Papa mag niet minder werken. Of wil papa dat liever niet?
Vaders willen wel minder werken en meer zorgen, maar ze krijgen er de kans niet voor. Werkgevers staan negatief tegenover parttime werkende mannen en daarom durven ze het niet aan te kaarten. Dat blijkt uit onderzoek. Vala is sceptisch. Durven ze niet, of willen ze gewoon niet?
Kenniscentrum Rutgers presenteerde onlangs het rapport ‘The State of Dutch Fathers. Vaderschap in Nederland’, waarin te lezen staat dat slechts elf procent van de vaders in Nederland gebruik maakt van hun ouderschapsverlof. Reden daarvoor is volgens het rapport dat vaders hun wens om parttime te werken om voor hun kinderen te zorgen niet durven aankaarten bij werkgevers en collega’s. Bazen staan er volgens mannen bijna altijd onwelwillend tegenover en zouden mannelijke werknemers die het wagen parttime te willen werken daardoor professioneel benadelen, of zelfs proberen te ontslaan. Het is dus geen onwil van de papa’s, maar onmacht. Tja, beste mannen, ik vind dat eigenlijk onzin. Waar een wil is, is namelijk een weg. Maar die weg moet wel vrijgemaakt worden om hem te kunnen bewandelen. En dat zullen jullie toch echt zelf moeten doen.
LEES OOK: Waarom papa relaxed is en mama ongelukkig.
Als je wat wilt, moet je er wat voor doen
Natuurlijk, het is zo dat we nog steeds in een patriarchale, seksistische samenleving leven, waarin mannen die willen zorgen door veel mensen (lees: mannen) met de nek worden aangekeken. In bedrijven zijn de meeste leidinggevenden nog steeds mannen en heerst er daarom vaak een machocultuur. Het zal dus absoluut waar zijn dat de mannen bovenop de apenrots van zo’n bedrijf liever niet willen dat hun werknemers minder uren gaan maken. En dat ze dmv (indirecte) intimidatie proberen de vaders op de werkvloer in het conservatieve rolpatroon van weleer te dwingen. Maar de enige manier waarop dat verandert is als die vaders weigeren zich in dat keurslijf te laten drukken. Zo gaat dat namelijk met verandering: daar moet je wat voor doen. Vrouwen hebben dat gedaan: we hebben stemrecht afgedwongen, gestreden voor abortus en we blijven vechten voor gelijkheid op de werkvloer. Dat krijgen we niet overnight geregeld, zoiets kost tijd en moeite. Dat doen we, omdat we het willen. Dus rijst bij mij de vraag: hoe graag willen mannen eigenlijk voor hun kinderen zorgen? Ik denk dat dat wel tegenvalt.
Mietje van de kantoortuin
Het is toch gek dat zoveel mannen over van alles en nog wat een heel grote mond hebben, maar kennelijk opeens hun stembanden verloren zijn als het gaat om gelijke zorgverdeling? Wat dan nog als je baas het niet ziet zitten; als jij het wel wilt en je vindt het nodig, dan geef je die baas toch gewoon een dikke vinger? Dan dwing je af wat je wilt hebben en krijg je het niet, dan stap je op. Nee, dat is niet leuk natuurlijk en ik snap heus wel dat je niet zomaar de handdoek in de ring gooit als jij de kost verdient. Maar als je niks doet, verandert er ook niks en dan is het wel heel makkelijk om je vervolgens te verschuilen achter je grote boze baas en geen verantwoordelijkheid te nemen voor het feit dat je zelf niet op je strepen bent gaan staan. En voordat je begint te jammeren dat je baas het toch niet wil en dat je vast het mietje van de kantoortuin wordt als je om een papadag gaat vragen, ga eerst eens het gesprek aan. Wie weet, misschien zijn er wel meer vaders met dezelfde wens en dan ben jij degene die het voor elkaar gebokst heeft. Dan ben je niet het mietje, maar het mannetje. High five ouwe, lekker gedaan, pik.
Een vader met ballen
Beste mannen, ik geloof er niks van. Ik geloof niet dat jullie echt zo zielig zijn. Een vader met een beetje ballen komt op voor z’n gezin. Een vader die echt betrokken is zorgt dat hij dat ook kan zijn. Jullie vinden het wel prima zo. Jullie hoeven niet per se een dagje luiers te verschonen en jullie hebben geen zin in gezeik met de baas. Als het echt gaat om jullie belangen zijn jullie bereid om in de frontlinie te gaan staan, maar tijd doorbrengen met een stel behoeftige minimensen is helemaal niet in jullie belang. Dat is in het belang van je vrouw en van je kinderen, maar zelf zien jullie er het nut eigenlijk gewoon niet zo van in. Reken maar dat jullie de barricade op klimmen als je baas opeens een vrouwenquotum invoert, of bepaalt dat seksueel getinte opmerkingen op de werkvloer voortaan niet meer mogen. Reken maar dat jullie dan opeens op hoge poten de directiekamer binnenstormen om jullie beklag te doen over de schending van jullie rechten. Reken maar dat jullie je dan opeens heel goed hard kunnen maken voor de mannenzaak. Hoe noemen we dat ook alweer, was daar geen term voor? Onmacht? Hou toch op. Opportunisme heet dat.
Ontketen de revolutie
Voor de mannen die wel opgestaan zijn en een vuist hebben gemaakt tegen het patriarchaat op de werkvloer: hulde. Revolutie ontketen je alleen door op te staan, ook als dat moeilijk is. En voor al die zogenaamd zo sneue zieligerds op de apenrots: werkze, jongens. Mannen kunnen we jullie tenslotte niet echt noemen. De echte mannen, de echte vaders, die zijn namelijk thuis luiers aan het verschonen. Omdat echte mannen, echte vaders, dat echt willen.
LEES OOK: Her body, our choice – mannen, spreek je uit voor abortus!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
