Waarom de wereld vergaat als papa ziek is
Renée d’r man was verkouden. Of, zoals hij het zelf noemt: ernstig ziek. Hij had een heel heftige mannengriep te pakken en kon echt even niet meedraaien in het gezin. Renée weet inmiddels hoe daarmee om te gaan.
Een vader stopt met functioneren wanneer hij ziek is. Al hadden mijn man en ik dezelfde verkoudheid te pakken, ik stond te koken, hij lag kreunend en zuchtend dood te gaan op de bank. Ik vraag me oprecht af hoe dat kon. Ligt mijn pijngrens hoger? Had ik meer het gevoel dat ik niet gemist kon worden? Misschien dat laatste. En laten we eerlijk zijn, dat is natuurlijk ook zo. Stop ik met wat ik allemaal doe, dan wordt er niet gegeten, dat slibt het huis dicht met teringzooi en schijt mijn baby het hele huis onder. Stopt mijn man met wat hij doet, dan wordt er even niet met de Lego gespeeld en staan er niet overal borden waarvan boterhammen zijn gegeten. Sorry schat, zo is het nu eenmaal.
Lees ook: Gezin in paniek, want mama is ziek!
Mijn man voelt ziekte ook altijd aankomen. Dagen van tevoren grijpt hij al naar zijn keel. “Ik ben bang…” zegt hij dan, gevolgd door een theatrale stilte, “dat ik ziek word.” “Oh nee!” gil ik uit. Niet omdat ik het zo erg voor hem vind, maar voor mezelf. Een beetje ziekte betekent hem een week lang moeten verzorgen. Kopjes thee met honing, hot coldrex met extra vitamine C. Hij gaat wel altijd naar zijn werk, mist daar geen dag van. Maar zodra hij hier thuis weer over de drempel stapt, stort hij in. Papa kan niets meer. Geen luiers verschonen. Zeker niet iets oppakken van de grond, want oh mijn god, dan loopt zijn hele neus vol met snot. Want hij is niet gewoon verkouden, het is altijd voorhoofdsholteontsteking. Hij weet het zeker. Even de dokter bellen? Of toch maar door naar de kno-arts. Nou ja, hij is dus echt even uitgeschakeld. Al tast het zijn hele lijf aan, niet zijn libido, hoor. Snotterend probeert hij mij net zo enthousiast te maken. Nu vind ik een vent met mannengriep niet het meest aantrekkelijke schepsel op aard. Maar als het toch zover komt, heeft hij even helemaal nergens last van. Al doen we het ondersteboven en achterstevoren, dan klaagt hij nooit over vollopende holtes. Hij hoest ook niet. Ja, tot na het hoogtepunt. Dan is het allemaal weer even rampzalig en beklagenswaardig als ervoor.
Nu wil ik niet het zeikende wijf zijn. Oeps, al te laat, ik weet het. Jullie hoeven ook geen medelijden met mijn man te hebben, hoor. Ik zie de reacties alweer voor me: “Van zo’n vrouw zou ik ook ziek worden.” Valt alles mee. Ik ga af en toe wel mee in zijn zelfbeklag. Dan aai ik hem over zijn bolletje, breng hem een glaasje drinken en een kauwvitaminepil van mijn zoontje. Ik heb ontdekt dat mannengriep eerder overgaat van begrip dan van verzet. Je kunt hem maar beter twee dagen het gevoel geven dat hij echt zielig is, dan een week lang het tegendeel proberen te bewijzen. Zijn moeders een beetje ziek, dan gaan we gewoon door. Misschien moeten we daar ook maar eens mee stoppen. Voelen wij een kriebeltje in ons keel, kondig die dan net zo groots aan als je man doet. Ga ook gewoon eens plat op de bank, een dag of twee. Uitgeschakeld. Want waarom kan een moeder nooit ziek zijn? Het lijkt mij ook wel eens lekker om mijn handen er vanaf te trekken. Gewoon even. Zo van: ‘Ik ben ziek.’ Punt. Dan blijkt mijn man opeens wel lekker te kunnen koken. Wedden? En die kids worden heus ook wel eens gewassen. Dat is mijn voornemen. Wie doet er met me mee? Nu maar hopen dat er snel weer een virusje voorbij komt, maar met kinderen op een dagverblijf kan dat nooit lang duren. Nu al zin in!
Lees ook: Alle liefde naar de kinderen. En papa heeft het nakijken.
