Nee abortus is geen moord! (Maar steeds meer mensen vinden weer van wel)
Abortus is al 35 jaar legaal in Nederland. Dat wil echter niet zeggen dat iedereen het goedkeurt. Sterker nog: steeds meer mensen zijn er opeens weer tegen. Want, zeggen zij, dan moet je maar niet zo stom zijn om ongewenst zwanger te raken.
Baas in eigen buik, voor dat credo heeft de generatie moeders voor ons heftig gestreden. Wat erin resulteerde dat Nederland een land werd met een progressief abortusbeleid, waar vrouwen keuzevrijheid hadden. De vrijheid om te kunnen kiezen voor het moederschap, of niet. Wat mij betreft een groot goed. Omdat een vrouw nooit ongewenst moeder en een kind nooit ongewenst geboren zou hoeven worden. Daar wordt, mijns inziens, namelijk helemaal niemand gelukkig van. Het moederschap is een zware taak, eentje die je alleen moet vervullen als je daar uit volle overtuiging voor gekozen hebt. Word je ertoe gedwongen, dan kan dat leiden tot allerlei problemen, zowel bij de moeder als bij het kind. En wie is daar bij gebaat? Volgens mij helemaal niemand. Kiezen om een zwangerschap te laten afbreken is wat mij betreft in zekere zin juíst kiezen voor dat kind. Ervoor kiezen om hem/haar een moeilijk leven te besparen. Want je gunt een kind het beste leven. Niet iedereen kan dat bieden. Maar dat is onzin, zeggen steeds meer mensen. En weinig meer dan egoïsme en gemakzucht.
LEES OOK: Jong en geen kinderwens (meer) – maar steriliseren mag niet.
Uit grootschalig onderzoek van het Rutger Kenniscentrum Seksualiteit blijkt dat maar liefst één op de zeven Nederlanders van mening is dat abortus niet altijd mogelijk moet zijn als een vrouw geen kind wil. Wie onveilige seks heeft, moet nou eenmaal op de blaren zitten, vindt men dan. In Nederland heeft iedereen tenslotte wel de mogelijkheid om voor een kind te zorgen. Opvallend is dat het vooral jongeren (18-34 jaar) zijn die hard oordelen over abortus. Ineke van der Vlugt, programmamaker abortus bij Rutgers, zegt dat dit het resultaat is van de verworvenheden op het gebied van anticonceptie die we tegenwoordig hebben. “Iedereen heeft toegang tot goede anticonceptie,” aldus Van der Vlugt, “dus vinden mensen dat je die dan ook moet gebruiken. Word je toch zwanger, dan is het een kwestie van eigen schuld, dikke bult.” En dan moet je ook niet piepen. Een nogal rigide opvatting, want het ligt vaak allemaal wat genuanceerder. Tweederde van de vrouwen die ongepland zwanger raken, gebruiken wel degelijk anticonceptie. Iets waar ik zelf over mee kan praten: mijn derde kind was zo’n ongelukje en hoe ik zwanger ben geraakt is ons nog steeds een raadsel. Maar niks is nou eenmaal 100 procent veilig. En dan zit je ermee. Wat in ons geval weliswaar even schrikken, maar geen ramp was. Maar wat als het dat wel is? Wat als je echt geen kind wilt, of er simpelweg niet voor kunt zorgen? Moet je dan toch gedwongen worden tot het moederschap, alleen maar omdat je het gewaagd had seks te hebben? Tenslotte, als dat het idee is, kunnen we beter iedere vrouw van overheidswege een kuisheidsgordel omdoen, die alleen maar af mag als zij zich wenst voort te planten. Maar ik denk zomaar dat de abortuscriticasters het toch een minder goed idee zouden vinden als de liefde alleen nog maar functioneel bedreven mag worden.
Een ongewenste zwangerschap kan iedereen overkomen; niet alleen onverantwoordelijke mensen die onveilig vrijen. Ik heb het de afgelopen jaren in mijn eigen omgeving bij genoeg vrouwen zien gebeuren. Vrouwen die, net als ik, verantwoordelijke levens leiden. Die verstandig zijn en nadenken voor ze handelen. Vrouwen die gewoon geen kinderen wilden. Vrouwen in instabiele situaties op financieel en/of relationeel gebied. Vrouwen die in verwachting waren van een ziek, of gehandicapt kind. Moeders die niet nog een kind erbij wilden en/of konden hebben. Maar shit happens. Dat is nou eenmaal het leven. Ik ken meerdere vrouwen die een zwangerschap hebben laten afbreken en dat waren altijd heel moeilijke, maar ontzettend weloverwogen keuzes. Keuzes die gemaakt werden in het belang van die vrouwen, maar vooral ook in het belang van hun ongeboren kinderen. Iedere zwangere vrouw denkt direct aan het belang van het kind dat in haar buik zit. Denkt aan het leven dat ze hem of haar kan bieden. Als dat geen leven is dat je een kind gunt, dan is het dus het beste om je kind zo’n leven te besparen. Dat is geen moord, dat is bescherming. En dat is dus precies wat een moeder hoort te doen: haar kind beschermen.
Waarom vrouwen ervoor kiezen om hun zwangerschap af te breken doet er eigenlijk niet toe. Althans, niet voor iemand anders dan die vrouw zelf (en haar eventuele partner). Je kiest namelijk alleen maar voor een abortus als je daarvoor zwaarwegende argumenten hebt en dus zijn die per definitie valide. Het is tenslotte jouw leven. En een kind krijgen is misschien wel één van de ingrijpendste gebeurtenissen die je in je leven kan overkomen. Dat moet je willen en dat moet je kunnen. Niemand anders dan jijzelf bepaalt of een kind in jouw leven past. Ik vind het dan ook zorgelijk dat een verworvenheid waarvoor we in Nederland zo hard gestreden hebben langzamerhand weer onder vuur komt te liggen. Vrouwen in heel veel andere landen zouden heel wat over hebben voor de keuzevrijheid die wij hier genieten. Omdat zij weten wat gedwongen moederschap doet met jouw leven en met dat van het kind dat je tegen wil en dank op de wereld hebt gezet. Want ja, natuurlijk houd je ervan als je je kind eenmaal in je armen hebt liggen. En ja, het zal in veel gevallen praktisch en financieel gezien in Nederland best mogelijk zijn om het te geven wat het nodig heeft. Maar wat een kind het allermeest nodig heeft is gewenst zijn.
Laten we ervoor zorgen dat we vrouwen niet weer dwingen om moeders te worden. Om kinderen op de wereld te zetten die ze eigenlijk liever niet hadden gekregen. Kinderen zijn een zegen en het moederschap is iets heel moois, maar alleen voor degenen die daar uit vrije wil voor kiezen. En die keuze hebben we hier. Dat is iets om dankbaar voor te zijn, niet om te veroordelen. Geen enkele vrouw loopt juichend de abortuskliniek in. Een zwangerschap laten afbreken is altijd een moeilijke beslissing. Maar soms is het gewoon wel de beste beslissing. Omdat een ongewenst en daarom ongelukkig kind, of een kind dat opgroeit in instabiele omstandigheden namelijk nog altijd erger is dan een kind dat het levenslicht nooit heeft mogen zien.
LEES OOK: Papa presteert niet – en waarom dat het grootste vruchtbaarheidstaboe is.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
