Waarom het helemaal niet ‘relaxed’ is om een gescheiden ouder te zijn
Als je gescheiden bent, betekent dat vaak dat je je kinderen niet elke dag ziet. Vala, die co-ouderschap heeft met haar ex-man, hoort vaak dat dat wel relaxed zal zijn, af en toe even ‘vrij’ van je kinderen. Maar zij vindt dat helemaal niet zo geslaagd.
Het ouderschap is druk en zwaar. Ik heb vaak gewenst dat ik even een pauze in kon lassen. Een paar dagen vrij kon nemen van mijn kinderen. Niet omdat ik ze weg zou willen wensen uit mijn leven, maar omdat het keihard werken is om een stel minimensen in leven te houden en je daardoor als ouder van voren soms niet meer weet dat je van achteren leeft. En opeens kon dat. Opeens had ik steeds zomaar een hele week ‘vrij’. Want opeens was ik een gescheiden moeder en was ik mijn kinderen om de week kwijt. “Zeker best relaxed?” hoor ik sindsdien vaak van andere ouders, die zich verlustigen aan mijn rustige weken met maar eenderde van mijn kroost. Maar je weet pas wat je hebt, als je het kwijt bent. Nu wens ik tijdens de weken dat ik mijn kinderen niet bij me heb dat de tijd heel snel voorbij gaat, zodat ik ze weer in mijn armen kan sluiten. Ja, rustig is het. Maar zo relaxed is dat helemaal niet.
LEES OOK: Het lot van het pendelkind: is opgroeien in twee huizen schadelijk?
Lege plekken aan de keukentafel
De eerste avond van de week dat mijn kinderen niet thuis zijn, schrik ik altijd midden in de nacht wakker van het bewustzijn dat mijn kinderen niet een verdieping lager in hun bedjes liggen. Omdat alles in mij schreeuwt dat dat niet klopt. Dan ga ik zachtjes naar beneden en staar op de overloop naar de drie deuren van de kinderkamers, waarvan er maar eentje dicht is, wat betekent dat er achter slechts één deur een kind ligt te slapen. Als ik die twee andere kamertjes dan instap voelt het koud en leeg. Ik kan niemand even extra instoppen, niemand zachtjes een kus geven. Niet even in het donker kijken naar een sereen slapend gezichtje. Iedere keer doet dat weer pijn. Het voelt verkeerd dat ik mijn kinderen niet bij me heb, alsof ik geamputeerd ben. Als ik kijk naar hun lege plekken aan de keukentafel tijdens het eten, als ik na mijn werk thuiskom en ze niet op me af komen rennen voor een knuffel. Als ik voor het slapengaan maar één kind heb om voor te lezen, ipv dat er zich drie tegelijk op mijn schoot proberen te wurmen. Ja, het is rustig. Maar juist de stilte om me heen doet pijn aan mijn oren.
Als ze vallen, kan ik ze niet troosten
Natuurlijk is het waar dat het soms prettig is om iets minder hectiek te hebben. Natuurlijk, één kind is makkelijker dan drie. Als mijn oudste twee er niet zijn heb ik meer tijd voor mezelf, meer tijd voor mijn man, meer tijd om naast moeder ook nog Vala te zijn. Dat is soms best fijn. Maar het weegt niet op tegen het samenzijn met al mijn kinderen. Het maakt de zorgen die ik heb als ze er niet zijn niet minder. Ook al weet ik dat hun vader goed voor ze zorgt als ze bij hem zijn, toch ben ik altijd bang dat er wat gebeurt en dat ik dan niet bij ze ben. Dat ze ziek worden en dat ik ze niet kan verzorgen. Dat ze vallen en dat ik ze niet kan troosten. Dat ik niet kan doen wat ik hoor te doen; hun moeder zijn. Omdat ik er niet ben. Terwijl een moeder er altijd voor haar kinderen zou moeten zijn.
Gat in je hart
Een vriendin met een stel pittige kinderen verzuchtte onlangs dat ze soms bijna wilde dat ze gescheiden was, zodat ze de zorg zou kunnen verdelen. Af en toe even lucht zou kunnen happen. Ik snap dat best, want nog niet zo lang geleden dacht ik zelf weleens dat co-ouderen eigenlijk de ideale manier van opvoeden was. Toen ik nog geen co-ouder was en me dus nog niet bewust was van het gat dat het in je hart slaat als je je kinderen moet missen. Want hoe graag je soms ook zou willen dat ze er even niet waren, als ze dan opeens weg zijn dan zijn wil je niks liever dan ze bij je hebben.
LEES OOK: Alle ouders in relatietherapie – want kinderen zijn een aanslag op de liefde.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
