Ode aan het vrouwelijk lichaam
Als je zwanger bent, voel je je niet altijd heel erg mooi. Je hele lijf verandert, alles lijkt op te zwellen, je herkent jezelf soms niet meer terug. Vala is ruim 33 weken zwanger en voelt zich zo langzamerhand een gestrande walvis. Maar toch is het ook wel heel bijzonder…
Sommige vrouwen hebben er geen moeite mee, maar ik ben niet één van hen. Ik kan niet zeggen dat ik sta te juichen bij mijn opzwellende lijf. Hoe zwangerder ik word, hoe minder ik mezelf nog herken en dat vind ik weleens lastig. Alles voelt log en zwaar en steeds vaker begin ik me af te vragen hoe het straks, na de bevalling, in vredesnaam weer goed moet komen. Het liefst negeer ik mijn eigen reflectie dan ook een beetje, vermijd ik spiegels en winkelruiten en doe ik zoveel mogelijk alsof ik mezelf niet zie. Want wat je niet ziet, bestaat tenslotte niet.
Lees ook: 5 Dingen waaraan je de ervaren zwangere herkent.
Maar onlangs zag ik mezelf toch, toen ik fris gewassen uit de douche stapte. Opeens zag ik mezelf in vol ornaat in de badkamerspiegel, naakt en duidelijk heel erg zwanger. En werd ik gegrepen door hoe wonderlijk het eigenlijk is, zo’n buik waar dan een kind in zit. En dat een vrouwenlichaam, mijn lichaam, tot zoiets in staat is. Dat ik in een paar maanden tijd een heel mens kan maken en dat bij me kan dragen tot het klaar is om de wereld in te gaan. Dat er leven onder mijn huid zit dat je ziet bewegen, dat vanuit de binnenwereld waarin het nu nog verscholen zit, contact maakt met wat er buiten op hem of haar wacht.
Drie kinderen hebben zich in mijn binnenste verankerd, drie personen zijn er uit mijn lichaam voortgekomen. Als je er goed over nadenkt is het een waanzinnig idee, dat mijn lijf drie keer een compleet mens heeft weten te fabriceren en dat zelf zonder kleerscheuren heeft overleefd. Dat doet je toch wel beseffen wat een kracht het vrouwelijk lichaam eigenlijk heeft. En hoe dankbaar ik daarvoor eigenlijk mag zijn. Ook al voel ik me dan steeds vaker een onvervalste kamerolifant.
Terwijl ik mezelf in de spiegel bekijk, bedenk ik dat ik misschien te vaak voorbij ga aan mijn lijf en wat daarin gebeurt. Ik strijk over mijn buik en kijk vol verwondering naar mijn eigen spiegelbeeld. Naar het bijna surreële plaatje van de zwangere vrouw die ik nu ben. Die slechts één persoon in die spiegel ziet, maar er in werkelijkheid twee is. Nog maar heel eventjes, want het duurt niet lang meer voor ik mezelf nooit meer zo zal zien. Voor ik nooit meer op deze manier vrouwelijk zal zijn. Mijn lichaam nooit meer vorm en veiligheid zal geven aan een ander. Voor het voorbij is en ik het stiekem zal gaan missen.
Want ondanks dat ik me nu vaak lelijk voel, opgeblazen en enigszins potsierlijk, weet ik ook dat ik straks de schopjes zal gaan missen. Die strak gespannen buik waarin ik soms opeens een handje of een voetje voorbij zie glijden. De vorm van zwangerschap in een zomerjurkje, zoals je er maar voor heel korte tijd uitziet in je leven. Ook lijkt het wel een eeuwigheid als je er middenin zit. Een zwangerschap is een wonderbaarlijk fenomeen. En het vrouwenlichaam ingenieus om wat het voort kan brengen. En daar mag ik als kamerolifant best een beetje trots op zijn.
Lees ook: Zwangere vrouwen moeten niet zo zeuren? Wacht maar tot je dit ziet!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
