Onvoorstelbaar vreselijk: afscheidskreten uit Aleppo. Kunnen we nou niets doen?
Terwijl wij hier in Nederland weinig anders aan ons hoofd hebben dan wat we dit jaar met Kerst eens op tafel zullen zetten, worden in Syrië laatste berichten verstuurd. Allerlaatste berichten. Omdat de mensen die ze versturen weten dat het eind nabij is. En wij staan erbij en kijken ernaar. Kunnen we dan echt helemaal niets doen?
Ik zit op mijn werk, in een warme trui, achter mijn dure laptop. Stukjes te tikken over first world problems. Want dat is mijn leven, mijn realiteit. Maar op diezelfde laptop druppelen berichten binnen over mensen die een lief ding zouden geven om zich druk te kunnen maken over de dingen die ik als problemen zie. Die op dit moment, as we speak, verscholen zitten in hun huizen. In hun huizen in kapot geschoten straten. Zonder kleren, zonder eten, zonder uitzicht. Omdat ze weten dat er niks meer is. Nooit meer iets zal zijn. Dat het slechts een kwestie van tijd is voor het doek valt. Tot ze uit hun schuilplaatsen gesleept worden en de dood in de ogen zullen kijken. Als ik vanavond mijn ogen sluit, weet ik dat er een volgende dag zal zijn. Voor mij wel, maar niet voor hen. Niet in Aleppo.
In Aleppo versturen ouders en kinderen laatste berichten. Het internet stroomt vol met filmpjes van mensen die afscheid nemen. Filmpjes van vaders en moeders die samen met hun kinderen zitten te wachten op het einde. Het is als een slechte film waarnaar je toch niet kan stoppen te kijken. Mijn maag draait zich om ik kan niet anders dan me afvragen: waarom, in vredesnaam, gebeurt er niks? Waarom dóen we niks? Is het dan echt waar dat we met z’n allen werkeloos toe moeten zien hoe mensen afscheid nemen van het leven dat hen voor onze ogen wordt afgenomen? Dat we recht in de onschuldige, angstige ogen moeten kijken van kinderen die er morgen, overmorgen, of misschien wel over een uur, niet meer zijn? Die moeten sterven voor ze überhaupt geleefd hebben? Nog niet eens zo lang geleden werden er laatste woorden op briefjes uit deportatietreinen gegooid. Nu worden dezelfde woorden gesproken op YouTube. Is dit dan daadwerkelijk onze wereld? Nog steeds? Alweer?
Dames en heren, het moet nu maar eens klaar zijn. Met het wegkijken en het geweeklaag over hoe zwaar wíj het wel niet hebben, over teveel vluchtelingen die onze banen en belastingcenten afpakken en stiekem allemaal terroristen zijn. Ophouden nu, er gaan namelijk bij bosjes mensen dood! Voor wie het nog niet door had: dit is een crisis, mensen, een godvergeten crisis. Niet iets dat je alleen maar ziet op het Journaal en daarna weer vergeet. Dit is echt en we moeten er iets mee. Nee, Nederland is niet vol, nee, die mensen zijn geen terroristen en nee, dit is niet hun probleem. Dit is óns probleem. Van ons allemaal. Het is nu écht tijd om over onszelf heen te stappen en onze verantwoordelijkheid te nemen. Onze verantwoordelijkheid als mensen, als maatschappij, als wereld. Om op te houden met oeverloos te discussiëren over een situatie die al lang geen woorden meer nodig heeft, maar daden (beste VN-leden, let u aan de vergadertafel even op?).
Ik kan niet naar Aleppo vliegen en daar vrede stichten en jij ook niet, dat weet ik ook wel. Maar alle kleine beetjes helpen. Dus alsjeblieft, in godsnaam, doe íets. Omdat dat altijd beter is dan niets. Nodig een Syrisch gezin uit om bij je te komen eten. Ga een middagje soep scheppen bij de vluchtelingenopvang. Verzamel de te kleine kleren en het overbodige speelgoed van je kinderen en stuur het naar een asielzoekerscentrum. Doneer geld, ook al is het maar een paar euro. Praat met je buurman die tegen vluchtelingen is om hem te doen inzien wat er in Syrië gebeurt. Vertel je kinderen dat het belangrijk is om lief tegen elkaar te zijn, elkaar te respecteren, ook als je het niet met elkaar eens bent of elkaar niet aardig vindt. Omdat verbroedering het enige is dat helpt. Alleen als we het sámen doen, elkaar de hand reiken, zullen we in staat zijn om de wonden van Aleppo te verbinden, hopelijk te genezen en vooral ook: in de toekomst te voorkomen. Want vergis je niet, nu is het Aleppo, maar als we doorgaan elkaar zo de rug toe te keren, zijn ook wij binnenkort aan de beurt. Is het volgend jaar misschien wel Amsterdam.
Genoeg is genoeg. We hebben onze ogen veel te lang gesloten, maar het is nu écht tijd om ze te openen. Om elkaar eens écht aan te kijken en niet de verschillen te zien, maar vooral de gelijkenissen. En iets te dóen. Samen. Al is het iets kleins, het kan een groot verschil maken. De wereld gaat voor onze ogen ten onder en alleen samen kunnen we hem redden van de ondergang. Sta op voor Aleppo, sta op voor elkaar, sta op voor een betere wereld. Want die begint dus echt alleen maar bij onszelf.
Er zijn dingen die jij kunt doen om te helpen. Bijvoorbeeld:
* Vraag vluchtelingen bij je te eten.
* Doneer aan Vluchtelingenwerk.
* Zamel kleding en speelgoed in.
* Steun Artsen Zonder Grenzen.
* Ga naar Stand with Aleppo.
Lees ook: Geen geld voor zielige kinderen. Maar…waar is het dan gebleven?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
