NIEUW!!! Toen Marcel vader werd (wat van hem ei-gen-lijk niet zo nodig hoefde)
Marcel Langedijk is journalist (o.a. JFK, Volkskrant Magazine, LINDA), getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een vier maanden oude dochter die Sammie heet. Op me-to-we.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.
Had je me het een jaartje geleden gevraagd, dan had ik ‘mwah’ gezegd. Of eigenlijk: ‘welnee, mafkees’. Het hoefde van mij namelijk niet, kinderen. Ik deed het al 43 jaar zonder, dus ik zou ze vast ook niet missen tijdens het laatste stuk leven.
Lees ook: Jonge vader Michiel: “Gelukkige ouders bestaan niet.”
Ik vond het gedoe, dat ook. Zeker als ik bij mensen op bezoek kwam die wel in het bezit waren van een of meer van die kleine figuren. Ze waren altijd zo druk, weetjewel, en ze roken naar Zwitsal, poep en zure melk, ze huilden, ze zeurden, ze bedelden, ze vroegen om aandacht. Continu. Met harde schelle irritante stemmetjes. Een beetje normaal praten, nee, dat zat er niet in. En dat was dan nog maar de babyfase. Daarna werden het helemaal rotzakjes. Ze huilden, zeurden, bedelden, vroegen om aandacht en sloopten in de tussentijd ook nog je hele huis, inclusief je platencollectie en dure whiskyverzameling.
Als ik daar iets van zei, tijdens bezoek-van-mensen-met-kinderen, werd me dat niet in dank afgenomen. Al vroeg ik beleefd of Sterre en Wolf misschien niet meer over mijn limited edition Frank Sinatra-vinyl wilden plassen, dan werd mij verwijtend medegedeeld dat ik mijn huis gewoon maar eens kinderproof moest gaan maken. Ja, echt, zeiden ze dan, een huis vol boeken en LP’s en flessen whisky, dat kón gewoon niet. Dat was niet normaal. Dat was zelfs belachelijk. Niet dat ik een hekel aan ze had, hoor, aan kinderen. Ik kende heel veel mensen met kinderen en sommige daarvan waren best oké. Alleen: ik hoefde ze zelf niet. Mijn vrouw, Carlijn, hoefde ze wel. Dat zei ze al toen wij net begonnen aan onze epische liefdesrelatie, maar ik dacht: dat loopt wel los.
Dat liep het niet.
Nu kon ik daar wel een heel punt van maken en de relatie verbreken, maar daarvoor vond ik haar te leuk, hield ik teveel van haar en ik had bovendien ooit van iemand gehoord dat je elke dag iets moet doen waar je bang voor bent. Dat vind ik overdreven, elke dag, maar één keer in je leven, ach, dat is nog wel te doen. En daarnaast was dat hele zwanger worden ook nog wel een dingetje. Dat werd je niet zomaar. Ik kende genoeg mensen bij wie het ondanks veel geprobeer en gepuzzel en gedoe niet was gelukt nageslacht te produceren. Misschien had ik ook wel zwak zaad of een andere aandoening aan de voortplantingsorganen. Ik was al 43, immers. Het zou reuze loslopen allemaal, dat wist ik zeker.
Het liep dus niet los. Integendeel. Mijn zaad bleek niet zwak, mijn zaad bleek een superheld. Of eigenlijk drie superhelden tegelijk. Een mengeling van Bat-, Spider- en Iron Man. Wat ik wil zeggen: Carlijn was bij de eerste officiële zwangerwordpoging zwanger. Of tijdens de tweede, daar wil ik vanaf zijn. Het was snel, in ieder geval. Zo snel dat ik niet begreep wat het ding was wat Carlijn tijdens de ochtendkoffie voor mijn gezicht hield. Ik vermoedde een designthermometer, al had ik geen idee waarom je zoiets aan mij zou moeten laten zien. Dus legde ze uit, mild geïrriteerd vanwege mijn onwetendheid. Ze was zwanger. Of ‘we’, zoals enge mensen dat zeggen. Zij werd moeder, ik werd vader. Hopla, alsof het niks was. Ik had wel eens nagedacht, vroeger, over wat er zou gebeuren als ik een dergelijke mededeling zou krijgen. Wat ik dan zou voelen. Ik hield het altijd op een mengeling van afgrijzen, angst en de behoefte om mezelf van een middelhoog gebouw te storten.
Dat viel reuze mee, bleek nu. Sterker: ik was er blij mee. Behoorlijk blij, zelfs. Niet extatisch, hoor, overdrijven is niet mijn sterkste punt en ik vind dat je een beetje normaal moet doen, ook als het op dit soort dingen aankomt. Ik kende vaders, namelijk, die in huilen waren uitgebarsten na het horen van zulk nieuws. Die gierend van geluk hun diepste gevoelens op Facebook gooiden. Vaders van wie iedereen mocht weten hoe bijzonder het was dat zij het hadden gepresteerd om een vrouw zwanger te maken. Zo was ik niet. Ik omarmde mijn vrouw, ik was blij, we kregen een kind, het was me allemaal wat, nou nou, jongens toch, wil jij nog koffie?
Lees ook: Hoe de man tijdens de bevalling degradeert tot tweederangs misdadiger.
