Hoe ik naar het strand ging met drie kinderen en het bijna niet overleefde
We hebben er lang op moeten wachten, maar het is eindelijk zomer! Vala keek er reikhalzend naar uit. Tot ze naar het strand ging met haar drie kinderen en daar bijna een zenuwinzinking kreeg.
Vroeger had ik een hondje, waar we weleens mee naar het strand gingen. Dat hondje werd dan altijd een beetje gek. Zodra haar pootjes het zand raakten en ze de zee zag begon ze als een dolle rond te rennen, naar de golven te happen en in het zand te graven. Alles wat ik haar tijdens al die weken dat ik met haar op puppycursus zat geleerd had was ze dan van pure verrukking over al die ruimte om haar heen spontaan vergeten. Had ik destijds maar geweten dat kinderen op het strand eigenlijk net honden zijn: hysterisch en bijna onmogelijk in de gaten te houden, dan had ik het er bij eentje gelaten. Met een roedel kinderen naar het strand gaan doet je bloeddruk namelijk erger stijgen dan het weeralarm dat het KNMI onlangs af gaf tijdens de eerste hittegolf van dit jaar. Dat merkte ik dit weekend tijdens onze eerste zomerdag aan zee, waarna ik ‘s avonds van de stress de rosé maar gewoon rechtstreeks in mijn aderen heb gespoten.
LEES OOK: Aan de moeder die met drie peuters naar het strand ging: je bent mijn heldin.
Dood door verdrinking, ontvoering, of verdwalen
We hadden de handdoeken nog niet eens neergelegd, of mijn kroost stoof al alle kanten op. Zwaaiend met zijn schepnet rende mijn zoon richting de branding, terwijl zijn ene zusje er vandoor ging met een meisje dat kennelijk stante pede haar nieuwe bff was geworden en zijn andere zusje een sprintje inzette richting de mobiele vis,- en ijskar die ergens heel in de verte over het strand reed. Paniekerig en met mijn armen vol met parasols, emmertjes, schepjes, flessen zonnebrand en UV-pakjes, draaide ik rond mijn eigen as. Wat nu? Welk kind moest ik achterna? Welk kind liep het meeste risico op dood door verdrinking, ontvoering, of verdwalen? Straks kwam ik in de krant als een van de eerste ontaarde zomerouders van 2019, die op het strand niet op hun kinderen letten omdat ze alleen maar op hun telefoon zitten te Facebooken. Ze hadden zelfs nog niet eens zo’n polsbandje van de reddingsbrigade om, dus als ze mijn peuter straks in IJmuiden zouden vinden terwijl we in Noordwijk op het strand zaten zouden ze er ook nog een uitzending van Opsporing Verzocht aan moeten wijden om haar identiteit te achterhalen. De zon stond nog niet eens op z’n hoogst en ik voelde het zweet al tappelings langs mijn rug lopen.
Is het al herfst?
De rest van de dag verliep in een zweterige waas van als een soort border collie over het strand rennen om mijn kudde kinderen bij elkaar te drijven, af en toe een snoekduik de zee in nemen om een potentieel verzuipend kind aan zijn nekvel uit het water te trekken en het uitgraven van kinderen die hun kuilen zo diep hadden gemaakt dat er levensgevaarlijke sinkholes ontstonden die ze dreigden te verzwelgen. Aan het eind van de middag zeeg mijn kroost plakkerig en met de zoutkristallen in hun haren, maar moe en voldaan naast mij onder de parasol, waar ik geblakerd als een speklapje op de barbecue (want geen tijd om mezelf in te smeren) in een papieren zak zat te ademen in een poging mijn hyperventilatie onder controle te krijgen. “Ik hoop dat het een lange, hete zomer wordt!” riep ik de afgelopen maanden de hele tijd, maar inmiddels weet ik niet meer of ik dat moet willen. Nog een paar van dit soort dagen en ik kan deze herfst in behandeling voor een posttraumatische stress stoornis. Als ze me tegen die tijd tenminste hebben opgelapt in het brandwondencentrum in Beverwijk natuurlijk, want ik denk wel dat de vellen erbij komen te hangen als ik zo over het strand moet blijven rennen.
De moderne ontaarde zomerouder
Onlangs las ik dat steeds meer ouders in Nederland hun kinderen in de gaten houden via een GPS tracking tool. Na afgelopen weekend overweeg ik serieus om dat ook te gaan doen. Het liefst iets dat je kunt implanteren in hun lichaam en direct correspondeert met mijn telefoon, zodat ik altijd precies weet waar ze zijn. Of ik sla de volgende keer gewoon een paal in het zand waaraan ik ze dan vast maak met een touw, zodat ze maar een beperkte actieradius hebben om zich binnen te bewegen. Dan kan ik tenminste met een fles gekoelde wijn en mijn telefoon onder de parasol strandselfies gaan zitten maken, zoals het de moderne ontaarde zomerouder betaamt. Al zal ik dan ook het nieuws wel halen, want je kinderen vastpinnen in de brandende zon zal heden ten dage waarschijnlijk wel weer kindermishandeling zijn. Ook al behoed je ze daarmee voor catastrofale ongelukken. Misschien kan ik maar beter hopen op slecht weer, maar door die rottige klimaatverandering zal dat er wel niet in zitten. Ik schenk dus nog maar een rosé in en hef het glas naar jullie: succes deze zomer, ouders. Nog drie maanden en dan is het weer herfst.
LEES OOK: 8 Strand-dingen waar kersverse moeders afscheid van moeten nemen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
