Ode aan de vriendin die jong moeder werd
Oudere moeders bieden meer stabiliteit aan kinderen dan jonge moeders, zo bleek onlangs uit onderzoek. Maar Janneke neemt juist haar petje af voor jonge moeders en brengt een ode aan de vriendin die jong moeder werd.
Lees ook: Waarom het zo gek nog niet is om oud moeder te worden.
We waren voor in de twintig toen we elkaar ontmoetten bij ons eerste echte baantje. Ik had een relatie, jij was net weer single. In de koffiepauzes bespraken we het wel en wee van onze liefdeslevens (meer wee dan wel, meestal). Toen we allebei een andere baan kregen – ik bij een modetijdschrift, jij bij een fotografiezaak –, werden we pas echt vriendinnen. We bleven bij elkaar eten, logeren, liepen feestjes en festivals af waar we hoofd aan hoofd in het gras lagen en elkaar eeuwige vriendinnenliefde beloofden, onder invloed van XTC, de zon en een algeheel geluksgevoel.
Toen ineens was je zwanger. Nou ja, niet helemaal ineens, jij was al een tijdje aan het daten met een wat oudere man. ‘Deze wil met me uit eten!’ had je geschaterd voorafgaand aan jullie eerste date. Je maakte het weer uit, toen weer aan, en het duurde een tijd voor je doorhad dat je al 4,5 maand zwanger was. Wat een nieuws! Terwijl jij introk bij de vader van je toekomstige kind, ging mijn verkering net uit. Op je kraambed biechtte ik op een nieuw vriendje te hebben, dat ook nog eens een ex was van jou. Terwijl jij net een baby had gebaard, zat ik alweer te vertellen over mijn liefdesperikelen. En je was nog blij voor me ook!
Drie weken later gingen we naar de verjaardag van deze knul – jouw ex, mijn scharrel, want heel serieus was het allemaal niet. ‘Nu zijn we dick sisters,’ constateerde je tevreden. Rond twaalf uur ging je weer op huis aan, waar ik uiteraard niks van begreep. De avond was pas net begonnen! Geen idee had ik dat je daar stond met kraamverband in en lekkende borsten, terwijl bij jou rond vijf uur de dag weer zou beginnen.
Twee jaar later kreeg je nog een kind en nog eens twee jaar later trouwde je met de vader van je kinderen. Ik was ceremoniemeester, je kinderen waren de schattigste bruidsmeisjes die je ooit hebt gezien. Terwijl ik een beetje fladderde van de ene man naar de andere, was ik bij jullie altijd welkom. Ik kon komen aanwaaien wanneer ik maar in de buurt was, mocht altijd blijven eten en zo lang blijven hangen als ik wilde. Bellen mocht ik ook, ’s avonds laat en dan hingen we zo anderhalf uur aan de lijn, want ik had natuurlijk weer liefdesperikelen om met je te delen. Wist ik veel dat dat de enige tijd was die jij voor jezelf had. Soms lag je al te slapen, dan praatte ik met je man. Nooit zei één van jullie: ‘Het komt nu niet uit.’
Zoveel op stap als voorheen gingen we niet meer. Jij was vaak moe. Hoe kon dat toch? Ik had geen idee. Als ik bij jullie thuis was, zag je er altijd heel relaxed uit en het moederschap leek je makkelijk af te gaan. Het huis was altijd netjes, je kinderen waren altijd zoet aan het spelen en ik heb nog nooit iemand zoveel met z’n kinderen zien knutselen en liedjes zien zingen en kinderkamers zien verbouwen als jij. Eens in de zoveel tijd gingen we nog op stap. Jij was een kei in mannen aanspreken en ze vervolgens aan mij doorspelen. Een keer vertelde ik ze trots dat jij getrouwd was en moeder – moeder! – maar ik leerde algauw dat dat ten strengste verboden was. Als je uit was, was je moeder-af.
Intussen werden je kinderen groter en met de dag liever. Jij ging door een enorme relatiecrisis heen, waar jullie uiteindelijk sterker uitkwamen. Ik weet niet of ik dat gekund zou hebben in jouw plaats, maar jij deed het. Jij bleef. In eerste instantie misschien voor de kinderen, maar uiteindelijk toch vooral ook uit liefde.
Jáááren verder zijn we inmiddels. Het duurde even, maar ook ik kwam een man tegen met wie ik oud wilde worden. Nu zijn mijn kinderen twee en heb jij twee tieners in huis. Die nog steeds voorbeeldig lief en beleefd zijn, maar dat niet alleen, ze lijken ook echt goed in hun vel te zitten. Stoere meiden zijn het, die voor zichzelf op kunnen komen en weten wat ze willen. Want al toen ze twee waren liet jij ze met hun eigen karretje door de supermarkt lopen en zelf om een plakje worst vragen bij de vleesafdeling.
Nu ik zelf kinderen heb, zie ik pas hoeveel offers jij hebt gebracht toen je jong was. Hoe je een groot deel van je wilde haren afschudde om stabiliteit te bieden aan je gezin. Maar hoe je toch nooit zo ver van me af kwam te staan dat we uit elkaar groeiden. Ik voelde me door jou altijd begrepen en in onze vriendschap leek er niks veranderd – ook al vergat je bijna altijd terug te bellen en begreep ik wederom niet waarom. Sorry dat het mij niet helemaal gelukt is om me in jou te verplaatsen. Ik had echt geen idee. Ik dacht dat je vergeetachtigheid een karaktertrek was. Inmiddels weet ik wel beter. En kan ik – nu ik het klappen van de zweep van het ouderschap ken – alleen maar zeggen hoe trots ik op je ben. Trots dat je het geflikt hebt, zo jong en groen als je was. Dat je gevochten hebt voor je relatie, voor je gezin. En dat je je kinderen zo fantastisch opvoedt.
Jij bent zo’n beetje de enige van wie ik advies aanneem als het op moederschap aankomt. Sterker nog, jij bent mijn grote voorbeeld. Jonge moeders kunnen wél stabiliteit bieden aan hun kinderen. Jij bent het levende bewijs.
Volg Janneke op Instagram: #jannekejonkman
Lees ook: Dit is wat er met mijn vriendschappen gebeurde toen ik moeder werd.
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
