fulltime wordt.
Het is de deeltijdparadox. Recent onderzoek van het Sociaal Cultureel Planbureau en Atria, het kennisinstituut voor emancipatie en vrouwengeschiedenis, wijst uit dat parttime zijn ten koste gaat van ons welbevinden. En onze economische zelfstandigheid bovendien. Het percentage moeders dat, ondanks al die ‘vrije tijd’ met een naderende burn-out in die zo gedroomde zandbak komt te zitten is namelijk hoog. En dat is een deceptie, want het bakt toch heel wat minder lekker zandtaartjes, als je ondertussen in een papieren zak zit te ademen omdat je allemaal zo pittig vindt. Als je überhaupt al in die speeltuin komt, want door al die oh zo leuke vrije tijd, heb je daar eigenlijk geen tijd voor.
De parttimende moeder doet alles steeds maar half en schiet daardoor op alle fronten tekort. Zowel maatschapelijk-economisch als emotioneel. Het werk komt eigenlijk nooit af en ook thuis is de verdeling scheef omdat we een ouderwetse rolverdeling zelf in stand houden. Een vicieuze cirkel die door het parttimen niet te doorbreken valt, want we kunnen nou eenmaal niet alles tegelijk, terwijl we wel vinden dat dat moet. Anders dan mannen, staan vrouwen altijd ‘aan’. Zijn we thuis en piept onze telefoon met een mailtje van de baas, dan vinden we niet dat we kunnen zeggen dat hij mórgen de eerste is, maar vandáág toch echt niet. En hebben we die mail eenmaal weggewerkt, dan is er altijd wel een was die opgevouwen moet worden, want dat is ‘onze taak’ (hallo 1950!). Zitten we op kantoor, dan proberen we in onze lunchpauze nog even snel iets voor de school van onze kinderen te doen. Of alvast een boodschappenlijstje te maken voor morgen. Ja, op papier doen we misschien deeltijd, maar eigenlijk pleegt de parttime vrouw vrijwel altijd contractbreuk.
Inmiddels werk ik zelf weer fulltime en dat zou ik iedere moeder aanraden. Natuurlijk is het best weleens jammer dat ik op een mooie woensdagmiddag niet met mijn kinderen de eendjes kan gaan voeren en speelt de onvermijdelijke, maar voornamelijk onterechte Calvinistisch opgelegde, moederschuld me soms parten, omdat ik relatief weinig thuis ben. Maar daar tegenover staat dat ik mezelf volledig kan bedruipen en mijn werk áf is als ik ‘s avonds huiswaarts ga. En dat ik dan alle tijd heb voor mijn kinderen. Dat ik in het weekend wél de hele dag in de speeltuin kan zitten, zonder koortsachtig mijn werkmail te moeten checken. Omdat mijn mailbox er op maandagochtend nog net zo bij ligt als ik hem op vrijdagmiddag achter heb kunnen laten. Schoon, opgeruimd en leeg. Net zoals mijn hoofd. En niet alleen in mijn hoofd, maar ook in mijn fulltime agenda is meer ruimte dan in de parttime variant. Het deeltijdideaal blijkt weinig anders dan een luchtkasteel. Less is more? Het is maar hoe je het bekijkt. Je hebt vooral minder zelfbeschikking en minder financiële zekerheid. Maar wil je graag meer zandtaartjes en meer eendjes? Ga dan vooral 40 uur op kantoor zitten. Misschien kom je dán namelijk echt nog eens in de speeltuin.
Lees ook: Hoe relaxed is fulltime moeder zijn? Dat valt wel tegen…
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
