Waarom ouders in deze Corona-tijd ook helden zijn
De maatregelen om het coronavirus in te dammen hebben grote gevolgen. Niet in de laatste plaats voor ouders. Want in quarantaine met kinderen is geen sinecure.
We hebben ze de afgelopen dagen volop voorbij zien komen: de odes aan de mensen in de zorg, de leerkrachten, de supermarktmedewerkers en al die andere mensen die zo hard werken om de boel draaiende te houden in deze bizarre tijden. Terecht, want de coronacrisis maakt heel duidelijk op welke fundamenten onze maatschappij gebouwd is. Maar laten we ook een andere groep helden niet vergeten: de ouders. Al die mensen die thuis zitten met een stel hyperactieve kinderen die ze nu les moeten geven, terwijl ze zelf vaak ook nog moeten werken. Die met huilende baby’s op schoot proberen te videobellen met collega’s. Die tussen de peuterdriftbuien door proberen een deadline te halen. Die aan de keukentafel redactiesommen en dictees geven in een poging ervoor te zorgen dat hun kind geen achterstand oploopt, maar daardoor ‘s avonds nog tot in de late uurtjes hun eigen mail zitten weg te werken. Eigenlijk is het niet te doen. Maar ze doen het toch. Dat is tenslotte het ouderschap: altijd doorgaan.
LEES OOK: Beste anti-vaxxers, dit is dus waarom vaccineren van levensbelang is.
Sterke ouder-schouders
De afgelopen dagen is duidelijk geworden hoe flexibel en tegelijkertijd stabiel ouders zijn. Slechts uren nadat Mark Rutte aankondigde dat de scholen dicht gingen vlogen de eigenhandig in elkaar gedraaide dagschema’s al over social media. Werden er al initiatieven opgezet voor educatief, creatief en sportief tijdverdrijf binnenshuis. Kwamen er Google hangouts zodat kinderen toch hun vriendjes konden zien. De grappige ouderschap-in-corona-tijd-memes om even te lachen en een gevoel van saamhorigheid te creëren vlogen je om de oren en er werd nog nooit zoveel gefacetimed, geskyped en gezoomd, gewoon om elkaar even een hart onder de riem te steken. Alle ouders draaien nu driedubbele shifts en niemand heeft meer pauze. Dat is zwaar. Maar nu, meer dan ooit, hebben de kinderen ons nodig. En dan blijken de ouder-schouders heel wat te kunnen dragen.
We staan voor onze kinderen
Ik zie ouders die gestructureerd hele schooldagen nabootsen. Ik zie ouders hun kind iedere dag vijf uur voor Squla zetten. Ik zie ouders die school gewoon maar even laten zitten, omdat ze niet goed weten hoe ze het moeten bolwerken. Ik zie ouders die bang zijn, maar dat niet laten merken aan hun kinderen. Ik zie ouders die hun angstige kinderen geruststellen en vertellen dat het allemaal wel goed komt. Ik zie ouders van zorgintensieve kinderen nog harder lopen dan ze normaliter toch al moeten, ik zie ouders andere ouders helpen. Hoe je het ook doet, welke aanpak je ook hebt, het doet er niet zoveel toe. Wat er wel toe doet is dat we deze rare en moeilijke tijd voor onze kinderen zo makkelijk mogelijk maken. Zodat zij er later, als dit allemaal voorbij is, niet met een vervelend, of angstig gevoel op terugkijken. Zodat dit geen trauma voor hen wordt. Dat is belangrijker dan een eventuele achterstand op school, of welke aanpak het meest pedagogisch verantwoord is. Als er dan al iets moois is dat we uit deze situatie kunnen halen is het misschien wel dat ondanks alle strijd en tegenstellingen in ouderland van tegenwoordig uiteindelijk dit toch het enige is dat telt: dat we er allemaal staan voor onze kinderen.
Heftige tijden
Hoe lang dit nog gaat duren is onzeker. Zeker is wel dat het voorlopig niet voorbij is. Het worden heftige weken, misschien wel maanden. Maar jongens, wij kunnen dit. En als we hier doorheen zijn is er geen gebroken nacht, geen driftbui en geen spuitluier die ons er meer onder krijgt. En als onze kinderen dan zelf ouders zijn en lopen klagen hoe zwaar het is, halen wij onze schouders op en zeggen we: wij waren ouders in Corona-tijden. Dus stel je niet zo aan.
LEES OOK: Hoe ik er na jaren achterkwam dat mijn kinderen en ik een zeldzame ziekte hebben.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
