Ouders, kappen met die kinderspam – Je kroost hoeft niet in de etalage
We doen het bijna allemaal: foto’s van onze kinderen op social media zetten. Want we zijn trotse ouders en al die likes die je krijgt op dat kiekje van je schattige peuter is goed voor onze ego’s. Maar hoe blij zijn onze kinderen daar nou eigenlijk zelf mee? Daar staan we helemaal niet bij stil.
Toen ik net moeder was postte ik foto’s van mijn zoon op Facebook dat het een lieve lust was. Mijn wereld draaide helemaal om hem, ik knapte zowat uit elkaar van trots en dat wilde ik met iedereen delen. Dus ging ieder lachje, iedere nieuwe überschattige outfit en iedere stronk broccoli die, oh de hilariteit, vakkundig door mijn spruitje tegen de muur gesmeten werd het wereldwijde web op. Ik zag er geen kwaad in, het was tenslotte toch alleen maar leuk en lief? Dat was zeker waar. Mijn zoon is namelijk een ontzettend leuk kind en inmiddels heeft-ie er nog twee even zo leuke zusjes bij. Ben ik nog steeds een trotse moeder, die van mening is dat ze de mooiste, de beste en de liefste kinderen ter wereld heeft. En deel ik nog steeds foto’s op social media. Maar niet meer zoveel als vroeger. Omdat ik me op een gegeven moment ook realiseerde dat wat je het internet op gooit, daar waarschijnlijk tot in de eeuwigheid op zal blijven staan. Dus die foto van mijn zoon in die leuke berenromper, toen-ie drie onderkinnen en een hoofd kaal als een biljartbal had, die kan zomaar naar boven komen als een potentiële werkgever hem later gaat Googlen. En ik kan me zo voorstellen dat mijn zoon daar niet op zit te wachten. Bedankt mam, dat je me zo voor lul hebt gezet voor een paar likes. Als-ie als baby een mening had gehad was de kans groot geweest dat-ie z’n veto over mijn postgedrag had uitgesproken. Maar dat is dus het probleem: kleine kinderen hebben geen stem. En kunnen dus pas protesteren, als het kwaad al lang en breed viral is gegaan.
LEES OOK: ‘Sharenting’: TMI, of juist nie?
Is het niet raar dat we onze kinderen en masse op social media slingeren, terwijl we helemaal niet weten of zij dat zelf eigenlijk wel leuk vinden? Journalisten Tom van Straten en Tom Mikkers vinden van wel. Onlangs pleitten zij voor een mediacode voor kinderen, want zij hebben ook rechten. Tenslotte, zou jij het leuk vinden als je ‘s morgens wakker wordt en opeens ontdekt dat je in vol ornaat rondgaat op Facebook, omdat iemand zomaar een foto van jou heeft gepost? Ik zou dat in ieder geval niet kunnen waarderen. Het is dus niet ondenkbaar dat er een dag komt dat die oh zo schattige peuter die je nu regelmatig deelt met de hele wereld, een briesende puber is die not amused is dat-ie met z’n dikke luierkont op de insta van z’n moeder te vinden is. En geef hem dan maar eens ongelijk. Ik wilde op mijn 15e de meeste vakantiefoto’s niet eens aan mijn allerbeste vriendinnetjes laten zien, dus het idee voor God en z’n ouwe moer te kakken te staan, alleen maar omdat mijn moeder zo nodig lollig wilde zijn? De horror.
Maar even ter verdediging: wij zijn de eerste generatie die ‘opgroeien’ als ouders met dit soort technologie tot onze beschikking. Wij moeten het wiel uitvinden. Kijken wat werkt en wat juist niet. En daarmee helaas ook in de valkuilen trappen die dergelijke nieuwe ontwikkelingen nou eenmaal altijd ook met zich meebrengen. Iets dat ik zelf aan den lijve ondervond toen ik een paar jaar geleden op een ochtend wakker werd en mijn telefoon roodgloeiend stond met berichtjes van vrienden die vroegen waarom ik ze niet had verteld dat mijn dochter bij RTL Late Night te zien zou zijn. Daar was ik me zelf ook niet van bewust, tot ik de uitzending terugkeek en tot de ontdekking kwam dat de redactie een foto van mijn dochter gewoon van het internet had geplukt en had gebruikt ter illustratie van een item. Levensgroot was ze minutenlang te zien als achtergrond in de studio bij een gesprek over driftige peuters, zittend op haar strafstoeltje, schreeuwend en wel (ja, daar had ik dus een foto van gemaakt). Ik schrok me wild. En was woest natuurlijk, want ook al had ik de foto zelf online gezet, dit kon uiteraard niet. Het leerde me de belangrijke les altijd goed na te denken over wat je deelt met de wereld als het je kinderen betreft. Want je weet nou eenmaal nooit waar het terecht komt en wie ermee aan de haal gaat. En voor je het weet is je kind een nationale beroemdheid tegen wil en dank.
Van Straten en Mikkers maken een goed punt: we doen er alles aan om onze privacy te waarborgen, maar die van onze kinderen is kennelijk ondergeschikt. Op social media wemelt het van de kinderkiekjes en menig ouder heeft er zelfs een verdienmodel van gemaakt, zoals de moeder van Ryan, van het het gierend populaire vlog Ryan’s Toy Review en tja, we kunnen er toch niet echt onderuit, zoals ook wij bij Me to We een beetje. Deze website bestaat tenslotte toch bij de gratie van wat wij met en door onze kinderen meemaken en soms zijn ze ook te zien op foto’s of in vlogs. Ik schrijf regelmatig over de slaapterreur van mijn oudste dochter die ons al jaren iedere ochtend om 05.00 uur wakker maakt. Over het autisme van mijn zoon en hoe lastig dat soms is. Over de woeste driftbuien van mijn jongste dochter, die sinds kort vol de peuterpuberteit is in gegaan. Op een bepaalde manier heb ik van mijn kinderen deels mijn werk gemaakt en daar hebben ze op dit moment bar weinig over te zeggen. Of ze daar later blij mee zullen zijn, dat weet ik niet. Ik kan alleen maar hopen dat ze het me niet kwalijk zullen nemen. En dat ik dan niet met terugwerkende kracht een rechtszaak aan mijn broek krijg voor het schenden van hun portretrecht.
Moeten we dan dus allemaal maar stoppen met het delen van foto’s van onze kinderen? Ik weet het niet. We leven nou eenmaal toch in het digitale tijdperk en je leven op die manier delen hoort er inmiddels een beetje bij. Ik denk dat het vooral een kwestie is van goed afwegen wat je post en wat de mogelijke gevolgen daarvan kunnen zijn. Bedenken hoe jij het zou vinden als jij het was die op die manier op die foto stond en iedereen zou dat kunnen zien. En, als je kinderen eenmaal oud genoeg zijn, simpelweg vragen of ze het goed vinden dat je een foto van ze deelt. Kinderen weten namelijk al best snel wat ze willen en wat juist niet. Net zoals dat ze heel goed weten of ze wel of niet op de foto willen. Zoals mijn peuterdochter nu soms al zegt als ik mijn telefoon weer eens op haar richt: “Ga weg, mama! Niette foto!” En dan wordt er dus ook niet gekiekt. Want ja, we hebben de mooiste, de beste en de liefste kinderen van de hele wereld. En die mag je best eens laten zien. Maar er zijn ook dingen (zoals die dikke luierkont) die je beter voor jezelf kunt houden.
LEES OOK: Een ban voor de barende vrouw (maar halfblote tienermeisjes mogen wel).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
