Nina: ‘Ik ben niet blij met het geslacht van mijn baby’
Als klein meisje sleurde ze haar poppen overal mee naartoe. Ze was de hele dag in de weer met haar Barbies en fantaseerde hoe het later zou zijn om een ‘echte pop’ aan te kunnen kleden. Nina wilde niets liever dan moeder worden. Moeder van een meisje. Die eerste droom kwam uit, die tweede niet.
‘Bij het bekendmaken van mijn eerste zwangerschap riep iedereen: ‘Ik weet zeker dat het een meisje wordt!’ Ik hoopte het vooral heel erg. Ik ben best wel een ‘girly girl’ en kon niet wachten om roze pakjes en jurkjes in te slaan. Het bleek dat iedereen ernaast zat. Er dwarrelde blauwe confetti over onze juichende familie en vrienden heen. Bij mij kon er een klein glimlachje vanaf.’
Hoera, een jongen!
‘Het was niet dat ik niet blij was. Het was gewoon even schakelen. Ik heb mezelf nooit als een ‘langs-de-lijn’-moeder gezien. Al weet ik ook dondersgoed dat meisjes net zo goed van voetballen kunnen houden. Ik kon gelukkig het gevoel snel parkeren. In mijn buik groeide een gezond kereltje en dat is alles wat telt.’
‘Met de geboorte van James waren alle twijfels verdwenen. Ons mannetje is het meest fantastische mannetje ooit en de band tussen moeder en zoon is zó ontzettend bijzonder. Bij ons thuis zijn alle clichés waar: hij is een echt moederskindje en als ik aan kom gelopen, begint hij te stralen. Echt zo ontzettend speciaal.’
Een meisje in de familie
‘Toch begon het ook te kriebelen. Mijn zusje was ondertussen zwanger van haar eerste kindje, een meisje. Ik was zo blij voor haar en tante worden van een nichtje is ontzettend bijzonder, maar voelde ook dat ik dit heel graag zou willen. Een zusje voor James, hoe leuk is dat?’
‘Een half jaar na James’ eerste verjaardag raakte ik zwanger. Ik was superblij, maar merkte ook dat ik het geslacht me nogal liet beheersen. Koen en ik willen graag twee kindjes, dus deze baby maakt ons gezin compleet. Omdat ik zo zenuwachtig was over het geslacht, besloten we geen gender reveal party te doen dit keer. De echoscopist zou het op een briefje schrijven en dan konden we dit samen in alle rust openmaken.’
Een zusje voor James, hoe leuk is dat?
Gender disappointment
‘Na de echo wisten we dan ook niet hoe snel we naar huis moesten rijden. Het briefje brandde echt in mijn tas. Met trillende handen maakte ik het open en daar stond: een jongen. Nóg een jongen. Koen lachte, maar wierp daarna meteen zijn blik op mij. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Met een kleine glimlach zei ik: Een jongenshuis, dat wordt wat.’
‘Ik voel me er vreselijk schuldig door. Het baby’tje in mijn buik is zó welkom en het is nogal een taboe. Ik durf het tegen niemand te vertellen, al ben ik er gelukkig ook achter gekomen dat ik niet de enige ben die last heeft van ‘gender disappointment’. Ik moet alleen afscheid nemen van het beeld dat ik ooit had, en dat blijkt lastiger dan gedacht. Het is bijna als een soort rouwproces.’
‘Mijn zwangerschap gaat met ups en downs, door medische redenen. Ook kan ik nog steeds verdrietig zijn over het feit dat ik nooit zal weten hoe het is om een dochter te hebben. Ik wil alleen niet mijn hele zwangerschap er door op laten slokken en daarom probeer ik ook de andere kant in te zien. James is zo’n heerlijk ventje en over twee maanden hebben we er gewoon nog een bij. Inmiddels ben ik tante geworden van een prachtig meisje, dus kan ik stiekem alsnog jurkjes shoppen en als ik even toe ben aan meidendingen, ontvlucht ik gewoon ons mannenhuis om later leuke dingen met haar te gaan doen. Komt mijn droom tóch nog een beetje uit.’
Moederschap in vrolijke chaos – dát is het motto van Birgit (28). Samen met haar vriend D. geniet ze van haar liefdevolle blended family met twee (bonus)pubers Dion (16) en Kaia (14) en hun dochter Loua (2). Schrijven doet ze al haar hele leven en als (bonus)moeder heeft ze genoeg te vertellen. Van haar soms naar structuur verlangende Pippi Langkous-huishouden en ik doe-maar-wat-opvoeding tot reizen naar Bali met het gezin en het managen van de driftbuien van de peuterprinses. Volg haar ook via Instagram.
