Nieuwjaarswens van een moeder: zullen we er in 2017 wat mooiers van maken?
Dit jaar loopt weer op zijn eind, 2016 is bijna voorbij. Het was een raar en eigenlijk ook best wel ellendig jaar voor de wereld. Het stond bol van terrorisme, oorlog en andere ellende. Daarom wenst Vala, als mens, als moeder, betere tijden in 2017. Voor onszelf, maar vooral ook heel erg voor onze kinderen.
Dag 2016, ik ben er niet rouwig om dat je vertrekt. Voor mijzelf was het niet eens zo’n beroerd jaar, maar ik ben niet alleen op de wereld. En voor een groot deel van die wereld was het een jaar om met weinig plezier op terug te kijken. Het jaar wat voor heel veel mensen hun laatste zou zijn. Niet omdat hun tijd gekomen was, maar omdat hun leven hen werd afgenomen. Door getroubleerde jongens met bomgordels die zelf diep van binnen waarschijnlijk heel erg bang en ongelukkig waren. Geïndoctrineerd door haat, angst en verdriet en daarom zelf eigenlijk net zo hard slachtoffer. Door oorlog, natuurgeweld en ziekte. In gammele bootjes op zee, op zoek naar een beter leven. Omdat 2016 weinig meer dan ellende voor hen in petto had.
Lees ook: President Trump: hoe verantwoorden we dat aan onze kinderen?
2016 Was het jaar dat we werkeloos moesten toezien hoe er in België mensen op het vliegveld moesten rennen voor hun leven terwijl alles om hen heen instortte. Hoe we zagen dat er kilo’s grijzig gruis neerdaalde over verlaten buggy’s waaruit ouders hun baby’s in paniek hadden weggerukt, terwijl de dood hen op de hielen zat. Hoe er in Syrië hordes ouders met kinderen op blote voetjes, zonder iets te eten of te drinken, kilometers moesten lopen in de hoop ergens uit te komen waar ze het wél zouden overleven. Hoe er afscheidskreten uit Aleppo kwamen van mensen die niks anders meer konden dan wachten op het naderende einde. En het jaar waarin een op geld beluste, rascistische vrouwenverkrachter de machtigste man ter wereld werd. Zo vaak heb ik in opperste verbazing naar de televisie zitten kijken, naar wat er om ons heen gebeurde. Naar de wanhoop in de ogen van onschuldige jongetjes en meisjes die nog veel en veel te klein waren om te moeten meemaken waar ze middenin zaten. En iedere keer kon ik weinig anders dan me afvragen waar het toch heen moet met de wereld.
Maar aan alles komt een eind en laten we dan het eind van 2016 ook het eind van deze stroom van ellende maken. Terwijl de zon van 2016 langzaam ondergaat en die van 2017 al bijna aan de horizon te zien is, laten we dan met dit jaar ook dit soort narigheid begraven. Een nieuw jaar voelt altijd als een nieuwe kans, een schone lei om een heel nieuw verhaal op te gaan schrijven. Met heel mijn hart wens ik daarom dat het boek dat we straks op 1 januari open slaan een happy end zal hebben. Dat we de laatste alinea van 2017 zullen kunnen lezen met een glimlach op ons gezicht, in plaats van met de tranen die nu over onze wangen stromen. Want ik weet niet hoe het met jou zit, maar als ik terugdenk aan dit jaar dan word ik daar dus echt verdrietig van. Als ik aan het begin van dit jaar de laatste bladzijde van het boek 2016 al had kunnen lezen dan, denk ik dat ik er niet eens meer aan begonnen was.
Lieve mensen, lieve ouders, we hebben het leven dan weliswaar niet helemaal in de hand, maar toch wel voor een heel groot deel. Want wij, als mensen en als opvoeders, zíjn de wereld en dus kunnen wij die voor een groot deel vormgeven zoals wij hem zouden willen zien. Laten we ons in 2017 samen inspannen om er iets mooiers, beters, veiligers van te maken. Voor iedereen, maar vooral voor onze kinderen, die wij tenslotte altijd nog zélf op deze wereld zetten. En die we daarom méér verschuldigd zijn dan een plek vol ruzie, onenigheid en geweld. Laten we, ondanks al onze verschillen en misschien vaak tegenstrijdige belangen, toch de handen ineen slaan en ervoor zorgen dat 2017 geen herhaling, of zelfs overtreffing, wordt van een jaar waar waarschijnlijk iedereen wel een behoorlijke kater aan over heeft gehouden. Ook al was er bitter weinig om de fles voor te ontkurken.
Dag 2016, ik zwaai je nu uit ben meer dan blij dat je gaat. Daar trek ik dus echt wél de bubbels op open. 2017 Staat al op de deur te kloppen en ik zet hem wagenwijd open, kom d’r maar in. De bezem erdoor en nieuwe ronde, nieuwe kansen. Out with the old, in with new. Lieve mensen, op een mooi jaar, met mooie dingen. Op gelukkige kinderen, op veilige kinderen. En op volwassenen die er alles aan doen om ze dat te geven. Echt jongens, we kúnnen het. Ik zeg: proost en een heel, héél erg gelukkig nieuwjaar.
Lees ook: Deze ontroerende kerstreclame bevat een belangrijke boodschap voor ouders.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
