Nu ik een kind heb, waardeer ik mijn eigen ouders een miljoen keer meer

Ergenissen over oma’s en opa’s die je lastig vallen met ongevraagd advies en de kleine volstoppen met kilo’s snoep? Nee, joh, Annemieke heeft juist een betere band met haar ouders sinds ze zelf moeder is.

Mijn ouders zijn superrelaxed. Ze gaven mijn broers en ik de keuze tussen een oppas en op onszelf passen toen we 8, 10 en 12 waren. M’n moeder reed ons vijf keer per week naar judoles en m’n vader bouwde een boomhut in de tuin. Opvoeden deden ze volgens het motto: niet te veel grenzen, meer zelfstandigheid. Met als resultaat dat ik nu nog steeds goed met ze door één deur kan.

Betere band met opa & oma

Mijn moeder en ik zijn sinds mijn twintigste meer beste vriendinnen dan moeder en dochter. We gaan samen paardrijden, shoppen en samen op vakantie. Mijn vader is – naast de man die mijn auto altijd weer aan de praat krijgt – ook degene met wie ik een wijntje drink of een muurtje metsel. Nu ik zelf moeder ben, is de relatie met mijn ouders veranderd. Beter geworden. Bij mijn vader zie ik het zorgzame dat me voorheen niet opgevallen is. Als ik een paar seconden niet oplet, zijn het mijn vader’s handen die Zoë opvangen, net voordat ze van de tafel op de stenen vloer valt. Bij mijn moeder lijkt het wel alsof ze over eindeloos geduld beschikt. Sta ik zelf op het punt mijn krijsende dochter dan maar in haar volgepoepte luier te laten lopen omdat ik geen zin heb bij het verwisselen tegen mijn hoofd getrapt te worden, leidt mijn moeder haar af door voor de 83ste keer Kiekeboe te spelen. Ookal zijn ze officieel weigeroma- en opa, sinds de geboorte van mijn kind ga ik nog vaker – en grager  – op bezoek bij mijn ouders.

Mijn kind, mijn regels

Dat dit niet normaal is, hoor ik van vriendinnen. Zelf kinderen krijgen leidde in hun geval juist tot struggles met de eigen ouders. Die commentaar hadden op het feit dat mama weer ging werken. Zich bemoeiden met de opvoeding en tien keer per dag belden met ongevraagde adviezen. Die wel oppasten, maar vervolgens het kind dagelijks een halve kilo koekjes voerden. De baby lieten huilen omdat dat zo goed was voor de longetjes.Of het kleinkind bij ieder bezoek de halve Intertoys cadeau deden. Gelukkig respecteren mijn ouders de manier waarop wij Zoë opvoeden. Zelfs al zie ik aan hun gezichtsuitdrukking dat ze het belachelijk vinden dat de driftkopdreumes bij iedere kik de borst krijgt, een beetje overdreven dat ze met anderhalf nog steeds geen TV mag kijken en waanzinnig onverantwoordelijk dat ik d’r zomaar zelf op een stoel laat klimmen. Mijn kind, mijn regels.

Meer waardering

Zelf mama zijn, betekent ook dat ik meer waardering voor mijn ouders gekregen heb. Terwijl Zoë krijsend op de deur slaat als ik probeer te poepen, realiseer ik me dat mijn moeder, die drie kinderen heeft, gewoon tien jaar lang niet ongestoord naar de WC heeft kunnen gaan. Sodefuck. Ik word al gek als mijn dochter een middagje loopt te dreinen. Mijn broer was een huilbaby. Kun je nagaan. Al het troosten, voeden, verschonen, opruimen, zorgen voor, iedere dag weer. Dat hebben mijn ouders allemaal met liefde gedaan. Iets dat je je niet realiseert als kind, egoïstische puber of jongvolwassene die wel belangrijkere dingen aan d’r hoofd heeft, zoals wat je aan moet trekken naar die hippe party. Maar wat je wel opeens inziet als je zelf moeder bent en urenlang met je aan krampjes lijdende baby in je armen wiegend door de kamer loopt. Of midden in de nacht moet janken omdat je zo fokking doodmoe bent.

Liefde voor je kind

Op bezoek bij mijn ouders vraag ik me hardop af waarom mijn driftkopdreumes sinds een maand besloten heeft dat 6 uur een prima tijd is om op te staan. “Ha, dat is nog niets. Jij werd de eerste drie jaar van je leven iedere morgen om half 6 jankend wakker. Je ogen waren nog niet open of je begon al met krijsen,” lacht mijn moeder. “En weet je nog, dat ik ‘s nachts met haar in de buggy kilometers door de buurt wandelde?” voegt mijn vader toe. Hadden ze me dit twee jaar geleden verteld, dan had ik serieus niet begrepen waarom mijn ouders mij plus kinderwagen niet ergens aan de kant van de weg gedumpt hebben. De allesoverheersende liefde voor je kind is – in mijn geval in ieder geval – iets dat je pas kunt snappen als je er zelf eentje hebt. Ik hoop dat Zoë en ik later ook goede vriendinnen worden. En stiekem hoop ik daarnaast alvast dat mijn dochter later ook kinderen, en daarmee een beetje meer waardering voor mij, krijgt. Al was het alleen maar omdat ze zich dan realiseert hoe fokking lastig die kleine koters zijn wanneer je rustig naar de WC wilt.

Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.